tag:blogger.com,1999:blog-69132177710257253422024-03-27T19:52:12.576+01:00W stronę retro"Inspiracja jest koniecznością; inaczej obezwładnia nas zmęczenie." - Barbara HepworthUnknownnoreply@blogger.comBlogger352125tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-34196480604556261292024-03-26T20:15:00.010+01:002024-03-27T19:51:39.710+01:00Wolność, powolność, flaneuryzm<p><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>PL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standardowy;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]--></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6pt; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span style="background: white; color: black; line-height: 115%;"></span></span></p><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBRmV6OV4TbvJM_s0qEgW247_9ihzarC5VQVHEIXfImALzMpvRpHPy0M2FGsnAj-33hawOqv0xbnfhYWHq_CJ9NDq1ITxvus8TeCcR0rObLysGVIUGHZk_4X6Xjl6WuHhWd4cv1_fl0Et4ElH0M9mh12oUVfRrS5icyHe-hIxbl-Ci5ajKCZV6d-ZdsYiA/s1920/aron-visuals-_rK32L_RjtU-unsplash.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1365" data-original-width="1920" height="456" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBRmV6OV4TbvJM_s0qEgW247_9ihzarC5VQVHEIXfImALzMpvRpHPy0M2FGsnAj-33hawOqv0xbnfhYWHq_CJ9NDq1ITxvus8TeCcR0rObLysGVIUGHZk_4X6Xjl6WuHhWd4cv1_fl0Et4ElH0M9mh12oUVfRrS5icyHe-hIxbl-Ci5ajKCZV6d-ZdsYiA/w640-h456/aron-visuals-_rK32L_RjtU-unsplash.jpg" width="640" /></a></span></div><p></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6pt; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span style="background: white; color: black; line-height: 115%;">-
Zrobię teraz coś antykapitalistycznego - rzuciłam koledze historykowi - i pójdę
w okienku na spacer, zamiast sprawdzać prace uczniów i oddawać swój czas
pracodawcy. </span><span style="line-height: 115%;"></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6pt; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span style="background: white; color: black; line-height: 115%;">Kolega
najpierw lekko się zakrztusił, ale potem z pełną powagą stwierdził, że zachowa
w głowie tę myśl, i będzie do niej wracać. Zadowolona, że zasiałam ziarno
rebelii, poszłam do Łazienek (tak naprawdę chciałam iść do botanika, ale był
zamknięty w związku z przygotowaniami do sezonu wiosennego).</span><span style="line-height: 115%;"></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6pt; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span style="background: white; color: black; line-height: 115%;">Po
Łazienkach zerknęłam na moje mapy Google i poszłam do bistra znanego z <i>paryskiej
atmosfery</i>, gdzie spędziłam chwilę czytając <a href="https://www.blogger.com/"><span style="color: blue; line-height: 115%; mso-bidi-font-size: 11.0pt;">książkę</span></a>, słuchając i patrząc na ludzi,
i jedząc bardzo solidny plaster pasztetu z kaczki, podany z trzema kromkami
dobrego chleba i dżemem owocowym.</span><span style="line-height: 115%;"></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6pt; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span style="background: white; color: black; line-height: 115%;">Czytam
ostatnio o postaci fl</span><span style="background: white; line-height: 115%;">â<span style="color: black;">neura, i myślę o tym, jak trochę podhodować
swojego wewnętrznego fl</span>â<span style="color: black;">neura (fl</span>â<span style="color: black;">neuse?) w kontekście dążenia do nieuchwytnego <i>work-life
balance</i>. Mówiąc (prawie) wprost: w moim miejscu pracy dzieje się coraz
więcej rzeczy, które w szybkim tempie przybliżają mnie pełnowymiarowego
wypalenia zawodowego. Zakładam, że będzie ich więcej, i chcę zbudować system,
który pozwoli mi sobie z tym poradzić. A przechadzka, bo z tym kojarzony
jest fl</span>â<span style="color: black;">neur, jest techniką
samospowalniania, sposobem na radzenie sobie z przymusem produktywności. </span></span><span style="line-height: 115%;"></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6pt; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span style="background: white; color: black; line-height: 115%;">By przemierzać
ulice Paryża wolniej, flaneurzy wychodzili na spacer z żółwiami na smyczy,
pozwalając zwierzętom dyktować tempo spaceru. Walter Benjamin, n</span><span style="background: white; line-height: 115%;">iemiecki filozof żydowskiego
pochodzenia, teoretyk kultury i autor "Pasaży", wielkiego studium
poświęconego między innymi kulturze flaneuryzmu, pisał: "W kontekście
rewolucji przemysłowej postać flâneura i jego żółwia na smyczy była radykalnym
aktem sprzeciwu wobec szybko zmieniającego się świata - odmową zaangażowania
się w dyktat społeczeństwa".</span><span style="line-height: 115%;"></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span style="background: white; color: black; line-height: 115%;">Co do
rzucania piachu w tryby machiny - głównie swojej własnej, bo mam przesyndrom
prymusa - Maggie Nelson w "Argonautach" przytacza przykład wywiadu z
Anne Carson, kanadyjską poetką, która na część pytań zadanych jej przez magazyn
literacki - pytań zbyt nudnych, oczywistych, ale i zbyt osobistych -
odpowiedziała znakiem elipsy. O, takim: [...]. </span><span style="background: white; line-height: 115%;">To rodzaj odpowiedzi, na który większość z nas pozwala
sobie wyłącznie w stanach skrajnego zmęczenia.</span><span style="line-height: 115%;"></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6pt; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span style="background: white; line-height: 115%;">A gdyby tak użyć
elipsy, nim ten moment nastąpi? W ramach oszczędzania zasobów?</span><span style="line-height: 115%;"></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span style="background: white; line-height: 115%;">Życzę Wam spokojnych spacerów tej
wiosny.</span><span style="line-height: 115%;"></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span style="background: white; line-height: 115%;"> </span><span style="line-height: 115%;"></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6pt; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span style="background: white; color: black; line-height: 115%;">Zdjęcie
tytułowe: Aron Visuals, Unsplash.</span> <br /></span></p>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-25436574978530277482024-03-17T15:51:00.010+01:002024-03-17T19:13:50.316+01:00Art makes life good, good life makes poor art<p></p><p style="text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg89RVpwQ01AMTAnWSkciHCZF-Ayd78QL7cJz3cBZngBAwTugsWBr_VXHQiVGOer8QtT6YqEbw4zYG7Y8ldKl_JKEHsAZ30-Bi9v5DAgexdVUUXStvcQt49qVQntqHUgIwsjr7IBfeFxYMUyJEQCdaFS0zY-4PouC1ORhzo1fC4AwHsfhjXnMKDekT089cZ/s2688/kinga-howard-XaB9dhLq4zA-unsplash.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2688" data-original-width="1920" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg89RVpwQ01AMTAnWSkciHCZF-Ayd78QL7cJz3cBZngBAwTugsWBr_VXHQiVGOer8QtT6YqEbw4zYG7Y8ldKl_JKEHsAZ30-Bi9v5DAgexdVUUXStvcQt49qVQntqHUgIwsjr7IBfeFxYMUyJEQCdaFS0zY-4PouC1ORhzo1fC4AwHsfhjXnMKDekT089cZ/w458-h640/kinga-howard-XaB9dhLq4zA-unsplash.jpg" width="458" /></a></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Spędziłam ten tydzień, ku swej ogromnej radości, na zwolnieniu lekarskim; nie tylko ominęło mnie kilka spotkań, ale miałam też okazję zastanowić się nad sobą i tym, co chcę robić i jak przy tym funkcjonować - w moim przypadku nie jest to oznaką niedojrzałości, ale raczej wiąże się z tym, że jestem INFJ-T-em, i zapewne do mych dni ostatnich będę się zastanawiać nad tym, jaka jest moja misja życiowa i jak ją realizować, nie niszcząc przy okazji siebie. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">W każdym razie: wypoczęłam, zresetowałam głowę, i dalej intensywnie pracuję nad zmianą priorytetów. To, że się nie odzywam, nie znaczy, że nic się u mnie nie dzieje, przeciwnie, kotłuje się, ale w ten dobry sposób. Przestawiam się na nowe, fajniejsze tory. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Dotarło do mnie, co tak naprawdę chcę robić, i jak - i jest to tak organiczna i oczywista kontynuacja moich wieloletnich doświadczeń z pisaniem, że aż chce mi się śmiać. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Tymczasem - oto lista rzeczy, które mnie aktualnie zajmują, i rekomendacji:</span></p><ul style="text-align: justify;"><li><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Chwilowo nie chodzę na wystawy (najlepszy spis znajdziecie na stronach magazynu <a href="https://magazynszum.pl/najciekawsze-wystawy-2024-roku/" target="_blank">Szum</a>), ale staram się chodzić do kina ("Dobrzy nieznajomi"!), a w domu oglądam kino francuskie na <a href="https://mubi.com/en/pl/showing" target="_blank">Mubi</a> - butikowym serwisie streamingowym z ambitnym, wyselekcjonowanym repertuarem. </span></p></li><li><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Szukam nowych perfum (nowa ja, nowy zapach, koniecznie), a po drodze wpadłam na recenzje </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span><a href="https://www.fragrantica.com/perfume/Lalique/Satine-17840.html" target="_blank">Satine</a> Lalique'a - nie są tym, czego szukam, ale wydają się być niedrogie, a dość wyrafinowane (jak na waniliowy zapach) - dzielę się.</span></span></span></p></li><li><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span><a href="https://www.swatch.com/pl-pl/sloane-yss288g/YSS288G.html" target="_blank">Ten zegarek</a> przypomina trochę moją damską, sportową Omegę z lat siedemdziesiątych, którą noszę wiosną do wszystkich zestawów biel-granat. Można ją kupić m.in. <a href=" https://www.zegarki.zgora.pl/zegarek/34484_Swatch_Irony_Lady_Sloane_YSS288G" target="_blank">tutaj </a>(link bez afiliacji). </span></span></span></p></li><li><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span>A propos zestawów biel-granat - wczoraj kupiłam <a href="https://shop.mango.com/pl/kobieta/bluzki-i-koszule-koszule/koszula-ze-wzorem-i-ozdobnymi-guzikami_67034043.html" target="_blank">tę wiskozową koszulę</a> w Mango i jestem bardzo zadowolona z tego, jak się układa. <br /></span></span></span></p></li><li><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span>Rozglądam się za parasolką w kolorze mojego trencza.</span></span></span></p></li><li><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span>Uprawiam eskapizm na YouTube. <a href="https://www.youtube.com/@amusingaida" target="_blank">A musing Aida</a> ujęła mnie od pierwszego filmu: <a href="https://www.youtube.com/watch?v=5MKb7SrnaI0" target="_blank">po trzecim</a> subskrybowałam jej kanał i kupiłam formę do pieczenia magdalenek.</span></span></span></p></li><li><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span>Czytam, zawsze. Na przykład <a href="https://lubimyczytac.pl/ksiazka/5017758/zgoda" target="_blank">to</a> i <a href="https://lubimyczytac.pl/ksiazka/40784/proleterka" target="_blank">to</a> - obie rzeczy są krótkie, obie bardzo polecam. <br /></span></span></span></p></li></ul><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Nie mam czasu na wszystko, ale codziennie staram się mieć czas na coś - jak w cytowanym już na blogu wierszu <span><span>Safony w przekładzie Janiny Brzostowskiej:</span></span></span></p><div style="margin-left: 40px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span>Wiem, że nie można zakosztować w życiu</span></span></span></div><div style="margin-left: 40px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span>wszelkiego dobra. Trzeba raczej wybrać</span></span></span></div><div style="margin-left: 40px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span>rzecz upragnioną niż tę, którą łatwiej przyjdzie zapomnieć.</span></span></span></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span><br /><br /></span>Zdjęcie tytułowe: Kinga Howard, Unsplash<br /></span></span></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-42753739754037569782024-02-28T09:57:00.007+01:002024-03-06T13:25:41.167+01:00Na przedwiośniu: polecajki<div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPOramxA3OUK0hZZhrtBMNZDqN_zirFa5XSR-CjDt-vJxUJ13r6ha_wKi-YSi-zqyqrLP5zl6J1SXFUlWgluXfLPDiqdAS4lG52uy6anIGB5ROawGsbAOOJAZGqJhB40uSJS6kNs94GaL1fxPPOdwirQLQNzR7tNPh-dY1D4MVXRJjwqUmSzzdt3ZNuujt/s1920/ece-gokcer-BVOrYNNOj8I-unsplash.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="1920" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPOramxA3OUK0hZZhrtBMNZDqN_zirFa5XSR-CjDt-vJxUJ13r6ha_wKi-YSi-zqyqrLP5zl6J1SXFUlWgluXfLPDiqdAS4lG52uy6anIGB5ROawGsbAOOJAZGqJhB40uSJS6kNs94GaL1fxPPOdwirQLQNzR7tNPh-dY1D4MVXRJjwqUmSzzdt3ZNuujt/w640-h480/ece-gokcer-BVOrYNNOj8I-unsplash.jpg" width="640" /></a></span></p></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Najważniejsze odkrycie ostatnich dni, coś, co niezmiernie poprawiło mój komfort psychiczny (witaj, toksyczne miejsce pracy!): Nie prowadzę z ludźmi rozmów w swojej głowie. Nie prowadzę z ludźmi rozmów w swojej głowie. </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Nie prowadzę z ludźmi rozmów w swojej głowie. </span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">***<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4988754/facefitness-sekrety-odmladzajacej-gimnastyki-twarzy" target="_blank">Facefitness. Sekrety odmładzającej gimnastyki twarzy</a> Kateriny Atamanowej. </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span id="freeTextreview6093249392">Mam
za sobą kilka lat korzystania z fizjoterapii, więc język, jakim mówi
autorka, nie jest dla mnie nowy - stąd po części mój pozytywny odbiór
tej książki. Bardzo podoba mi się to, że pani Atamanova nie obiecuje
cudów, pisze o tym, dlaczego popularne zabiegi upiększające, czy
wszystko, co dotyczy samej twarzy, łącznie z masażem czy ćwiczeniami na
niej skupionymi, nie rozwiąże naszych problemów na dłuższą metę - na
twarz oddziałuje sposób funkcjonowania reszty naszego ciała, istniejące
dysharmonie i napięcia, i bez zajęcia się nimi praca z twarzą będzie
dość powierzchowna i doraźna. Autorka nie zgłębia się w szczegóły pracy z
ciałem - i dobrze, od tego są fizjoterapeuci - ale podnosi świadomość
czytelnika i prócz ćwiczeń dotyczących bezpośrednio twarzy udziela
cennych rad dotyczących ustawienia miednicy, pracy z mięśniem
poprzecznym brzucha, rozluźnienia mięśni czaszki i szyi.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span id="freeTextreview6093249392">Na plus kody QR zamieszczone na końcu książki prowadzące do zestawów ćwiczeń - trzymam linki w folderze w telefonie i staram się ćwiczyć w miarę regularnie.</span></span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span id="freeTextreview6093249392">***<br /></span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span id="freeTextreview6093249392"></span></span>
</p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4975734/upiecz-to-porazkoodporne-przepisy-na-miare-kazdej-kuchni" target="_blank">"Upiecz to! Porażkoodporne przepisy na miarę każdej kuchni"</a> Rukmini Iyer. Kupiłam skuszona recenzjami, bo chciałam zacząć jeść więcej warzyw bez zbytniego kombinowania (choć książka zawiera przepisy z wielu kategorii - w tym dania rybne, z kurczaka, warzywne, ryż i makaron, pieczone desery, ciastka i batoniki). Faktycznie, dzięki tej książce jedynym wysiłkiem, jaki muszę włożyć w gotowanie, jest ten przy robieniu zakupów. Jedyny minus to to, że najczęściej przygotowuję sobie posiłek na kolejny dzień, a niektóre z tych dań smakują lepiej od razu po przygotowaniu. I uwaga: uwierzcie autorce, jeśli chodzi o wielkość porcji.<br /></span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">*** <br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Staram się medytować z przerwami od wielu lat, i nigdy nie byłam w tym dobra. Jakiś czas temu postarałam ponownie spróbować medytacji z głosem prowadzącego, żeby wyłączyć jakoś gonitwę myśli, która pojawia się w mojej głowie przy medytacji w ciszy. Niedługo potem trafiłam na kanał <a href="https://www.youtube.com/@coachedbynikkidyer" target="_blank">Coached by Nikki Dyer</a>, i króciutkie medytacje; może Wam przeszkadzać informacja o prowadzącej na początku i końcu nagrania, ale ja na razie z nich korzystam. Trafiają do mnie i dają mi poczucie, że robię coś dobrego dla siebie.</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">*** <br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Kolejne odkrycie zimy to post przerywany. Od roku powoli, acz nieubłaganie zbierałam kolejne kilogramy, aż w końcu postanowiłam spróbować jeść (praca mi na to pozwala) między 9.00 a 18.00. Dwa miesiące później mam sześć kilo mniej, bo podobno już czternastogodzinna przerwa w jedzeniu sprawia, że zaczynamy spalać najbardziej oporny tłuszcz. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Dwie ważne sprawy, o których musimy pamiętać jako kobiety: dwa dni w tygodniu jemy bez okienka żywieniowego, nie ograniczamy się też czasowo w tygodniu poprzedzającym miesiączkę, konkrety znajdziecie w filmie poniżej (tak, zainspirowała mnie Jennifer z the Daily Connoisseur - tu linkuję jej <a href="https://www.youtube.com/watch?v=Hm09cQ_icN8&list=PL2Vy9DfN2zyNb2kUwiL2OFIqrABFTunR5" target="_blank">playlistę poświęconą postowi przerywanemu</a>).</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/JfIgMNdfF_8" width="320" youtube-src-id="JfIgMNdfF_8"></iframe></span></p></div></div><div style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Trzeba też skonsultować się z lekarzem - ja co prawda dopiero dziś zwierzam się swojej pani endokrynolog, ale nie mam też żadnych problemów zdrowotnych, które zmuszałyby mnie do jedzenia w konkretny sposób.</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p></div><div style="text-align: left;"><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">***<br /></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4EsqGiOvA2Kh-kIzAZjr6GtIdPpgjqn1AbU6Zs0v-GZgifvbD-B-U9VAn1rljCPj4i4v5OKKNdneyKcUKgXZIUS0QG8_1sZ5wCmojoKcjsDxPnqJQjsy2uLkMm_I7cj9CO_6IdQOwqgRCYOdDwxeB9GwMKFUVpQ5NZWSrBX0-iGU3ThElHo-Yi8uT71vd/s1280/Cobalt_story_01.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="960" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4EsqGiOvA2Kh-kIzAZjr6GtIdPpgjqn1AbU6Zs0v-GZgifvbD-B-U9VAn1rljCPj4i4v5OKKNdneyKcUKgXZIUS0QG8_1sZ5wCmojoKcjsDxPnqJQjsy2uLkMm_I7cj9CO_6IdQOwqgRCYOdDwxeB9GwMKFUVpQ5NZWSrBX0-iGU3ThElHo-Yi8uT71vd/w480-h640/Cobalt_story_01.jpg" width="480" /></a></span></p></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Pokazywałam już na Instagramie bombki firmy <a href="https://dagmara.pl/" target="_blank">Dagmara</a>. Niektóre z nich są zbyt ozdobne, jak na mój gust, ale niektóre modele są piękne, zupełnie klasyczne. Można też kupić ozdoby wielkanocne - ja kupiłam dla mamy to <a href="https://dagmara.pl/pl/products/szklane-jajko-wielkanocne-z-recznie-malowana-kaczka-292.html?query_id=1" target="_blank">jajo z ręcznie malowaną kaczką</a> (edit: dopiero się zorientowałam, że to zrzynka z <a href="https://mensahome.eu/royal-worcester-talerz-wrendale-designs-21cm-kaczka-sniadaniowy-wnok5658-xb">wzoru Royal Worcester</a>), kusi mnie też <a href="https://dagmara.pl/pl/products/szklane-jajko-wielkanocne-z-przepiorczym-piorem-283.html?query_id=2" target="_blank">jajo z przepiórczym piórkiem</a>. </span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">***<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Skoro jesteśmy przy guście i estetyce - niespodziewana w tym miejscu rekomendacja książki biologa i poety Michała Księżyka, <a href="https://lubimyczytac.pl/ksiazka/5063489/atlas-dziur-i-szczelin" target="_blank">Atlas dziur i szczelin</a>. Jest to książka o tym, jak przyroda - głównie rośliny i ptaki - radzą sobie w wielkim mieście; jak człowiek im w tym przeszkadza (często myśląc, że pomaga, lub że jego działania są im obojętne), i jak można im pomóc. Ciekawy był dla mnie wątek wiążący negatywny stosunek do przyrody w mieście z poczuciem estetyki: co np. kwalifikujemy w Polsce jako <i>ładne</i>, jaki mamy stosunek do widocznej ziemi, dlaczego ścinamy drzewa, jak nasz stosunek do ptasich kup wpływa na decyzje urbanistyczne, dlaczego to wszystko jest przeraźliwie drobnomieszczańskie. </span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">***<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Nie pamiętam już, jak trafiłam na kanał Ashley Aye, ale z przyjemnością słucham <a href="https://www.youtube.com/watch?v=gK4gdb0HO9g&list=PLP7fxDPc5KbequHysRZm8u8UDbKS5dBjC " target="_blank">playlisty poświęconej biografiom aktorek hollywoodzkich</a>. </span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">***</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Od dawna szukam dla siebie magazynu kulturalnego, z którym dobrze bym się czuła, i możliwe, że wreszcie się udało. Kilka tygodni temu napisał do mnie bardzo dawny znajomy, rekomendując <a href="https://www.youtube.com/watch?v=gK4gdb0HO9g&list=PLP7fxDPc5KbequHysRZm8u8UDbKS5dBjC " target="_blank">Presto</a>, pismo, do którego od niedawna pisze. Presto wychodzi w wersji dla dorosłych i dzieci - mojej córce i mnie bardzo przypadło do gustu. Można je kupić w <a href="https://www.empik.com/szukaj/produkt?publisherFacet=presto+publishing+kinga+wojciechowska" target="_blank">Empikach</a> i księgarni internetowej <a href="https://www.alenuty.pl/pl/producer/Presto-Publishing/501" target="_blank">"Ale Nuty"</a>. Jest w zasadzie pismem muzycznym (podtytuł to "muzyka film sztuka"), ale ma sporą część ogólnokulturalną. Warto przetestować.</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">***<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Ostatnia polecajka na dzisiaj to kanał <span><a href="https://www.youtube.com/c/ParisianVibe" target="_blank">Parisian Vibe</a> - szukając materiału o pewnej książce trafiłam na <a href="https://www.youtube.com/watch?v=Z5wa6OtqQsI" target="_blank">ten film ze Stephanie Delpon</a>, i od razu kliknęłam "Subskrybuj".</span></span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><br /></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b><span><span>Pozdrawiam Was serdecznie, i życzę Wam dobrej energii na wiosnę! </span></span></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span class="yayNa rNOZR"><span class="MssrA">Zdjęcie tytułowe: Ece Gökçer, Unsplash.</span></span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> <br /></span></p></div>Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-20534725767513040402024-02-17T21:47:00.009+01:002024-03-08T21:40:17.731+01:00Safety first<div style="text-align: left;"><p style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSDP8K_e3_6dH9Zq6d21EaIeSGCt0tw7kQ6ANALesIijFKDGnflol54P1waqDDp6daFUb3RWxXpB2T_vlBzp7WGsaXZLF8rNu2T2VbmaVCqu0FqSxq-WLukETRH4_C9NvseX7POOZCtk9a8mNbZ25zC1ZgAKnDsMMZrCBULvrPHvtCEq6Av0rOqw7JL-6Y/s1920/charlesdeluvio-OWkXt1ikC5g-unsplash.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="1920" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSDP8K_e3_6dH9Zq6d21EaIeSGCt0tw7kQ6ANALesIijFKDGnflol54P1waqDDp6daFUb3RWxXpB2T_vlBzp7WGsaXZLF8rNu2T2VbmaVCqu0FqSxq-WLukETRH4_C9NvseX7POOZCtk9a8mNbZ25zC1ZgAKnDsMMZrCBULvrPHvtCEq6Av0rOqw7JL-6Y/w640-h426/charlesdeluvio-OWkXt1ikC5g-unsplash.jpg" width="640" /></a></span></p></div></div><div style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Dzień po wiadomości o śmierci Nawalnego i przeczytaniu długaśnego maila od zaprzyjaźnionego Hindusa, który woli siedzieć na zabitej dechami prowincji w Indiach, gdzie chwilowo trzymają go sprawy rodzinne, niż wrócić do Polski, gdzie mieszkał pół życia, bo geopolityka, coś we mnie pękło.</span></p></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Dziś rano odbyłam pierwszą prawdziwą rozmowę z mężem na temat tego, co zrobimy, jeśli Rosja kiedykolwiek wpadnie w wentylator. Rozmawialiśmy o mieszkaniach (co najmniej jedno powinno przetrwać), oszczędnościach (wszystkie w złotówkach, trzeba to zmienić), i potencjalnym wyjeździe z kraju, jeśli zajdzie taka konieczność (ze względu na wiek raczej nie wezmą go do wojska). O jego szansach na zatrudnienie za granicą, i o moich. O córce nie rozmawialiśmy, po tym, co powiedziałam mu parę dni temu, kiedy lekarka robiąca jej USG jamy brzusznej skomentowała jej rozwijającą się macicę.<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">O dziesiątej rano siadłam do komputera i napisałam do kobiety, którą drugi i ostatni raz spotkałam pięć lat temu. Dziesięć minut później dostałam odpowiedź. Tak, oczywiście, dobrze mnie pamięta. Z przyjemnością da mi referencje, jeśli zaistnieje taka potrzeba. </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Uważa, że mam świetne przygotowanie i duże doświadczenie, ale jeśli chcę przygotować się do miększego lądowania za granicą w razie emigracji, ma dla mnie kilka rad. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Przeczytałam, westchnęłam, i zabrałam się do pracy. Zgłosiłam się do sprawdzania matur (czego unikałam przez lata, ale co świetnie wygląda w CV), i założyłam konto na <a href="https://www.teacherhorizons.com/" target="_blank">Teacher Horizons</a>. Wracam do aktywności na forach zawodowych i plądruję "W stronę retro" w poszukiwaniu materiałów nadających się, po przetłumaczeniu, na anglojęzycznego bloga, w którym będę pisać o pracy </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> pod </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">imieniem i nazwiskiem </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">(horribile dictu!)</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">. </span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">***</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Dopisek: jeśli chodzi o lęki - mąż i brat (historyk) przeszli mi od tej pory przez głowę i przypomnieli o tym, o czym sama kiedys uczyłam, czyli o dywersji psychologicznej... zaczęłam oddychać, ale bywało lepiej, przyznam.</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>Zdjęcie tytułowe: Charles Deluvio, Unsplash.</span><br /></span></p>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-52906004660587785472023-12-29T08:00:00.007+01:002023-12-30T22:34:07.967+01:00Na co czekam w 2024 roku - wydarzenia kulturalne i nie tylko <p style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDBdk8w0fbFvba8o-8s3H8l9NQYKe-slTFGUbz_AG7QD_ygQx8U3Uz-6k7W42fQH0QduMrKsUsK8h2Qly8dPp32IqgqFkiv652Zqbzlmp-dCdPpgMWM2878UTDjKCEAjY8F1xXnmdNFGDWpAYUFzBw3eTFre8yYj_Fqi17l68txOzMc7b7w_-blUp90MZo/s1920/gilber-franco-WTYUFK84i4k-unsplash.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1271" data-original-width="1920" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDBdk8w0fbFvba8o-8s3H8l9NQYKe-slTFGUbz_AG7QD_ygQx8U3Uz-6k7W42fQH0QduMrKsUsK8h2Qly8dPp32IqgqFkiv652Zqbzlmp-dCdPpgMWM2878UTDjKCEAjY8F1xXnmdNFGDWpAYUFzBw3eTFre8yYj_Fqi17l68txOzMc7b7w_-blUp90MZo/w640-h424/gilber-franco-WTYUFK84i4k-unsplash.jpg" width="640" /></a></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p></p></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">W ten weekend wybieram się do kina na <a href="https://multikino.pl/wydarzenia/nowy-vermeer-wystawa-wszech-czasow" target="_blank">film</a> o tegorocznej wystawie Vermeera; kusi też <a href="https://multikino.pl/wydarzenia/wystawy/hopper-amerykanska-love-story" target="_blank">inny</a>, o Hopperze i jego żonie - to nie było bezkolizyjne małżeństwo - tyle że, jak mówią bracia Amerykanie, można robić wszystko, ale nie wszystko naraz.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: georgia;">Ten wpis jest warszawocentryczny, ale nie całkowicie; można go też jak najbardziej odtworzyć w wersji na każde większe miasto. </span><span style="font-family: georgia;">Większość wydarzeń wyłapałam z internetu, część ze <a href="https://www.rp.pl/wydarzenia/kultura" target="_blank">strony Rzeczpospolitej</a>, część sprawdziłam na stronach muzeów, </span><span style="font-family: georgia;">niektóre - jak Noc w Instytucie Lotnictwa czy Noc Sów - pojawiły się w moim kalendarzu w 2023 roku, i przechodzą na następny (nie znam jeszcze dokładnych dat, ale zapisałam sobie przypominajkę, że trzeba je sprawdzać). Jeśli jesteście na takim etapie życia, że możecie swobodnie chodzić na koncerty i do teatru - ciekawe zestawienie premier można zwykle znaleźć w grudniowym numerze "Forbes Woman".</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Styczeń:</b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://www.filmweb.pl/film/Dream+Scenario-2023-10034393" target="_blank">"Dream Scenario"</a> - kolejny dziwny film z Nicholasem Cagem. Ponoć warto.<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://muzeumwarszawy.pl/wystawa/moi-ver/" target="_blank">"Moi Ver"</a> - "odkryty po latach geniusz fotografii awangardowej"; Muzeum Warszawy, do 4 lutego.<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://www.mnw.art.pl/wystawy/bruno-barbey-zawsze-w-ruchu,257.html" target="_blank">"Bruno Barbey. Zawsze w ruchu"</a> - francuski, urodzony w Maroku fotograf, od 1966 związany z grupą Magnum, co jest gwarancją jakości (MNW, do 3 marca).<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Ferie z córką: </b></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://ethnomuseum.pl/wystawy/dziecinstwo/" target="_blank">"Dzieciństwo"</a> w Muzeum Etnograficznym (do 31.05.2024) plus <a href="https://ethnomuseum.pl/wystawy/kwiaty-polskie/">"Kwiaty polskie"</a> - skierowana do dzieci, "pełna zagadek i tajemnic wędrówka przez polską obrzędowość tropem roślin kwitnących. Jej rytm wyznaczają pory roku i odwieczny cykl życia" - do listopada 2025.</span></p><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://www.muzeumazji.pl/wystawy-czasowe/odbicia-piekna-chinskie-malarstwo-na-szkle-z-kolekcji-mei-lin/" target="_blank">„Odbicia piękna. Chińskie malarstwo na szkle z kolekcji Mei Lin”</a> - wyst<span>awa jednej </span><span>z największych na świecie kolekcji chińskich obrazów na szkle z końca XIX i XX wieku</span><span>. </span><span>Muzeum Azji i Pacyfiku, do 21 kwietnia.<br /></span></span></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Luty:</b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://www.filmweb.pl/film/Priscilla-2023-10020076" target="_blank">"Priscilla"</a> - nowa Sofia Coppola. Jestem świeżo po lekturze autobiografii Priscilli Presley, będącej kanwą filmu, i idę w to jak dzik w żołędzie. (Pokazy przedpremierowe będą już w styczniu.)<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://nocsow.pl/" target="_blank">Noc sów 2024</a> (nie ma jeszcze terminu, do śledzenia).<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://www.lazienki-krolewskie.pl/pl/wydarzenia/mattia-preti-odkrywajac-barokowe-tajemnice-malty" target="_blank">"Mattia Preti. Odkrywając barokowe tajemnice Malty"</a> - caravaggionistów nigdy dość. P</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">odchorążówka, do 3 marca.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Marzec: </b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://www.filmweb.pl/film/Strefa+interes%C3%B3w-2023-10014103" target="_blank">"Strefa interesów"</a> - "normalne" życie w Auschwitz, gdy <i>pater familias</i> para się ludobójstwem. Może dam radę.<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Odwiedzić z córką <a href="https://www.lazienki-krolewskie.pl/pl/aktualnosci/poczuj-sie-jak-w-holandii-odwiedz-wielobarwny-ogrod-przy-sta" target="_blank">Ogród Holenderski</a> w Łazienkach, przy Starej Pomarańczarni - obejrzeć tulipany, które kwitną przeważnie w marcu i kwietniu.<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Kwiecień:</b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">"Diuna 2" - wiadomo. Wchodzi w marcu.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Biografia Isabelli Stewart Gardner - o której pisałam <a href="https://wstroneretro.blogspot.com/2023/12/kobieta-i-jej-muzeum-isabella-stewart.html" target="_blank">tu</a> - będzie dostępna na Storytel w formie audiobooka (<a href="https://www.amazon.pl/Chasing-Beauty-Isabella-Stewart-Gardner/dp/1328515753" target="_blank">"Chasing Beauty"</a>).</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Maj:</b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="26 kwietnia 2024 roku" target="_blank">"Czarodziejska góra" w TR</a> - powieść Thomasa Manna przełożona na język pandemii. Od 26 kwietnia.<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://wszystkoconajwazniejsze.pl/pepites/procesja-bozego-ciala-w-lowiczu-w-kolorach-jak-przed-100-lat-wpisana-na-liste-niematerialnego-dziedzictwa-unesco/" target="_blank">Procesja Bożego Ciała w Łowiczu</a>, </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">wpisana na Krajową Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO. Niekoniecznie, ale do zapamiętania.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://mnk.pl/wystawy/zlote-runo-sztuka-gruzji" target="_blank">"Złote runo - sztuka Gruzji"</a> w Muzeum Narodowym w Krakowie (22 marca - 25 sierpnia). Na listach ważniejszych wydarzeń kulturalnych w Polsce w tym roku. Co nie oznacza, że to pewniak, ale do zapamiętania. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://pl.wikipedia.org/wiki/Festiwal_Otwarte_Mieszkania" target="_blank">Festiwal Otwarte Mieszkania</a> (jest też odsłona krakowska), <a href="https://pl.wikipedia.org/wiki/Festiwal_Otwarte_Ogrody" target="_blank">Festiwal Otwarte Ogrody</a> </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">(nie ma jeszcze terminu, do śledzenia - co chyba nie jest najprostsze, bo nigdy nie udało mi się na żaden z nich trafić.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Czerwiec:</b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Być może w któryś weekend czerwca będzie można zwiedzić Pałac Krasińskich (tradycyjnie piękne wnętrza pałacu można zwiedzać w weekendy w okolicy imienin Jana - Kochanowskiego, ale w 2023 był remontowany). Do monitorowania <a href="https://palacrzeczypospolitej.pl" target="_blank">tu</a>.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Obserwowanie nietoperzy na skwerku Anki Kowalskiej, za Uniwersytetem Muzycznym.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://bigbookfestival.pl/" target="_blank">Big Book Festival</a>. W zeszłym roku nie trafiłam na spotkanie z Jessie Burton (moją ulubioną książką jej autorstwa nie jest "Miniaturzystka", ale <a href="https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4938702/wyznanie" target="_blank">"Wyznanie"</a>, polecam!), ale warto sprawdzić program w tym roku.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Spacery ornitologiczne.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Wakacje: </b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Prócz wyjazdów wszelakich, polski <a href="https://www.mnw.art.pl/wystawy/surrealizm,261.html" target="_blank">"Surrealizm"</a> </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">(MNW, 10 maja do 11 sierpnia)</span></p><p style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Wrzesień:</span></b></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Łapiemy z córką ostatnie chwile wolności, niekoniecznie kulturalnie.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Październik</b>:</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://www.rp.pl/kultura/art39611661-zamek-krolewski-w-warszawie-rafael-i-tassi-wsrod-nowych-nabytkow" target="_blank">"Rafael i jego krąg"</a>, Zamek Królewski w Warszawie, otwarcie 7 października.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Noc w Instytucie Lotnictwa</b> - fantastyczne wydarzenie, daty do monitorowania <a href="https://nocwinstytucielotnictwa.pl/start/" target="_blank">tu</a> - poprzednia edycja odbywała się 6 października. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Listopad:</b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://www.mnw.art.pl/wystawy/jozef-chelmonski-18491914,260.html" target="_blank">"Józef Chełmoński 1849-1914"</a> (MNW, 27 września 2024 – 26 stycznia 2025).</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Coś jeszcze dorzucicie? Na co warto zwrócić uwagę w 2024?</b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: georgia;">Zdjęcie tytułowe: Gilbert Franco, Unsplash.</span></span></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-24363690740324876342023-12-21T23:16:00.004+01:002023-12-22T07:41:21.021+01:00Dobry czas<p></p><p style="height: 0px; text-align: left;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg28y_pTOuj-NnK9MK5hYBOzX7eNWaj08_r-FIlWFVaNhZ9KEY2ia3E1_NJAMJtKRCysBTDRWyrU3DYi0mvDiZnTvlDPf8Vc7FwpXDSr5HVoT0bd2gmwgdYMIbKPxNi_RssgXjPg7XEKlsRJc7v7sRL0d66tmu5cpb0aj6DkuyUOkfpN_dZNtr7VBAKf8NZ/s2880/phillip-goldsberry-kwqJwtlb0KU-unsplash.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2880" data-original-width="1920" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg28y_pTOuj-NnK9MK5hYBOzX7eNWaj08_r-FIlWFVaNhZ9KEY2ia3E1_NJAMJtKRCysBTDRWyrU3DYi0mvDiZnTvlDPf8Vc7FwpXDSr5HVoT0bd2gmwgdYMIbKPxNi_RssgXjPg7XEKlsRJc7v7sRL0d66tmu5cpb0aj6DkuyUOkfpN_dZNtr7VBAKf8NZ/w426-h640/phillip-goldsberry-kwqJwtlb0KU-unsplash.jpg" width="426" /></a></span></p></div><div style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Nie wiem, jak w Waszych rodzinach, ale w mojej to ja jestem tą osobą, dla której Święta nie są tym, czym się być wydają.</span></p></div><p style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>Pominąwszy grubsze powody - są, oczywiście, zawsze są - </span><span>w tym roku uderzyła mnie pewna prawda o rodzinnych Świętach, której długo nie zauważałam ze względu na młody wiek, potem wiek córki, a później - pandemię. Mianowicie: często jako rodzice dzieci, czyichś wnucząt, znajdujemy się w sytuacji, kiedy to my mamy dostarczać radość, i to już. Tworzyć okazje do interakcji między dziadkami i wnuczętami, mimo przeszkód, jakie stanowi wiek (kiedy rodziła się moja córka, moi rodzice mieli 71 i 72 lata), </span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>brak cierpliwości czy systematycznie budowanej
relacji. Często </span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>jesteśmy </span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>przy tym zmęczeni,</span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span> nie na swoim terenie, musimy się dostosowywać do czyichś zwyczajów i zakresu tolerancji. Czasem mamy do czynienia z ludźmi, którzy nie chcą lub nie umieją rozmawiać; czasem w dużym gronie, obciążonym historią zależności lub żalów, czasem klaustrofobicznym - my plus jeden rodzic, bądź dwoje. Nierzadko jest tak, że oczekuje się od nas ciągłej obecności w domu, z którego można wyjść do kościoła lub z wizytą do rodziny, ewentualnie na wspólny spacer. <br /></span></span></p><p style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>W tym roku planowanie Świąt przyjęło więc </span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>dla </span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>mnie inny wymiar, niż kulinarny, czy dopełniania kolejnych tradycji tego czasu. (Wiem, że już na to za późno, ale dla ciekawych - mój grafik przygotowań znajdziecie <a href="https://www.blogger.com/blog/post/edit/6913217771025725342/2919061475146622999" target="_blank">tu</a> i <a href="https://www.blogger.com/blog/post/edit/6913217771025725342/507783448768829060" target="_blank">tu</a>.) Chcę zaplanować <b>dobry czas</b> - taki, jakiego ostatnio wszyscy, chyba kalkując angielski, życzą </span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>sobie nawzajem</span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>. Nie ukrywam, że chcę dobrze przetrwać czas po tym, kiedy już całe jedzenie będzie przygotowane, a choinka ubrana.</span></span></p><div style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Przygotowałam k</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">ilka filmów - sama najbardziej cieszę się na <a href="https://www.filmweb.pl/film/Opowie%C5%9B%C4%87+wigilijna+Muppet%C3%B3w-1992-106397" target="_blank">"Opowieść wigilijną Muppetów"</a> z 1992 roku, podobno świetną; mam nadzieję, że mój tata da się namówić na "Kevina samego w domu", i będzie chichotał razem z wnuczką.</span></p></div><div style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Wypożyczyłam też ładnie ilustrowaną "Opowieść wigilijną", żeby ją </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">przeczytać </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">z Młodą (jeszcze nie zna).<br /></span></p></div><div style="text-align: justify;"><p style="clear: both;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>Wydrukowałam <a href="https://manggha.pl/images/upload/Pliki_do_pobrania/dzialania_online/Tropem_matsuri_Gra_planszowa.pdf" target="_blank">grę o festiwalach japoński</a></span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><a href="https://manggha.pl/images/upload/Pliki_do_pobrania/dzialania_online/Tropem_matsuri_Gra_planszowa.pdf" target="_blank">ch</a>, o którą poprosiła, i pakuję zestawy do haftu krzyżykowego, bo córka chce się go nauczyć. Idealnie było, gdyby włączyła się któraś z babć, ale może przynajmniej na to z przyjemnością popatrzą.</span></span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Tradycyjnie trzeba będzie zaliczyć najlepsze szopki w obu miastach, gdzie jedziemy; może też uda się wyrwać za miasto, zobaczyć iluminację w pobliskim kurorcie i zajrzeć do kultowej kawiarni. </span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">A potem wrócić do domu. <br /></span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">B</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">ędę musiała popracować, ale prócz tego chcę, byśmy obejrzeli dekoracje świetlne na Starym Mieście i placu Pięciu Rogów); chcemy wspólnie pójść na "Odbicia piękna", wystawę chińskiego malarstwa na szkle w Muzeum Azji i Pacyfiku, i wystawę <a href="https://dsh.waw.pl/4243-pozowane-podpatrzone-fotografie-wojciecha-plewinskiego-wystawa,wys" target="_blank">fotografii Wojciecha Plewińskiego</a> w DSH (człowieka, który miał na koncie ponad 500 zdjęć okładkowych "Przekroju", więc jest jakość!). W Etnograficznym są dwie ciekawe wystawy, na które można pójść z dzieckiem - <a href="https://ethnomuseum.pl/wystawy/dziecinstwo/" target="_blank">"Dzieciństwo</a></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://ethnomuseum.pl/wystawy/dziecinstwo/" target="_blank">"</a> i <a href="https://ethnomuseum.pl/wystawy/kwiaty-polskie/" target="_blank">"Kwiaty polskie"</a>; ta druga to skierowana bezpośrednio do dzieci, "</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">pełna zagadek i tajemnic wędrówka przez polską obrzędowość tropem roślin kwitnących". </span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Odetchnąć. Obejrzeć "Holiday" i "Fanny i Alexander". Zamówić sushi na Sylwestra. Nic już nie musieć. <br /></span></p><p></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Wszystkiego dobrego, Dziewczyny.</b></span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b><br /></b></span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Z </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium; white-space: normal;">djęcie tytułowe: Phillip Goldsberry, Unsplash. <br /></span></p></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-90299682838033804092023-11-19T00:11:00.004+01:002023-12-16T00:12:42.186+01:00Wszechświat w skorupce orzecha. Joseph Cornell (1903-1972)<p style="text-align: center;"> <span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTMQ3tdKfnPxNurFfn5DuHdk5-g0E1h_xwvPnlYOLrMAwAwp8ovWZMnEL-Q2nwHybqRCQzdZYSLYbFwQbbuvyPH4jCPa4fEq3HPcHBPG6FAnWN24hPeXpVcJmlq1bMYBBG15bJUR8IT1qGeLlhuEL5KZjxKIuvL-lMUIYUJsry5Bonks2yaDiZSM3__nxM/s928/ppok20230121_1162.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="928" data-original-width="721" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTMQ3tdKfnPxNurFfn5DuHdk5-g0E1h_xwvPnlYOLrMAwAwp8ovWZMnEL-Q2nwHybqRCQzdZYSLYbFwQbbuvyPH4jCPa4fEq3HPcHBPG6FAnWN24hPeXpVcJmlq1bMYBBG15bJUR8IT1qGeLlhuEL5KZjxKIuvL-lMUIYUJsry5Bonks2yaDiZSM3__nxM/w498-h640/ppok20230121_1162.jpg" width="498" /></a><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"></span></p><p style="text-align: right;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">"Mój
Boże! Zamknięty w skorupce orzecha, jeszcze czułbym się władcą
nieskończonych przestrzeni - gdyby mnie tylko nie dręczyły złe sny."<br />William Shakespeare, "Hamlet" <br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Obracałam
to, co wiem o pracy i życiu Josepha Cornella, w głowie przez jakieś
trzy tygodnie, nim przyszedł do mnie ten cytat. Pomyślałam wtedy: kiedyś
świat był inny. Można było być w samym centrum światowego życia
artystycznego, nie opuszczając swojego miasta i tworząc z piwnicy. (O
ile, rzecz jasna, rzeczona piwnica mieściła się w Nowym Jorku.) Ale też:
jaka piękna ilustracja tego, jak można uczestniczyć w kulturze mimo
niesprzyjających okoliczności.<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Oczywiście,
Cornell nie we wszystkim miał pod górkę. Po pierwsze, był mężczyzną. Po
drugie, jego rodzice pochodzili z dobrych, starych rodzin o
holenderskich korzeniach. Po trzecie, mieszkał w Nowym Jorku. Po
czwarte, miał szczęśliwe dzieciństwo, pełne atrakcji wymyślanych przez
pełnego energii i wyobraźni ojca, który urozmaicał życie rodzinne
przyjęciami i wycieczkami do parków rozrywki i na place zabaw.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Jednak
na jego dzieciństwo szybko padł cień. W 1911 roku u pana Cornella
zdiagnozowano białaczkę; po paru latach zmarł, zostawiając po sobie
spore długi - jak się okazało, Cornellowie żyli znacznie ponad stan.
Pani Cornell wykazała się dużym pragmatyzmem, sprzedając dom na
przedmieściach Nowego Jorku, i przeprowadzając się z synami - Josephem i
siedem lat od niego młodszym Robertem, cierpiącym na porażenie mózgowe -
do Nowego Jorku, wynajmując, jeden po drugim, kilka tanich domów w
robotniczej dzielnicy Queens; w końcu osiedli w drewnianym domu na - nie
zmyślam - Utopia Parkway, gdzie Cornell żył aż do śmierci na atak serca
w 1972 roku.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Ta
egzystencja we troje była stałym elementem życia Josepha Cornella. Jego
brat z trudem mówił, i nie był stanie poruszać się bez wózka
inwalidzkiego; Joseph bardzo go kochał i wcześnie uznał się za jego
głównego opiekuna. Dzielił dom z matką i bratem do ostatnich lat życia -
Robert zmarł na zapalenie płuc w 1965 roku, matka rok później.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Joseph
musiał przejawiać talent, skoro jego matka postarała się, by dostał się
na studia w prestiżowej akademii artystycznej, Phillips Academy w
Andover, ale nie odnalazł się tam - nie nawiązał żadnych przyjaźni,
czuł, że nie potrafi rysować ani malować, nie widział dla siebie
przyszłości artysty. W rezultacie </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">po dwóch latach </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">porzucił
studia, i jesienią 1921 roku, jako niespełna osiemnastolatek, podjął
pracę sprzedawcy. Nienawidził jej i cierpiał na dolegliwości fizyczne
wyglądające na wynik somatyzacji stresu, takie jak migreny i bóle
brzucha. <br /></span></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: 0px; margin-right: 0px; text-align: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXk4dsDNikzHq8tcHTvegLH68Nvwqa0aA0nKUMxZDsRubBEDy77QI_cXm3YvsopfJd3CG2N73CEWHTd1Q6Y-vSMkZ6aBh3C96saqEEPnIqi2vXw92TY4gSDmqdF8SMQp0rvPLmtDfQaDZl8Rk6MfPpLvz0TbOpZ2GE8JPLaaRLMDg7plFCjuXlB0zn0qG7/s655/2106%20Joseph%20Cornell%2002a.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="655" data-original-width="655" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXk4dsDNikzHq8tcHTvegLH68Nvwqa0aA0nKUMxZDsRubBEDy77QI_cXm3YvsopfJd3CG2N73CEWHTd1Q6Y-vSMkZ6aBh3C96saqEEPnIqi2vXw92TY4gSDmqdF8SMQp0rvPLmtDfQaDZl8Rk6MfPpLvz0TbOpZ2GE8JPLaaRLMDg7plFCjuXlB0zn0qG7/w640-h640/2106%20Joseph%20Cornell%2002a.jpg" width="640" /></a></span></p></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Piwnica Cornella, 3708 Utopia Parkway, Flushing, New York, 1964. (via: <a href="http://artblart.com/tag/toward-the-blue-peninsula/">artblart</a>)</span></p></td></tr></tbody></table><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Ratowało go miasto i nowe hobby. Cornell kochał Nowy Jork; każdą wolną chwilę spędzał chłonąc atmosferę,<i> </i>przemierzając
ulice, przesiadując w parkach, chodząc do bibliotek, kin i muzeów,
jednak przede wszystkim - przeszukując antykwariaty, sklepy ze
starociami i pasmanterie. To były jego małe ucieczki, wyprawy, z których
wciąż przynosił pamiątki: książki, pisma, mapy, pocztówki, stare druki,
libretta, płyty, filmy, muszle, szklane kulki i gumowe piłeczki,
szpulki, sprężyny i inne części mechanizmów, kryształowe figurki i
ozdobne guziki. Chodząc po mieście, zachwycając się jego dostępnymi
prawie dla każdego bogactwami, patrząc na kobiety i dziewczęta, Cornell
doświadczał wielu emocji, które spisywał w dzienniku, pełnym
powklejanych notatek na serwetkach czy biletach; ostatni wpis, pełen
zachwytu nad tym, że zza chmur wyszło słońce, poczynił na dwa dni przed
śmiercią.</span></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkmnZvR0Sz7ymc9sxv2wM2xPcCirz8Pt9GzoDQsffNW6kxGUHjK12mlIS31IKm_YTJgJTsQXs6LxxudaWzZZuF4yA561lHbDPrfhXH7FAItrx7BtXw1xyjCKGd1BTHpM2bGtbSGIHbKjnuQw42WUZ_g3m_XY_GAzJJI_c6ydts9dN0MheJyh_YmJL2-Loe/s970/Untitled-Solar-Set-Cornell-Joseph-c.-1956-58-2.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="683" data-original-width="970" height="450" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkmnZvR0Sz7ymc9sxv2wM2xPcCirz8Pt9GzoDQsffNW6kxGUHjK12mlIS31IKm_YTJgJTsQXs6LxxudaWzZZuF4yA561lHbDPrfhXH7FAItrx7BtXw1xyjCKGd1BTHpM2bGtbSGIHbKjnuQw42WUZ_g3m_XY_GAzJJI_c6ydts9dN0MheJyh_YmJL2-Loe/w640-h450/Untitled-Solar-Set-Cornell-Joseph-c.-1956-58-2.jpg" width="640" /></a></span></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Joseph Cornell, "Bez tytułu (Zbiór Słoneczny), ok. 1956-58</span></p><p></p></td></tr></tbody></table><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">We wczesnych latach 30. Cornell zetknął się z surrealizmem, i wtedy też zaczął gromadzić swoje zbiory - <i>dossier</i>, w jego słowach - dotyczące </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">ulubionych
artystek (chorobliwie nieśmiały, nigdy z nikim się nie związał, ale
wielbił z oddali wiele kobiet sceny) i tematów. W kuchni domu przy
Utopia Parkway tworzył foldery wypełnione zdjęciami baletnic, śpiewaczek
operowych i aktorek, i dotyczącymi ich wycinkami prasowymi. Budował
też, czasem przez dziesiątki lat, inne kolekcje: reklam starych
europejskich hoteli, kojarzących mu się z lepszym światem; chmur; papug,
z którymi miał </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">szczególną </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">relację - w latach 30. zobaczył <span class="wpaicg-chat-message" id="wpaicg-chat-message-90814">w
sklepie zoologicznym wystawę ptaków tropikalnych, które wywarły na nim
głębokie wrażenie charakterami, kolorami i ruchliwością. Jego
zainteresowania, niezmiernie szerokie, obejmowały też </span>historię, niemiecki romantyzm, kulturę francuską, teatr i balet, astronomię i przyrodę. Z czasem jego <i>dossiers </i>stawały
się coraz bardziej impresjonistyczne, przeradzając się w kolekcje
przedmiotów luźno kojarzących się z postaciami, miejscami, tematami -
kolekcje te Cornell wykorzystywał potem w swoich pracach. (Według
krytyków był nie tylko
artystą, ale także jednym z największych kolekcjonerów XX wieku. ) </span></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4hf2hdi8d_y0Srl2wyoPZe3P8MUDV9hl2xXZbLO33cnWFu0cmAbSQKeHQKkWuwnSrKsp_3D_sExAwrCM2ZUbGv4ebG99Lxu35cJViX2gZcj3cg8Ugrnn28yFANj4_l96lLOQibqeEQIGP-SuR4wOwQJYBpAto3WW3QPFdKxz9TjGlCTY_5jliLiPxzYTQ/s829/Untitled-The-Hotel-Eden-Cornell-Joseph-c.-1945-2.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="816" data-original-width="829" height="630" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4hf2hdi8d_y0Srl2wyoPZe3P8MUDV9hl2xXZbLO33cnWFu0cmAbSQKeHQKkWuwnSrKsp_3D_sExAwrCM2ZUbGv4ebG99Lxu35cJViX2gZcj3cg8Ugrnn28yFANj4_l96lLOQibqeEQIGP-SuR4wOwQJYBpAto3WW3QPFdKxz9TjGlCTY_5jliLiPxzYTQ/w640-h630/Untitled-The-Hotel-Eden-Cornell-Joseph-c.-1945-2.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Joseph Cornell, "Bez tytułu (Hotel Eden)", 1954</span><br /></td></tr></tbody></table><p style="text-align: justify;"></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">W połowie lat 30. Cornell wreszcie trafił na swoje formy wyrazu: <i>shadow boxes -</i> kolekcje przedmiotów w przeszklonych drewnianych gablotkach - i filmy. <i>Shadow boxes</i> jako
forma rękodzieła pochodzą z wieku XIX, kiedy w krajach Europy i
Ameryce kobiety układały w przeszklonych gablotkach wiążące się z
konkretnym wydarzeniem czy osobą kompozycje z przedmiotów mających dla
nich wartość sentymentalną - muszli, modeli statków, kartonowych sylwet
czy suszonych kwiatów. Z kolei filmy Cornella były formą
surrealistycznego kolażu, tworzonego przez ponowne montowanie
znalezionych nagrań (podobno Dali był tak zazdrosny o jego talent, że
podczas pokazu jednego z dzieł Cornella wywrócił projektor).</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><i>Dali?</i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Choć
Cornell praktycznie nie ruszał się z Nowego Jorku, związany był z
kluczowymi postaciami dadaizmu, surrealizmu, a
później ekspresjonizmu abstrakcyjnego. Jego wczesne kolaże pojawiły się
na przełomowej wystawie "Surréalisme" w
Galerii Juliena Levy na Manhattanie w 1932 roku obok prac Dalego i
Duchampa. Jego pierwszy shadow box, "Bez tytułu (Zestaw do baniek
mydlanych)", trafił na dużą wystawę w Muzeum
Sztuki Nowoczesnej w 1936 roku - "Fantastic Art, Dada and Surrealism".
Inni artyści szybko dostrzegli wartość
jego prac, a on z kolei tworzył wiele artystycznych przedmiotów i
gablotek dedykowanym m.in. Maxowi Ernstowi, Juanowi Gris, Renému
Magritte. Współpracował z Duchampem: gdy kończył pracę będącą hołdem dla
jego brodatej "Mony Lisy", ten poprosił go o pomoc w produkcji
artystycznych walizek, pudełek zawierających miniaturowe, wysokiej
jakości
reprodukcje swoich prac. (Tak z Duchampem, jak i Magrittem łączyło go
korzystanie z gry słów i obrazów, bardzo europejska cecha jego
twórczości.)</span></p><p style="text-align: justify;"></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFpOF0p0EoXeyzxc150BMNqsM23_NC1LQUmXO6V_W2-rw65Yxm4u4U4OaR9h39KJDfs69-dgz3APNaSPJfM0X_WAreGjxt6IxEi50S02aKm8AdCmteK6vanOqCa8soJnessd1Pp8_cCeViSfqAKHtAchWdMsIeIT_8mNvN-AV5RKGJBlqAxQQXoOpl4YzS/s758/Przechwytywanie.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="585" data-original-width="758" height="494" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFpOF0p0EoXeyzxc150BMNqsM23_NC1LQUmXO6V_W2-rw65Yxm4u4U4OaR9h39KJDfs69-dgz3APNaSPJfM0X_WAreGjxt6IxEi50S02aKm8AdCmteK6vanOqCa8soJnessd1Pp8_cCeViSfqAKHtAchWdMsIeIT_8mNvN-AV5RKGJBlqAxQQXoOpl4YzS/w640-h494/Przechwytywanie.JPG" width="640" /></a></span></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Joseph Cornell, "Obiekt bez tytułu (Mona Lisa)", ok. 1940-1942</span></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"> </span></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: small;"> </span></p><p></p></td></tr></tbody></table><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span><div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Ale
wracając do pudełek Cornella. W latach 30. pracował nad gablotkami i
innymi przedmiotami - tworzył na przykład walizki w hołdzie dla postaci
historycznych, oraz pudełka zawierające symboliczne gry - głównie w
nocy, po pracy. Zimą 1940 roku rzucił ją i przeniósł się z kuchni do
piwnicy, gdzie przez piętnaście lat konstruował swoje pudełka: z
początku wykorzystywał gotowe gablotki, ale z czasem zaczął konstruować
własne ramy, często dodając do nich elementy mechanizmów i gier, jak w
serii "Medici Portraits", czy słynnym pudełku poświęconym aktorce Lauren
Bacall.</span></p><p></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/hQUYz2ONlwI" width="320" youtube-src-id="hQUYz2ONlwI"></iframe> <br /></span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Joseph Cornell's 'Untitled (Penny Arcade Portrait of Lauren Bacall)' </span><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><br /></span></p><div style="text-align: justify;"><p></p></div><div style="text-align: justify;"><p style="text-align: justify;"><span class="wpaicg-chat-message" id="wpaicg-chat-message-90814" style="font-family: georgia; font-size: medium;">Nigdy nie podróżował, ale fascynowała go idea podróży i odkrywania - zwłaszcza Europy, a w szczególności Francji. Wielokrotnie </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">używał w tytułach prac słów związanych z podróżowaniem, wykorzystywał fragmenty
map, kompasy, znaczki pocztowe i reklamy hoteli z miejsc, których nigdy nie odwiedził. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Niedawna wystawa jego prac w Londynie, w 2016 roku, nosiła tytuł "Wanderlust".</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOhqGxBcBC_sB8U7Ry2I6z0pMxqGc4LXsD2eU8Gih5Gz06xOXeP0n7i6WCKPzfBkgQHxmHPsY11k3skpXvVNtaQL6PB8IJq4nABdBkcdQw_VsXaLIuk4i6hOmPZ_mQKbn1Av-8ASR0Hr7AnOrZ63yCS0wOWYbOi82Nks95PK7NR-VGP8aMb-gKR3FbQbVt/s1280/80.2734_ph_web-1.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="860" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOhqGxBcBC_sB8U7Ry2I6z0pMxqGc4LXsD2eU8Gih5Gz06xOXeP0n7i6WCKPzfBkgQHxmHPsY11k3skpXvVNtaQL6PB8IJq4nABdBkcdQw_VsXaLIuk4i6hOmPZ_mQKbn1Av-8ASR0Hr7AnOrZ63yCS0wOWYbOi82Nks95PK7NR-VGP8aMb-gKR3FbQbVt/w430-h640/80.2734_ph_web-1.jpg" width="430" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"> Joseph Cornell, "Andromeda: Grand Hôtel de l’Observatoire", 1954</td></tr></tbody></table><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Obecnie
prace Cornella znajdują się między innymi w kolekcjach Art Institute of
Chicago, Tate Gallery w Londynie, National Gallery of Art w
Waszyngtonie, The Museum of Modern Art w Nowym Jorku i Walker Art Center
w Minneapolis.</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">***<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Fragment "Hamleta" w przekładzie Stanisława Barańczaka. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Zdjęcie tytułowe: Untitled (Medici Boy)" (1942-1952)</span></p></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-53740948205613363572023-11-03T00:10:00.001+01:002023-12-16T00:11:26.438+01:00Gdyby Dorian Gray był kobietą. Markiza Luisa Casati (1881-1957)<p style="text-align: center;"> <span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh71Fq-PeSH5n_3TAmCNz_xRx7s28914IFcY87JTlgWt03U9_Wzwrv_8Z_ee51DtzQ0L3txNc7vQFDj7hyiwW1qOVJPVZh01Hp0TSlno5XkUiMPheUTWprN_B56y4HMn2Za4_KF261B6uw2MzCV5U9H0ZzKhdTinDnbDl9YSRAkM4xqziwBW8IwcmJpSJyu/s748/marchesa-casati05.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="748" data-original-width="520" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh71Fq-PeSH5n_3TAmCNz_xRx7s28914IFcY87JTlgWt03U9_Wzwrv_8Z_ee51DtzQ0L3txNc7vQFDj7hyiwW1qOVJPVZh01Hp0TSlno5XkUiMPheUTWprN_B56y4HMn2Za4_KF261B6uw2MzCV5U9H0ZzKhdTinDnbDl9YSRAkM4xqziwBW8IwcmJpSJyu/w444-h640/marchesa-casati05.jpg" width="444" /></a></span></p><div style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Kiedy po pierwszej wojnie w
użycie weszły paszporty, markiza Casati zmieniła w swoim datę urodzenia, a w
miejsce fotografii wkleiła reprodukcję jednego ze swoich portretów.</span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Gdy tylko mogła, budowała kolekcję swoich portretów - klasycznych i abstrakcyjnych przedstawień, nawet rzeźb<span class="gmail_default">.
Powstało ich około dwustu, a przetrwało około setki; mówi się, że
markiza Casati jest najczęściej przedstawianą kobietą w historii sztuki
po Marii i Kleopatrze. </span>To dążenie było z pewnością jedną z głównych sił kierujących jej
życiem, do tego stopnia, że większość jej (niewielu w zasadzie)
kochanków to jej portreciści.</span></p></div><div style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Była
patronką sztuki - w pewnym momencie zamiast znanych malarzy, których
portret mógł jej pomóc odnieść sukces towarzyski, zaczęła wybierać
młodych, obiecujących, nawet kontrowersyjnych artystów. <span class="gmail_default">Spopularyzowała
jednego z malarzy, umieszczając swój portret jego autorstwa na swoich
kartkach świątecznych - tak, że jego nazwisko poznało wiele bogatych i
wpływowych postaci Europy. P</span>omogła też wypromować Man Raya, który co prawda z<span class="gmail_default"> początku uznał swoje fotografie markizy za nieudane, lecz po obróbce s</span>tały się czymś niezwykłym<span class="gmail_default">.</span></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmBn7Zdjp8GAy95jsZVHQhMy3jdOFijHGIsvVzxMz1yP8UD7smZJo9Y3gQdNry-lGlpq_uGNojH-fgiHWZS_r5SMvtzs2i1u7o5urI750MdRnikeluGUKrhdjR8ZlyFMKu3RRorHiOrAHpJ5BF18uxanTgE0yRgJ1vLd2Ci3g6re5UdAP6lRDQRiDsjUvg/s835/man-ray-luisa-casati.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="835" data-original-width="620" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmBn7Zdjp8GAy95jsZVHQhMy3jdOFijHGIsvVzxMz1yP8UD7smZJo9Y3gQdNry-lGlpq_uGNojH-fgiHWZS_r5SMvtzs2i1u7o5urI750MdRnikeluGUKrhdjR8ZlyFMKu3RRorHiOrAHpJ5BF18uxanTgE0yRgJ1vLd2Ci3g6re5UdAP6lRDQRiDsjUvg/w476-h640/man-ray-luisa-casati.jpg" width="476" /></a></span></p></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Man Ray, “Boska markiza”, 1922, kolekcja prywatna<span> </span></span><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><span><br /></span></span></p></td></tr></tbody></table><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Pokrewieństwa z powieścią Wilde'a? Najważniejszemu i najsłynniejszemu ze swoich kochanków, pisarzowi Gabrielowi <span class="gmail_default">D'Annunziowi (włoskiemu odpowiednikowi Przybyszewskiego), ofiarowała swoją</span><span class="gmail_default"> niewielką podobiznę z wosku; zależnie od temperatury ich relacji pisał jej, że laleczka się </span>rozpuściła<span class="gmail_default">, lub obiecywał, że będzie jej zawsze strzegł. </span></span></p></div><div style="text-align: justify;"><div class="gmail_default"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span class="gmail_default">Bardziej
niepokojące wydaje mi się jednak to, że jej córka, Cristina, w młodości
starała się we wszystkim naśladować matkę - nie tylko fizycznie i
poprzez ubiór, ale </span><span class="gmail_default">próbowała też, </span>na ile pozwalał jej budżet<span class="gmail_default">, </span>prowadzić podobne życie<span class="gmail_default"> - </span>zadając się z artystami i bogatą bohemą,<span class="gmail_default"> a nawet</span> trzymając węża w swym londyńskim mieszkaniu<span class="gmail_default">.
(Później była też jedną z kochanek Fridy Kahlo.) Markiza nie pojawiła
się na ślubie córki, bo akurat była pochłonięta przygotowaniami do
wystawnego przyjęcia.<br /></span></span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Przepych</b> <br /></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgncHy_vl8LYr10Vsl4sj6SV9pfxP2ZVw7ODVHaj54SynO8vcZoNIby7xTAbaOYY4kgvBSvmQznFxTg9NH0-WVPDVQzZkr0KcOHpb6m_zerAZRK2Us1hDoIZuBXI0DAVXUUflyqOiI70skubH7CkmT5FnuzHnuN6axL4LwRvnYEufJBoYGBXN4JFhekbev_/s700/354241.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="409" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgncHy_vl8LYr10Vsl4sj6SV9pfxP2ZVw7ODVHaj54SynO8vcZoNIby7xTAbaOYY4kgvBSvmQznFxTg9NH0-WVPDVQzZkr0KcOHpb6m_zerAZRK2Us1hDoIZuBXI0DAVXUUflyqOiI70skubH7CkmT5FnuzHnuN6axL4LwRvnYEufJBoYGBXN4JFhekbev_/w374-h640/354241.jpg" width="374" /></a></span></p></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Jako ikona mody w kostiumie Léona Baksta, "Królowa światła", Paryż, 1922 r.</span></p></td></tr></tbody></table><div class="gmail_default"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Markiza Luisa Casati Stampa di Soncino</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">, córka uszlachconego, świetnie prosperującego mediolańskiego
producenta tekstyliów, już jako nastolatka została, po przedwczesnej
śmierci obojga rodziców, jedną z dwóch najbogatszych kobiet we Włoszech
(drugą była jej siostra). Wcześnie wyszła za mąż, i fortunę ojca
postanowiła zamienić na życie pełne teatralności i przepychu. Bardzo
nieśmiała, zaczęła chować się za starannie skonstruowaną postacią, i
czuła się najlepiej, gdy jej życie
regulowały rytuały, a dystans zapewniała teatralność każdego aspektu życia. <br /></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi37IQTFZV9-A2lX7rt_QwiT30-lvgmn4kE41v_7rQhx3RQ5ybwf8OINh85g_ji7ltYEXrSyQbEqLMVndnFwb6rxuOGQhTz0IFscsZqj2IznA1WJPnALATosPmN1cOW3FKR7nntVCsNKkEUxgapbPzk2isD-IBmuSp0SeAi5FWXyOFH3YNJF-dxpG8IuDau/s620/6736131659_a702983742_o.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="508" data-original-width="620" height="524" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi37IQTFZV9-A2lX7rt_QwiT30-lvgmn4kE41v_7rQhx3RQ5ybwf8OINh85g_ji7ltYEXrSyQbEqLMVndnFwb6rxuOGQhTz0IFscsZqj2IznA1WJPnALATosPmN1cOW3FKR7nntVCsNKkEUxgapbPzk2isD-IBmuSp0SeAi5FWXyOFH3YNJF-dxpG8IuDau/w640-h524/6736131659_a702983742_o.jpg" width="640" /></a></span></p></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Giovanni Boldini, <i>Markiza Luisa Casati wśród pawich piór</i>, 1913, Galleria Nazionale d’Arte Moderna</span></p></td></tr></tbody></table></div><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Gdy Wenecja pogrąża<span class="gmail_default">ła</span> się w biedzie, nie oszczędzającej <span class="gmail_default">nawet członków </span>arystokracji, <span class="gmail_default">markiza Casati </span>przywróciła miastu nieco dawnego splendoru i <span class="gmail_default">stymulowała ekonomię miasta (co powinno zilustrować skalę jej wydatków).</span></span></p><div style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span class="gmail_default">Nie
będę pisać o jej szalonych przyjęciach, wydawanych głównie w Wenecji i
potem, między pierwszą a drugą wojną, w Paryżu, ani jej słynnych
przebraniach; możecie przeczytać o nich <a href="https://zwierciadlo.pl/spotkania/532074,1,markiza-casati--krolowa-balu.read" target="_blank">tu</a>,
lub obejrzeć poniższy króciutki film - z zastrzeżeniem, że użycie
materiału filmowego jest mocno niedosłowne, a w wielu ujęciach występuje
Leonor Fini.</span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/OLmDsNQXYU8" width="320" youtube-src-id="OLmDsNQXYU8"></iframe></span></p></div><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span class="gmail_default"><br /></span></span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Zwierzęta</b></span></p><div class="gmail_default"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Markiza
uważała zwierzęta za niezbędne rekwizyty w swoim teatrze życia. W
Wenecji znana była z tego, że poruszała się w towarzystwie otumanianego
opiatami geparda; po jego śmierci zamówiła wypchaną czarną panterę z
mechanizmem sprawiającym, że jej
ogon się poruszał, oczy świeciły, a do tego zwierzę warczało, co
straszyło gości. </span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM5NvHwrFNgAjhagU1Onxp8jpQvD9h8q_nVwLrHjF8qWL8LDe8B3mlfPilx0E8EBhGh-9QARcIHlqJ_T_6LpMmVH8BrkRB53T4kKKkcaTLDzcbWRSrFf4fUREyk7fhgzeg4gYxB3ZRVEV0-7l8VrJRR-Ti9kJydkPLHM5JhBYbMbq3_NUkiLHF32JQ2fhB/s699/Przechwytywanie.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="469" data-original-width="699" height="430" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM5NvHwrFNgAjhagU1Onxp8jpQvD9h8q_nVwLrHjF8qWL8LDe8B3mlfPilx0E8EBhGh-9QARcIHlqJ_T_6LpMmVH8BrkRB53T4kKKkcaTLDzcbWRSrFf4fUREyk7fhgzeg4gYxB3ZRVEV0-7l8VrJRR-Ti9kJydkPLHM5JhBYbMbq3_NUkiLHF32JQ2fhB/w640-h430/Przechwytywanie.JPG" width="640" /></a></span></p></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Joseph- Paget Fredericks ( 1940)</span></p></td></tr></tbody></table><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span class="gmail_default">Często występowała z owiniętym wokół szyi czy ramienia wężem; trzymała też węże groźnych gatunków, jak </span>boa dusiciel<span class="gmail_default">a</span> Ana<span class="gmail_default">ks</span>agoras<span class="gmail_default">a czy kobrę o imieniu Agamemnon. </span></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnX5i8roVYo2s7y2YTMGubTosBdA_27lH8HhgjYXDoN35g2sOYtiZhTIry0ZXvKa8ZMYfx1BHQAFzPUux6Kn2SFA37aHELhJu_5b-7CAcsM7pGdMDzDa-rEBaL17AJLwUbFnwyGuBzDVmmB3ioSdoNu7rXgwQDs5mZ1HtfLpetFNtL5w1khmG8Wx1i6gGQ/s551/Przechwytywanie.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="551" data-original-width="389" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnX5i8roVYo2s7y2YTMGubTosBdA_27lH8HhgjYXDoN35g2sOYtiZhTIry0ZXvKa8ZMYfx1BHQAFzPUux6Kn2SFA37aHELhJu_5b-7CAcsM7pGdMDzDa-rEBaL17AJLwUbFnwyGuBzDVmmB3ioSdoNu7rXgwQDs5mZ1HtfLpetFNtL5w1khmG8Wx1i6gGQ/w452-h640/Przechwytywanie.JPG" width="452" /></a></span></p></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Miniatura na porcelanie, autor nieznany, ok. 1920 r.</span></p></td></tr></tbody></table><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Ważnym "żywym rekwizytem" podczas jej przyjęć były ptaki o farbowanych piórach, inspirowane powieściami
<span class="gmail_default">D'Annunzia.</span></span>
</p></div><p> </p></div></div></div><div style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b><span>Związki i emocje</span></b></span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Nieśmiała, często bez wyczucia, <span aria-haspopup="true" id="m_-4728549501128981529:1s7.15" role="menuitem">znerwicowana (jej biogra</span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span aria-haspopup="true" id="m_-4728549501128981529:1s7.15" role="menuitem">fka, </span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span data-reactid=".1urcuxhwxbg.0.1">Judith Mackrell, </span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span aria-haspopup="true" id="m_-4728549501128981529:1s7.15" role="menuitem">podejrzewa, że miała autyzm), c</span><span aria-haspopup="true" id="m_-4728549501128981529:1s7.16" role="menuitem">howała</span> <span aria-haspopup="true" id="m_-4728549501128981529:1s7.17" role="menuitem">się</span> za starannie budowaną postacią</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> demonicznej Markizy Casati - ż</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">yjącego dzieła sztuki</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">
o farbowanych na płomienistą rudość włosach, oczach powiększonych
kohlem i długimi sztucznymi rzęsami, i zakropionych belladonną, by
powiększyć źrenice (co </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">sprawiało, że były niezmiernie wrażliwe na światło). </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Ubierała się u Poireta i Fortuny'ego i nosiła brylanty - dużo brylantów -
za dnia; </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">była
tak teatralną i znaną postacią, że Diagilew poprosił ją kiedyś, by
gościnnie wystąpiła z Ballet Russes, z czego jednak nie skorzystała. </span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Jej
(była już wtedy)
znajoma zauważyła, że Luisa rzucała się w nowe znajomości, związki,
przyjaźnie z wampiryczną intensywnością, i gdy wyciągnęła z nich
wszystko, co inspirujące, porzucała je - i ludzi - bez cienia żalu.
Traktowała ludzi instrumentalnie: z trudem przychodziło jej nawiązywać
bliskie relacje</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">. Tę<span aria-haspopup="true" id="m_-4728549501128981529:1s7.15" role="menuitem">
barierę udawało się czasem przełamać jej portrecistom, z których kilku
było jej kochankami, co dowodzi tego, jak ważną i jak intymną sprawą
było dla niej przedstawianie swojego "ja" poprzez sztukę. </span></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhE5UpDgnXkiMhJd3sY98HRyae_M92-hqEmISpbdc92i9zjoEVMOVmS5pIPbBS4U7w8z-drTOXx-9ey0TE3UTHpVropF8in3h1lyVq76IW0_OIvzU_76cSWMgO37hgaPdtcTc-FwPgIlfJvdzwKrLeQDLKGRxw28Zb9voLwZE6hJSTImJeqrqtQMXQOiDyh/s600/Przechwytywanie.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="425" data-original-width="600" height="454" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhE5UpDgnXkiMhJd3sY98HRyae_M92-hqEmISpbdc92i9zjoEVMOVmS5pIPbBS4U7w8z-drTOXx-9ey0TE3UTHpVropF8in3h1lyVq76IW0_OIvzU_76cSWMgO37hgaPdtcTc-FwPgIlfJvdzwKrLeQDLKGRxw28Zb9voLwZE6hJSTImJeqrqtQMXQOiDyh/w640-h454/Przechwytywanie.JPG" width="640" /></a></span></p></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div data-mesh-id="comp-lfx6tjrfinlineContent" data-testid="inline-content"><div data-mesh-id="comp-lfx6tjrfinlineContent-gridContainer" data-testid="mesh-container-content"><div class="BaOVQ8 tz5f0K comp-kgibsx2i wixui-rich-text" data-testid="richTextElement" id="comp-kgibsx2i"><p class="font_2 wixui-rich-text__text" style="text-align: center;"><span class="color_19 wixui-rich-text__text" style="font-family: georgia; font-size: small;"><span class="wixui-rich-text__text"><span class="wixui-rich-text__text"><span class="wixui-rich-text__text" style="font-style: italic;"><span style="font-weight: normal;">Markiza Casati, </span></span><span style="font-weight: normal;">Federico Beltrán Masses, 1920</span></span></span></span></p></div></div></div></td></tr></tbody></table><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Gdy
coś nie szło zgodnie z jej planem, ogarniał ją niekontrolowany gniew.
Chyba najbardziej nie na miejscu był atak furii 3 sierpnia 1914 roku,
kiedy okazało się, że w Ritzu w Paryżu nie ma pracowników, którzy by się
nią zaję</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">li - tego dnia Francja </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>przystąpiła do wojny z Niemcam</span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">i. Jednak markiza Casati odebrała to przede wszystkim cios burzący jej dzieło sztuki - własne życie. </span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Można
to postrzegać jako skrajny egotyzm, lub jeden z częstych objawów
autyzmu (jak twierdzi biografka); w obu przypadkach Luisa Casati do tego
stopnia nie panowała nad własnymi emocjami, że <i>de facto</i> często bywała ich ofiarą (j</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">ej nastroje i osądy stały się jeszcze bardziej nieprzewidywalne, gdy markiza zaczęła palić opium)</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">.
Nie pomagało to, że od młodości czuła się samotna, w najlepszym razie
oddalona od innych. "Być innym to być samotnym. Nie lubię tego, co
przeciętne, więc jestem samotna" - powiedziała kiedyś amerykańskiemu
dziennikarzowi.<br /></span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Koniec</b></span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">W przeciwieństwie do Doriana Graya markiza Casati nie umarła nagłą śmiercią.</span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Zabiło
ją, na raty, własne nienasycenie: nie kontrolowała wydatków, była
uzależniona od wydawania abstrakcyjnie wręcz kosztownych przyjęć, nowych
ubrań i podróży. Między wojnami polubiła opium, absynt, wreszcie -
kokainę, choć długo nie była uzależniona</span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">W 1930 jej długi zaciągnięte we Francji i Włoszech wynosiły, w przeliczeniu na dzisiejsze pieniądze, około 30 milionów dolarów. </span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Na
przełomie 38 i 39 roku przeniosła się z paryskiej willi do
jednopokojowego mieszkanka w Londynie, gdzie żyła dzięki skromnemu
wsparciu finansowej córki i jednego z przyjaciół. Jednak nawet wtedy
starała się zachować choćby pozory dawnej persony i trzymać fason; w
czasie wojny używała do czernienia oczu pasty do butów. <br /></span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Pod koniec życia uciekła w religię, tak jak autor "Na wspak", Joris Karl Huysmans. </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">O
Biblii powiedziała przyjacielowi: „Gdy ją dogłębnie przestudiować,
zobaczysz, że na całym świecie nie ma bardziej interesującej powieści”.</span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">W 1954 roku próbował ją sfotografować jeden z najsłynniejszych fotografów XX wieku, Cecil Beaton. </span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhY2CrKdTQIZuOBhmBNPDLot0hu3vdAwlgApjRKP_4XWsQSCZOjrw7AwSNUFgjH9ydppm01MhOYeEG6a6nf7gIsK15eMiHsCHFgdmJ02yVCe-ehyHJxuJ4dnzRBV5pjh1goHavm9rYkTS4jsSYXAvaKs2NYkPFvgpPoyV7dC9aLjyKpgaZYSMQrpDPNNHHy/s615/Przechwytywanie.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="615" data-original-width="407" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhY2CrKdTQIZuOBhmBNPDLot0hu3vdAwlgApjRKP_4XWsQSCZOjrw7AwSNUFgjH9ydppm01MhOYeEG6a6nf7gIsK15eMiHsCHFgdmJ02yVCe-ehyHJxuJ4dnzRBV5pjh1goHavm9rYkTS4jsSYXAvaKs2NYkPFvgpPoyV7dC9aLjyKpgaZYSMQrpDPNNHHy/w424-h640/Przechwytywanie.JPG" width="424" /></a></span></p></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Cecil Beaton, <i>Markiza Luisa Casati</i>, 1954 rok.</span></p></td></tr></tbody></table><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Zmarłą w 1957 roku markizę pochowano na cmentarzu Brompton. </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> Na jej nagrobku wykuto cytat ze sztuki "Antoniusz i Kleopatra" Szekspira: </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span class="ILfuVd" lang="en"><span class="hgKElc"> </span></span></span></p><div style="margin-left: 80px;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span class="ILfuVd" lang="en"><span class="hgKElc">"Jej wiek nie zrobi zwiędłą, niezmierzona</span></span></span></p></div><div style="margin-left: 80px;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span class="ILfuVd" lang="en"><span class="hgKElc">jej zmienność nigdy nie utraci wdzięku</span></span></span></p></div><div style="margin-left: 80px;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span class="ILfuVd" lang="en"><span class="hgKElc">przez spowszednienie" (tłum. Władysław Tarnawski).<br /></span></span></span></p></div><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Źródło: Mackrell, Judith. <i>Unfinished Palazzo: Life, Love and Art in Venice</i>. Thames&Hudson, 2017.</span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Zdjęcie tytułowe: </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Augustus John, Marchesa Casati, 1919, Art Gallery of On</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">tari</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">o.</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> </span></p></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-25755506239668957412023-11-01T00:10:00.000+01:002023-12-16T00:10:29.371+01:00Najjaśniejsza. Migawki z Wenecji<p> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSeytmK-NNHRgf8adedvpkjawQP3xGYqRI4tSylFHxmgOn2D6zefqllRj0EqcKbWeZvI2ZWLUGcZHBsyQS3dx7PhHzc6tafqJ_h0BSdNKF1Al61ND_zAPlPKxVMCLXVaQbuPLQEHMXiYAO4IqAysMdGppLO-XXB5aeB4Px-gfOIaLvFSZojlA07z7ChZ4Q/s2400/ludovico-lovisetto-O5DNbAdZsPs-unsplash.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="2400" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSeytmK-NNHRgf8adedvpkjawQP3xGYqRI4tSylFHxmgOn2D6zefqllRj0EqcKbWeZvI2ZWLUGcZHBsyQS3dx7PhHzc6tafqJ_h0BSdNKF1Al61ND_zAPlPKxVMCLXVaQbuPLQEHMXiYAO4IqAysMdGppLO-XXB5aeB4Px-gfOIaLvFSZojlA07z7ChZ4Q/w640-h426/ludovico-lovisetto-O5DNbAdZsPs-unsplash.jpg" width="640" /></a></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Jedną
z moich wstydliwych tajemnic jest to, że cierpię na dramatyczne
Reisefieber. Chyba nikt, kogo znam, nie jest mniej wyluzowany ode mnie,
jeśli chodzi o warunki wjazdu, bilety, czy zapas czasu, z jakim muszę
dotrzeć na lotnisko. Większość lęków ustąpiła jednak, kiedy
zaprzyjaźniona italianistka powiedziała mi, że o tej porze w Wenecji
towarzyszyć mi będą nie tyle kieszonkowcy (opowieściami o których
podniósł mi ciśnienie mąż), ale przede wszystkim mgła. Lubię mgłę.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">- I <i><a href="https://www.tuscanynowandmore.com/discover-italy/essential-advice/guide-acqua-alta">acqua alta</a></i> - dodałam.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">- A wiesz, że jest?</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Przytaknęłam. Już wiosną zaistalowałam aplikację do śledzenia przypływów.<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">- To weź kalosze.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Pojechałam w martensach.</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">***<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Nagle
widzisz dużo wody. I kopułę majaczącą za dworcem. I mewy odcinające się
na tle ciemnego nieba. I obscenicznie piękny księżyc nad tym
wszystkim. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Słyszysz dzwony przed wieczorną mszą. Cała Wenecja dzwoni.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Chciałabym
powiedzieć, że zostawiłam bagaż w skrytce i poszłam przejść się po
mieście, ale było późno, a puste pokoje hotelowe mają wiele uroku dla
podróżujących solo dzieciatych mężatek.</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">***</span></p><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Muzeum
Fortuny'ego, do którego chciałam pojechać, odkąd cztery lata temu
przeczytałam o sukni Delphos. Modeli ubrań z atelier Mariano Fortuny'ego
jest w muzeum niewiele, ale nadal jest ono powalające: inspirowane
renesansem i orientem przestrzenne, bardzo wysokie wnętrza weneckiego
palazzo, z przestrzeniami pokazującymi artystyczno-techniczny geniusz
małżeństwa Fortunych.</span></p><p style="text-align: left;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWlxUlnyJESRcZiE6X1MJHWJgJwEWsAt20g0Lrnvmk9URuNv9zTJ9iB6eNlaZnk_3zwZoNPW4Ca8qBvCdGjw5TzR29R0gVk9Ry3gGn-Av-5ez_HRtbjGoNumH1gktVS5wb9D4YGJZDU1Xar-FVy5lJdHDAli7NXvAWmjgjo67ylytoIko7G3RihSGsN1Um/s4000/20231030_224140.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWlxUlnyJESRcZiE6X1MJHWJgJwEWsAt20g0Lrnvmk9URuNv9zTJ9iB6eNlaZnk_3zwZoNPW4Ca8qBvCdGjw5TzR29R0gVk9Ry3gGn-Av-5ez_HRtbjGoNumH1gktVS5wb9D4YGJZDU1Xar-FVy5lJdHDAli7NXvAWmjgjo67ylytoIko7G3RihSGsN1Um/w480-h640/20231030_224140.jpg" width="480" /></a></div><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><p style="text-align: justify;">Wśród
obrazów prezentowanych przez Fortuny'ego na Biennale malarstwa,
eksponowanych nad długimi kanapami pełnych poduszek z tkanin z nadal
działającej manufaktury Fortuny, znajdują się dwa studia kobiecego
karku. Jedno reprodukowane powyżej, drugie - mniej intymne i bardziej
zachwycające; modelka na na sobie wydekoltowaną suknię wieczorową, która
łagodnie obramowuje jej ramiona; włosy są upięte w bardziej wyszukany
sposób, a kolczyk jest wiszącą na małym kółku, bardzo długą kiścią
kolorowych szklanych koralików. Wracałam do niego kilkakrotnie, żałując,
że strażnik jak jastrząb pilnuje, żebym nie robiła zdjęć. </p></span><p style="text-align: left;"></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: georgia;"><span>A potem ogród zimowy. Wnętrze tak piękne, że</span></span><span style="font-family: georgia;"> stwierdziłam,
że niech się dzieje, co chce, muszę zabrać je ze sobą do domu; jego
trzy ściany pokrywają iluzjonistyczne malowidła ogrodu zamieszkanego
przez figury alegoryczne, satyry, egzotyczne zwierzęta - i, rzecz
jasna, nagie kobiety.</span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2-DWnHcHS7VYyk3ApFxUCpUAxzUz0QfHH0wyTLPUug-hKL5DB7LGbUS_Qgq3VNfv70PLMVO3wUj-McsJjZSq8oYNfNK7OEfce2TTx1rc3DA2B0RCEoifxzgsXlv7SBwFLRh3GNqdZboep3UbmaoUYn25mNyoZzUpryIGbLy_Hj38KdtDxDl3eOCKLvUSz/s3264/20231030_111001_01.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="2448" data-original-width="3264" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2-DWnHcHS7VYyk3ApFxUCpUAxzUz0QfHH0wyTLPUug-hKL5DB7LGbUS_Qgq3VNfv70PLMVO3wUj-McsJjZSq8oYNfNK7OEfce2TTx1rc3DA2B0RCEoifxzgsXlv7SBwFLRh3GNqdZboep3UbmaoUYn25mNyoZzUpryIGbLy_Hj38KdtDxDl3eOCKLvUSz/w640-h480/20231030_111001_01.jpg" width="640" /></span></a></div><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">***</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Cmentarz San Michele. Wyspa zmarłych, której uroku w to październikowe przedpołudnie nie oddadzą moje zdjęcia.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">-
Przyjeżdżając tu, traci się orientację - mówi przepraszająco Włoch, z
którym razem szukamy grobu Ezry Pounda. Mówi, że był tu już
wielokrotnie, i nigdy nie może go odnaleźć. (Potem spotykamy się jeszcze
dwukrotnie, przy grobach Diagilewa i Frederica Rolfe'a. Kieruje mnie
do vaporetti w kierunku Murano, i dziękujemy sobie za pomoc w szukaniu
grobów.)</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">- W takim razie wreszcie czuję się na miejscu - odpowiadam z uśmiechem.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Dlaczego
to miasto tak przyciągało niezależne kobiety, homoseksualistów,
artystów? (Mijam w muzeach wiele gejowskich małżeństw i par.) Czy
dlatego, że za pieniądze oferowało wszystko, w tym tolerancję i
dyskrecję, czy dlatego, że nieobce nam poczucie dryfowania, lub jego
majaczącej bliskości, mimo wszelkich życiowych zabezpieczeń i cum?
</span></p><p></p><p style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">***</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
</div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Moment,
w którym czuję, że mam dość tego filozofowania i chcę wrócić do domu.
Cumy najwyraźniej działają tak, jak działać powinny.</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">***</span></p><p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghF44XOr36xelNeoO1FZLt-V3B6qN6EVDn15Wj44A77FRsK1PpVscBSyGMvnY7cws1ZsXD4oPAU_9VNORuSdaD3fmjO8BpJn1s2GBiwqnOzBJctNDEqEE-pB0lzkZ1auaQrKcbcq4YMUcDGOWCNOuxigf5D9vzDJnEj1E-aRvEdf6m6xAt90LpVmnknMgI/s1080/IMG_20231101_183514_891.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1080" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghF44XOr36xelNeoO1FZLt-V3B6qN6EVDn15Wj44A77FRsK1PpVscBSyGMvnY7cws1ZsXD4oPAU_9VNORuSdaD3fmjO8BpJn1s2GBiwqnOzBJctNDEqEE-pB0lzkZ1auaQrKcbcq4YMUcDGOWCNOuxigf5D9vzDJnEj1E-aRvEdf6m6xAt90LpVmnknMgI/w640-h640/IMG_20231101_183514_891.jpg" width="640" /></a></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">-
Coś skromniutko pochowana - skomentowała koleżanka, kiedy przesłałam
jej zdjęcie grobu Peggy Guggenheim (pisząc to, zdaję sobie sprawę, że to
pierwszy listopada, a ja myślałam tylko o tym, jak krótko żyły niektóre
z jej psów, koło których leży).</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">- W swoim muzeum, w Palazzo Venier? I'd say this makes a statement - odpowiadam.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Wysyła mi zażenowane emoji.</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">***</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">W malarstwie weneckim istnieje tradycja przedstawiania personifikacji miasta - pięknie ubranej, ukoronowanej blondynki </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>-</span><span> z
twarzą w cieniu, co podobno jest wyrazem pokory. Jednak w charakterze
Wenecji nic zbytnio na pokorę nie wskazuje, choć od rozpoczęcia wymiany
handlowej z Amerykami jej znaczenie w świecie nieustająco maleje; ona
nadal widzi siebie jako centrum świata, nawet walcząc o życie.</span></span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">***</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span> <br /></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Już
po powrocie, zastanawiając się nad tym, jak nauczyć moich uczniów
czytać poezję, doszłam do krępująco kiczowatego wniosku, że Wenecja ma
się do współczesnych miast jak poezja do prozy, z bardzo konkretnych
powodów. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Obecny brytyjski Poeta Laureat, Simon Armitage, powiedział kiedyś w wywiadzie</span></p><p style="margin-left: 40px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Poezja
ma w sobie coś opozycyjnego, jest formą sprzeciwu. Nawet w swojej
fizycznej formie - nie dociera do prawego marginesu, nie dociera do dołu
strony. Jest w tym pewien upór (...) Poezja zawsze miała złożoną
relację z językiem. Jest alternatywna, jest niezależna (...) nie może
być formą sztuki głównego nurtu. Na przykład wymaga skupienia - nie
przemawia to do każdego, nie każdy chce patrzeć na te kawałki
zachomikowanego języka i się na nich skupić. (<a href="https://www.youtube.com/watch?v=TvFcbedyQ0A">klik</a>)</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Wenecja
stawia turystom opór, zaskakuje zakazami. Trudno zrozumieć jej
topografię i sposób poruszania się po mieście, zaakceptować zapach.
Dystanse są krótkie, ale przejście z punktu A do punktu B zajmuje
więcej, niż byśmy się spodziewali, bo poruszamy się w labiryncie
nieustająco zakręcających uliczek lub wolno płynącym tramwajem wodnym.
Lepiej nie jeść nad dużymi kanałami, ze względu na atakujące turystów
mewy (i przysięgam, bo widziałam je w akcji, że to potwory); nie wolno
poruszać się po mieście z walizkami na kółkach (choć widziałam wielu
ludzi, którzy to robili), a rowerów mogą używać wyłącznie dzieci.
Wenecja konfunduje przybyszy nie tylko pięknymi obrazami, ale i
odmiennością od wydajnej, prostolinijnej prozy i przejrzystości
współczesnych miast. <br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: georgia;">P.S. P</span><span style="font-family: georgia;">ogoda
okazała się dużo łaskawsza, niż zapowiadały prognozy; przez trzy dni
biegałam po Wenecji w prochowcu, ani razu nie wyjęłam parasola, nie było
też mgły ani acqua alta. </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Zdjęcie tytułowe: Ludovico Lovisetto, Unsplash.</span></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-83711133246997866532023-11-01T00:07:00.001+01:002023-12-16T00:08:32.724+01:00Wenecja - praktykalia<p style="text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdqRXhPr2ds9UOgx1onsXTpZ16G8IYjogZlB3e0GTCtDgi7YlDH02sfcSN6IihQrpoE8W_ZYeVLjZ3Y9Cx7s7HbfCQ-W13ZP7hDbdcw5tKxDaOILV4MdBUMPYX1QSwrjTZMpaRz9N63aEodqyT5yDTs7UU9oArBUuClx_EcC43zj1XsVcCVTEuCuMMrAo0/s2560/igor-oliyarnik-Uu5aXBI1oLk-unsplash.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="2560" data-original-width="1920" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdqRXhPr2ds9UOgx1onsXTpZ16G8IYjogZlB3e0GTCtDgi7YlDH02sfcSN6IihQrpoE8W_ZYeVLjZ3Y9Cx7s7HbfCQ-W13ZP7hDbdcw5tKxDaOILV4MdBUMPYX1QSwrjTZMpaRz9N63aEodqyT5yDTs7UU9oArBUuClx_EcC43zj1XsVcCVTEuCuMMrAo0/w480-h640/igor-oliyarnik-Uu5aXBI1oLk-unsplash.jpg" width="480" /></span></a></p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Zaplanowałam
trzy pełne dni zwiedzania, z przylotem wieczorem przed i wylotem w
południe po. Leciałam LOTem na Marco Polo; bilety komunikacji miejskiej,
komunikacji z i na lotnisko (osobny bilet) i większość biletów do
muzeów kupiłam na stronie Venezia Unica. Spałam w hotelu na lądzie - tak
jest taniej.</span><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Zamieszczam mój plan na te trzy dni, wytłuszczając miejsca, które szczególnie polecam.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Dzień pierwszy - spacer od dworca Piazzale Roma przez dzielnicę San Polo do San Marco; opera <b>La Fenice i Museo Fortuny</b>
(oba bardzo polecam, drugie miejsce jest zawarte w bilecie do
dziesięciu muzeów miejskich). Obiad, Muzeum Correr - Archeologiczne - <b>Biblioteka Marciana</b>
(zależało mi na bibliotece, ze względu na wnętrza i cenne mapy, ale te
trzy muzea to jeden ciąg pomieszczeń, też można wejść na podstawie
biletu na muzea miejskie). Zwiedziłam <b>Pałac Dożów </b>(faktycznie
koniecznie - stałam przez chwilę przy wejściu do Wielkiej Sali i
słuchałam reakcji ludzi, które wszystkie sprowadzaly się do "ojej"),
przeszłam obok Harry's Bar.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span>Dzień drugi - popłynęłam na </span><b>cmentarz</b><span>,
zapalić świeczki na grobach Ezry Pounda, hrabiego Corvo i Diagilewa,
potem na położone w tym samym kierunku Murano. Obejrzałam Muzeum Szkła,
popłynęłam z powrotem do Wenecji, obejrzeć hol szpitala Santi Giovanni e
Paulo; w jednej z knajpek naprzeciwko szpitala coś</span></span><span> zjadłam,
bez przykrości. Potem palazzo Tetta i księgarnia Acqua Alta (bardzo
zatłoczona i raczej rozczarowująca), i z trudem znalezione i nietanie,
ale absolutnie tego warte ze względu na fantastyczne wnętrza muzeum </span><b>Palazzo Grimaldi</b><span>. Potem targ Rialto, przejażdżka gondolą za dwa euro (poszukajcie </span><b>Santa Sofia traghetto</b><span> gondola, natknęłam się też na traghetto S.M Del Giglio) i spacer po Cannaregio.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: georgia;">Dzień trzeci - spacer po <b>Fondamenta Zattere Al Ponte Lungo</b>
(ładne kamieniczki i palazzi, najlepszy widok na lagunę); rzut oka na
Squero di San Trovaso, warsztat szkutniczy budujący gondole; spacer po <b>Dorsoduro</b> (bardzo fotogeniczna dzielnica z rzemieślniczymi sklepami); <b>kolekcja Peggy Guggenheim</b>
w Palazzo Venier dei Leoni, tym samym, gdzie dekadenckie przyjęcia
wyprawiała Marchesa Casati. Zjadłam w kafejce muzealnej - dania zapewnia
pobliska restauracja. Ponieważ miałam zapas czasu, zdecydowałam się
pójść zobaczyć kościół pod wezwaniem św. Pantalona (Chiesa Parrocchiale
di San Pantalon) ze względu na wspaniały, malowany sufit, oraz inne
dzieło sztuki dostępnej - "Migrant Child" Banksy'ego. Przeszłam przez <b>Ponte dell’Accademia</b> - miejsce ze wspaniałym widokiem. </span><span style="font-family: georgia;">Kościół
był zamknięty (przerwa obiadowa), Banksy nie. Przeszłam przez Santa
Maria della Salute; pod bazyliką jest przystanek, z którego pojechałam
na Lido, zobaczyć Grand Hotel des Bains, który wystąpił w "Śmierci w
Wenecji" Viscontiego i w "Angielskim pacjencie". (Jak się okazuje, hotel
jest bardzo grand i od 2009 roku bardzo zamknięty.)</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: georgia;"><br /></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Przydatne:</b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">kanał <a href="https://youtube.com/playlist?list=PLg7uMTg6_RpaDX56mvIu1zwcdA9XhNiSm&feature=shared" target="_blank">Nomad Citello</a> na YouTube - zwięźle podane, praktyczne informacje;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Skierowana do turystów miejska strona<b> </b><a href="https://www.veneziaunica.it/en/e-commerce/services" target="_blank">VeneziaUnica</a><b>,</b> gdzie można kupić bilety na komunikację miejską i do muzeów;</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Aplikacje Hi! Tide i <b>ATV Venice</b> - przypływy i transport miejski. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Trzy uwagi dotyczące transportu</b>:</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Uwaga
nr 1: najprostszym sposobem, by dostać się do Wenecji (gdziekolwiek nie
nocujecie) z lotniska Marco Polo jest linia 5, aerobus jadący na
dworzec Piazzale Roma, skąd łatwo się przesiąść w jakikolwiek inny
środek transportu (dworzec kolejowy i przystanki tramwajów wodnych
położone są nieopodal, autobusy i tramwaje odchodzą z Piazzzale Roma).
Linia ta nie jest objęta ogólnym biletem na transport miejski; trzeba na
nią kupić osobny bilet (18 euro na dwa przejazdy, tam i z powrotem),
co zrobiłam na stronie VeneziaUnica (poszukajcie zakładki "Airport
transfer Marco Polo"). Biorąc pod uwagę karkołomność lub koszt
alternatyw, w moim odczuciu nie warto kombinować.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Uwaga
nr 2, dla nocujących na lądzie: aplikacja poleca przesiadki na Moście
Wolności, co jest mocno niewygodne - jest to przystanek na żądanie,
pierwszy zaraz po wyjeździe ze stacji autobusowej, i kierowcy często
zakładają, że nikt na nich nie czeka. Warto wsiąść/ wysiąść na Piazzale
Roma. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>Uwaga nr 3: na przystankach na żądanie trzeba machać. Tak konkretnie, jakbyśmy łapali stopa.)</span><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Zdjęcie tytułowe: Igor Oliyarnik, Unsplash.</span></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-11389858772463775472023-10-22T00:06:00.000+02:002023-12-16T00:07:12.659+01:00Przestać żyć nagim życiem. Trzy ścieżki<p style="text-align: center;"> <span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjksDKwpulrGHINF9f0RsNGTG5T6ot7CoA7hAOyl0titpbJ60YhrhaL6wSkGxBTuCBoTSzCeFIV6OCLK2VOHI0-m2h2SH9l1t7qaVtLo4MdeF4J5ek6oAyizn5F-u8bTUBxkJOsp4EcDkkBrcW28ScTTB__mOvWtOW8n5NqGub6QwfdAtOomrQJDFNzqBh3/s2886/jeffery-erhunse-BQMZ5ligqps-unsplash(1).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2886" data-original-width="1920" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjksDKwpulrGHINF9f0RsNGTG5T6ot7CoA7hAOyl0titpbJ60YhrhaL6wSkGxBTuCBoTSzCeFIV6OCLK2VOHI0-m2h2SH9l1t7qaVtLo4MdeF4J5ek6oAyizn5F-u8bTUBxkJOsp4EcDkkBrcW28ScTTB__mOvWtOW8n5NqGub6QwfdAtOomrQJDFNzqBh3/w426-h640/jeffery-erhunse-BQMZ5ligqps-unsplash(1).jpg" width="426" /></a></span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> </span></p><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Zaczęłam ostatnio czytać <a href="https://lubimyczytac.pl/ksiazka/5028263/spoleczenstwo-zmeczenia-i-inne-eseje" target="_blank">"Społeczeństwo zmęczenia i inne eseje"</a>
Byung-Chul Hana, i pod wieloma względami mam wrażenie powrotu do domu
po długiej podróży. Han łapie różne nitki wyłażące z formy życia
codziennego, i je nazywa: ogromny kryzys zdrowia psychicznego, szybkość i
bezcelowość życia, fiksację na pracy i cenienie bycia zajętym, szukanie
sposobów na nieustające zwiększenie własnej produktywności. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Według </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Byung-Chul Hana, p</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">rzechodzimy głęboki kryzys związany z absolutną dominacją <i>vita activa</i>, życia "w świecie" (w średniowieczu dzielono co</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">dzienne </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">aktywności na te związane z pracą, czyli <i>vita activa</i>, oraz kontemplacją i życiem duchowym, dziś już najczęściej kompletnie z naszego dnia, jeśli nie tygodnia, wyrugowanymi - <i>vita contemplativa</i>).
Fiksując się na aktywności zawodowej i aktywności w ogóle, redukujemy
samych siebie do roli własnych, najczęściej mocno nadpobudliwych i
neurotycznych, </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">menedżerów. Autor nazywa </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">współczesnych ludzi podmiotami osiągnięć, </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">szybszymi i bardziej produktywnymi od podmiotów posłuszeństwa, bo nadzorowanymi - i wyzyskiwanymi - przez samych siebie. </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">(Cytując Hana, laptop i smartfon są elementami mobilnego obozu pracy, który sami sobie organizujemy.)</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Byung-Chul Han określa pracę jako </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">czynność
nagą, korespondującą z równie nagim, pozbawionym celu, wypełnionym
strachem przed śmiertelnością i upływem czasu życiem. Te dwa lęki pchają
nas do obsesyjnego czasem dbania o zdrowie oraz wtłaczania</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> w życie</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> jak największej ilości bodźców i doświadczeń, by żyć - wedle współczesnych toksycznych standardów - <i>bardziej</i>. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Codzienna
hiperaktywność pozbawia ludzi zdolności do odpoczynku i kontemplacji.
Wraz z końcem czasu linearnego nieustająca aktywność, "zajętość"
zastępuje w naszym życiu dążenia do konkretnych celów, faktycznych
"kamieni milowych" sprawia, to, że doświadczamy czasu w sposób bardzo
dla nas frustrujący. Han proponuje powrót do <i>vita contemplativa</i>, </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">uczenie się odporności na wymagające od nas nieustających reakcji bodźce, wreszcie - ponowne uczenie się sztuki <i>bycia </i>jako sposoby przezwyciężenia tego kryzysu.</span></p><p style="margin-left: 40px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"></span></p><p style="margin-left: 40px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">"nadmiar
podniet, informacji i impulsów (...) [z]mienia radykalnie strukturę i ekonomię
uwagi. Postrzeganie staje się sfragmentaryzowane i rozproszone. Również
rosnące obciążenie pracą domaga się wprowadzenia specjalnej technologii
czasu i uwagi, która z kolei wpływa na strukturę samej uwagi. <i>Multitasking </i>jako technologia zarządzania czasem i uwagą nie oznacza jednak postępu cywilizacyjnego. (...) <i>Multitasking jest </i>
bowiem szeroko rozpowszechniony u dziko żyjących zwierząt. To technika
uwagi, która jest niezbędna do przeżycia w dziczy." </span></p><p style="margin-left: 40px; text-align: justify;"></p><p style="text-align: justify;"></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Jak
chora jest współczesność, wie nasza dusza i ciało - Han identyfikuje
m.in. depresję i ADHD jako choroby naszego czasu, a chyba wszystkie
znamy choroby, które dopadają nas w momencie, gdy nadchodzi wolne i
ciało czuje, że może odpuścić. To efekt tego, że próbujemy być
maksymalnie produktywni, spełnieni, doinformowani. A nasz układ nerwowy
mówi temu otwarciu na wpływy świata "nie".</span></p><p style="margin-left: 40px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">"Natychmiastowa
reakcja i podążanie za każdym impulsem to choroba, upadek, symptom
wyczerpania. Nietzsche formułuje tu wprost konieczność powrotu do <i>vita contemplativa</i>. Życie kontemplacyjne odrzuca bierne otwarcie się, które wszystkiemu, co nadchodzi i co się wydarza, mówi tak."</span></p><p style="margin-left: 40px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">"Istnieją dwie formy możności. Możność
pozytywna to możność robienia czegoś. Możność negatywna to możność
nierobienia, a mówiąc Nietzschem - możność mówienia <u>nie</u>. (...)
Bez tej negatywnej możności niedostrzegania czegoś postrzeganie
pozostaje bezbronne, wystawione na wszystkie napierające zewsząd i
naprzykrzające się podniety, uwięzione w pozytywnej możności
dostrzegania czegoś. Nie ma tu miejsca na żadną 'duchowość'."</span></p><p style="text-align: justify;"></p><p style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Cesarzowi to, co cesarskie, a Bogu to, co boskie</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> </span></b></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Jeszcze zanim sięgnęłam po </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">"Społeczeństwo zmęczenia", myślałam o wpisie na temat robienia rzeczy będących </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">nieco <i>nad</i>.
Impulsem były tu dwie sprawy: to, że po latach wysyłania rodzinie,
przyjaciołom i znajomym kartek świątecznych wreszcie zdecydowaliśmy się
okroić listę adresatów, oraz to, że wśród moich i męża znajomych, mimo
deklarowanych pro-opozycyjnych poglądów, mało komu chciało się wziąć z
urzędu dzielnicy kartkę uprawniającą do głosowania poza miastem.
Wspólnym mianownikiem w obu przypadkach była reakcja otoczenia typu
"fajnie, że to robicie, ale mnie się nie chce."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Nie
mówię o tym, by od razu, w wyniku przegranego zakładu, wjeżdżać konno
do Metropolu, ale bardzo wierzę w to, że raz na jakiś czas warto zebrać
noty za styl. I możemy to robić spotykając się z przyjaciółmi w urodziny
i rocznice, składając kwiaty na grobach bliskich i nieznajomych, dbając
o kwiatki balkonowe, wysyłając kartki świąteczne, kupując ubrania
wymagające prasowania, raz na jakiś czas realizując jakiś postrzelony
pomysł. Cytując rzeźbiarkę <a href="https://www.google.com/search?client=firefox-b-e&sca_esv=575628172&sxsrf=AM9HkKlIcUQ9X5gYHIHFW_2LVQYm1zP2MA:1697999342164&q=barbara+hepworth&tbm=isch&source=lnms&sa=X&ved=2ahUKEwj9hPm8pIqCAxX_AxAIHck3CTYQ0pQJegQIDhAB&biw=1708&bih=769&dpr=0.8" target="_blank">Barbarę Hepworth</a>, "Inspiracja jest koniecznością; inaczej obezwładnia nas zmęczenie." </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Rozumiem, że zmęczenie wypala, ale brak iskry w życiu też. Jak pisała Emily St. John Mandel w <a href="https://lubimyczytac.pl/ksiazka/5000413/stacja-jedenasta" target="">"Stacji Jedenastej",</a> </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">przetrwanie jest niewystarczające. (To cytat ze Star Trek Voyager i <a href="https://www.youtube.com/watch?v=iFAaLCbRUJw" target="_blank">lekcja</a>,
której uczy się Seven of Nine.) Podobnie myślał też Arystoteles,
pisząc, że ostateczna wartość życia zależy od świadomości i siły
kontemplacji, a nie od zwykłego przetrwania.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Życie
świadome i kontemplacyjne ma jednak wiele odcieni, i nie jest związane
tylko ze zwróceniem się do mindfulness czy religijnie pojmowanej
duchowości. Jak pisze </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Byung-Chul Han,</span> <br /></p><p style="margin-left: 40px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">"Człowiek
nie jest stworzony do pracy. Kto pracuje, nie jest wolny. Dla
Arystotelesa człowiek wolny jest niezależny od codziennych życiowych
potrzeb i związanych z nimi przymusów. Do jego dyspozycji stoją zatem
trzy formy wolnego życia: życie rozkoszujące się pięknymi rzeczami,
życie dokonujące pięknych czynów w polis i w końcu życie kontemplacyjne,
przebywające w obszarze wiecznego piękne poprzez zgłębianie
nieprzemijalnego. Naprawdę wolni są zatem poeci, politycy i filozofowie.<br />(...)<br />Dla
Hannah Arendt wspomniane trzy drogi życia mają ze sobą coś wspólnego:
wszystkie rozgrywają się w obszarze piękna, czyli w otoczeniu rzeczy,
które nie muszą zostać koniecznie użyte, które wręcz nie służą niczemu
określonemu." </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><div style="text-align: justify;"><p>
<span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Kontemplacja
to świadome kierowanie uwagi w obszar oddzielony od codziennej walki o
byt. To przenoszenie uwagi w obszar piękna, altruizmu i mądrości.
Każdemu z nas bliższa będzie inna z tych ścieżek, ale na przykładzie
piękna mogę powiedzieć, że nie zgadza się ono ze światem, w którym
wszystko jest zoptymalizowane; nie mieści się w obszarze optymalizacji.
Piękno jest nadmiarowe. Piękno wymaga nudy, niechęci do robienia tego
samego zawsze tak samo. Han w którymś momencie pisze o tym, jak ze
znudzenia chodzeniem narodził się taniec, i tym, że </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">"[w] porównaniu z chodem prostym, linearnym, taniec ze swoimi
meandrującymi ruchami jest luksusem, który zupełnie wymyka się ekonomii
pracy."</span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Luksus
wymykający się ekonomii pracy, ekonomii pragmatyzmu, optymalizacji. Tu
stanął mi przed oczami fragment wywiadu z Kurtem Vonnegutem, którym
zakończę ten wpis, a którym już dawno chciałam się z Wami podzielić. We
fragmencie poniżej Vonnegut opowiada, jak tłumaczy żonie, czemu chodzi
kupować koperty na poczcie. </span></p><p style="margin-left: 40px;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">I
ona wtedy mówi: nie jesteśmy biedni. Dlaczego nie kupisz ze stu kopert
online i nie włożysz ich do szafy? A ja udaję, że jej nie słyszę. I idę
po tę kopertę, bo zamierzam świetnie się bawić. Spotykam wielu ludzi. I
widzę kilka świetnie wyglądających lasek. I ulicą jedzie wóz strażacki. I
pokazuję im kciuki w górę. I pytam kobietę, co to za pies. I nie wiem,
co jeszcze. Morał z tej historii jest taki, że jesteśmy tu na Ziemi,
żeby marnować czas. I oczywiście komputery nam to zabierają. A ludzie od
komputerów nie zdają sobie sprawy, albo ich to nie obchodzi, że
jesteśmy tańczącymi zwierzętami. Uwielbiamy się ruszać. A nie daje się
nam już w ogóle tańczyć. [tłumaczenie moje, <a href="https://blog.garrytan.com/kurt-vonnegut-goes-to-buy-an-envelope-profund " target="_blank">klik</a>]</span></p></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">***</span><br /></div><div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Wszystkie
nieoznaczone cytaty pochodzą z książki "Społeczeństwo zmęczenia i inne
eseje" Byung-Chul Hana, w tłumaczeniu Rafała Pokrywki, wydanej w 2022
roku przez Krytykę Polityczną.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"></span></p><p style="text-align: justify;"><span class="wpaicg-chat-shortcode-send" style="font-family: georgia; font-size: medium;">Zdjęcie tytułowe: Jeffery Erhunse</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">, <span><span>Unsplash.</span></span></span></p></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-13917032287219507562023-10-05T23:11:00.001+02:002023-12-15T23:43:27.309+01:00From the vaults<p style="text-align: center;"> <span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMhom-v7_Lg4uFWI3UN1O5dcvPjbdMARLEi1QlYcdk7-lG6sYecU3iVM4QKiIS9Q5F7V500bK9cFdGgvt7XujsCgqOXlbQKFh8rgPF9cDevCXCcY_asxmQhU11CiEYLoeOjGOS_oMA11P4brVm5bgNIf6coh_R-GYklK48FGWO3iztLyIuK4lxzD_RKcjp/s1920/c-m-X_j3b4rqnlk-unsplash(1).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="1920" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMhom-v7_Lg4uFWI3UN1O5dcvPjbdMARLEi1QlYcdk7-lG6sYecU3iVM4QKiIS9Q5F7V500bK9cFdGgvt7XujsCgqOXlbQKFh8rgPF9cDevCXCcY_asxmQhU11CiEYLoeOjGOS_oMA11P4brVm5bgNIf6coh_R-GYklK48FGWO3iztLyIuK4lxzD_RKcjp/w640-h480/c-m-X_j3b4rqnlk-unsplash(1).jpg" width="640" /></a></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Zaczynamy weekend nieco wcześniej, bo mam dla Was coś, czego przez pięć lat prowadzenia bloga nie zrobiłam nigdy, czyli <i>tour </i>po archiwach. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Tak
jest, archiwach, bo przerzuciłam archiwum starego bloga na nowy adres.
Czemu wcześniej nie przyszło mi to do głowy? Pojęcia nie mam. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Część
postów, niewielką, wycięłam: głównie te pandemiczne, kiedy marudziłam
(ale te, w których narzekanie miało jakąś wartość estetyczną,
zostawiłam). Usunęłam też część efemeryd i posty typu "co u mnie", bo
nie obroniły się z perspektywy czasu, i niewiele wnosiły do bloga jako w
miarę spójnej całości.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Dotarło
do mnie, że jest wiele postów, które najzwyczajniej w świecie lubię, w
które włożyłam masę pracy, której teraz już nie byłabym w stanie w
pisanie włożyć (lub na pewno nie tak często). Część z nich linkuję
poniżej. Nie wszystkie są idealne, część da Wam pojęcie o tym, od czego
na blogu zaczynałam, ale wszystkie są z jednej matki, i jestem z nich
całkiem dumna.<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">I
na końcu: podczas przenoszenia część postów rozjechała się edycyjnie,
ale pewnie po trochu doprowadzę je do kultury. Te, które linkuję,
powinny być z grubsza posprzątane.)<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span class="w4txWc oJeWuf" id="c38" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">I tak:</span></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span class="w4txWc oJeWuf" id="c38" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"><br /></span></span></span></p><h4 style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="c38" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Początki</span></span></span></span></h4><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://wstroneretro.blogspot.com/2018/03/dla-kogo-sie-ubierasz-bedac-w-domu.html" target="_blank">Dla kogo się ubierasz, będąc w domu? </a> - chyba pierwszy post na blogu, w którym zaczęłam łapać, o czym chcę pisać i jak.<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://wstroneretro.blogspot.com/2018/04/jeszcze-o-gentlewoman-czyli-sia.html" target="_blank"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Jeszcze o gentlewoman, czyli siła charakteru w walce z szarzyzną</span></span></span></a><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"> - trochę na wysokim C prezentuję swoje rozumienie koncepcji gentlewoman, ważnej dla mnie w początkach bloga. </span></span></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://wstroneretro.blogspot.com/2018/07/za-chwile-dalszy-ciag-programu-czyli.html" target="_blank"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Za chwilę dalszy ciąg programu, czyli mental health day</span></span></span></a><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"> - bo jestem ostatnio bardzo zmęczona.</span></span></span></span></p><p style="text-align: justify;"><a href="https://wstroneretro.blogspot.com/2018/01/cywilizowane-sniadanie.html" target="_blank"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Cywilizowane śniadanie</span></span></span></span></a><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"> -"</span></span></span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Oczywiście cywilizowanym miejscem, w którym kobieta winna zjeść śniadanie, jest łóżko"...<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"> </span></span></span></span></p><h4 style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Sekcja jesienna<br /></span></span></span></span></h4><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://wstroneretro.blogspot.com/2018/04/styl-we-wnetrzu-masz-wiadomosc.html" target="_blank"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="c38" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Styl we wnętrzu: "Masz wiadomość"</span></span></span></a><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="c38" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"> - opis wnętrz mieszkania bohaterki tego bardzo jesiennego filmu. </span></span></span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span class="w4txWc oJeWuf" id="c38" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"> </span></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://wstroneretro.blogspot.com/2018/05/efektowny-pewniak-saata-z-piersia.html" target="_blank"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="c38" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Efektowny pewniak: sałata z piersią kaczki i pomarańczą</span></span></span></a><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="c38" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"> - coś na sezon wizyt 😀<br /></span></span></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://wstroneretro.blogspot.com/2019/10/knedle-aliny-najlepszy-przepis.html" target="_blank"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Knedle Aliny - najlepszy przepis</span></span></span></a> - nic dodać, nic ująć.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://wstroneretro.blogspot.com/2021/05/korzysci-ze-spacerow-po-cmentarzach.html" target="_blank"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Korzyści ze spacerów po cmentarzach</span></span></span></a></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> </span></p><h4 style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Sylwetki</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></h4><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://wstroneretro.blogspot.com/2018/05/louise-brooks-niepokorna.html" target="_blank"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Louise Brooks. Niepokorna</span></span></span></a><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"> - piękno, młodość, charakter i ikoniczny hełm czarnych włosów.<br /></span></span></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"><a href="https://wstroneretro.blogspot.com/2018/06/styl-marylin-monroe-w-okresie.html" target="_blank">Styl Marilyn Monroe w okresie nowojorskim. Zamiast recenzji „Marilyn na Manhattanie” Elizabeth Winder</a> - jeden z moich ulubionych wpisów <i>ever </i>na tym blogu.<br /></span></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://wstroneretro.blogspot.com/2019/03/jak-zostac-krolowa-modosc-jacqueline.html" target="_blank"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Jak zostać królową: młodość Jacqueline Kennedy Onassis</span></span></span></a> - wiem, mam do niej słabość.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href=" Tego filmu byłam świadoma od dawna, ale w żadnym momencie nie byłam na tyle zainteresowana ani Strawińskim, ani Chanel (nie widziałam nawet o wiele popularniejszego filmu z Audrey Tatou), by go obejrzeć. Niedawno jednak, szukając konkretnego zdjęcia Chanel w autentycznym wnętrzu, zobaczyłam uderzające wnętrza stworzone na potrzeby tego filmu, i stwierdziłam, że tak, że właśnie teraz potrzebuję rozpieścić się czymś ładnym. Same popatrzcie: *** Zanim jednak dotrzemy do wnętrz Bel Respiro, podparyskiej posiadłości Chanel, nieco nam zejdzie – film zaczyna się dość niespodziewanie, bo długą i fascynującą sekwencją wiernie odtworzonej premiery „Święta wiosny” Strawińskiego, jednego z największych skandali artystycznych pierwszej połowy XX wieku. Nie spodziewałam się, że taką przyjemność sprawi mi możliwość obejrzenia rekonstrukcji tak ulotnego wydarzenia kulturalnego, jak pojedyncze przedstawienie baletowe, i obserwowania napięcia publiczności, rosnącego w odpowiedzi na nielinearną muzykę ilustrowaną nowatorską, łamiącą estetyczne kanony choreografią Wacława Niżyńskiego. „Święto wiosny” jest klamrą kompozycyjną filmu – kończymy przedstawieniem z 1920 roku, ogromnym sukcesem Strawińskiego (tak naprawdę odniosło ogromny sukces już rok po premierze w 1913 roku); jego pierwsze takty przewijają się przez film, zwłaszcza w drugiej, bardziej refleksyjnej części. *** O ile jednak film wiernie odtwarza premierę „Święta wiosny”, to zarówno z przedstawieniem wydarzeń, jak i postaci jest gorzej (film jest ekranizacją powieści „Coco i Igor” brytyjskiego autora Chrisa Greenhalgha, który jest też autorem scenariusza). Czy Chanel i Strawiński naprawdę mieli romans, nie wiadomo; na pewno Chanel wypisywała czeki tak dla niego, jak i Diagilewa, założyciela i impresaria Les Ballets Russes, zespołu, z którym współpracował. Grająca Chanel Anna Mouglalis konstruuje swoją postać niczym demoniczną rolę męską, tajemniczego, niedostępnego amanta – zawsze skupiona, wysoka, prosta jak trzcina i arystokratyczna w obejściu, mówi bardzo mało i obniżonym tonem, przyjmuje dramatyczne pozy i szczelnie zamyka się przed światem szaro-czarnym ubraniem, żałobą noszoną po śmierci wieloletniego kochanka, Artura „Boy” Capela. Jej Chanel jest nie tyle autentyczną postacią kobiecą, co ikoną, kobietą nowoczesną, powojenną, jak podkreśla jej gospodyni – niezależną. Zawsze z rękami nonszalancko w kieszeniach, surowo obchodzącą się z pracownicami, nie bojącą się użyć siły, jeśli to konieczne. Małżeństwo Strawińskich (Mads Mikkelsen, Elena Morozova) jest zagrane o wiele bardziej emocjonalnie. Strawiński Mikkelsena jest o trzy ligi przystojniejszy od oryginału, i jednocześnie wdzięczny i upokorzony gościnnością Chanel, która jemu chce zapewnić dobre warunki do pracy, a jego żonie – szansę na rekonwalescencję. Związek Igora z Kateriną, kuzynką i przyjaciółką z dzieciństwa, komplikuje poczucie odpowiedzialności za jej chorobę, wynikającą z niemożności zapewnienia jej odpowiednich warunków życia. Elena Morozova tworzy subtelny portret zdradzanej żony, mającej jednak ogromny wpływ na Strawińskiego jako jego pierwszy i najważniejszy krytyk. („Nie potrafisz komponować, jeśli Katerina nie poprawia ci nut,” mówi w pewnym momencie Chanel.) Ciężko chora na gruźlicę, obciążona czwórką dzieci, nie mająca już przed mężem żadnych tajemnic Katerina zachowuje klasę, ale nie kosztem własnej godności. *** Podparyski dom Chanel, Bel Respiro, jest równorzędnym bohaterem filmu. Ponieważ nie zachowała się dokumentacja wnętrz, jego wystrój jest swego rodzaju fantazją na temat art deco, inspirowaną dramatycznymi wnętrzami amerykańskiej dekoratorki Dorothy Draper. Wnętrza Bel Respiro utrzymane są prawie wyłącznie w czerni i bieli, ozdobione tapetami przywodzącymi na myśl projekty Eschera i monochromatycznymi tkaninami. „To właściwie nie jest dom odpowiedni dla rodziny”, mówi Chanel, wprowadzając do niego Strawińskich z czwórką dzieci, i ma rację; dzieci dostają do dyspozycji pokoje chiński i mauretański, a twarz Kateriny zamiera na widok graficznej, czarno-białej tapety w ich sypialni. Ubrani w brązowo-rude ubrania o naturalnych fakturach Strawińscy nie pasują do czarno-białych wnętrz na wysoki połysk; z biegiem czasu ich gospodyni próbuje ich „skolonizować” estetycznie, przesyłając ich najstarszej córce sukienkę w czerni i bieli, czy dając Katii butelkę Chanel nr 5. Pierwszym, co zwraca uwagę Kateriny, jest czarna stolarka okienna Bel Respiro. To widoczny z zewnątrz przejaw gustu Chanel, a może jej stanu ducha? W końcu w sercu domu znajduje się sekretna czarna sypialnia, ta ściśle prywatna, do której nie wpuszcza Strawińskiego, w której zamyka się, jak w grobowcu, ze zdjęciem zmarłego kochanka. *** To nie jest film rodzinny – jest w nim kilka scen estetycznie, ale niewygodnie wyglądającego seksu. Z czasem wytraca energię, rozpływając się w impresjonistycznej sekwencji scen, ale mnie osobiście niezbyt to przeszkadza. Ten wysmakowany, chłodny film jest w zasadzie filmem o sztuce: o procesie inspiracji (Chanel prosi o pozwolenie, by zajrzeć do szafy Kateriny, i zafascynowana wyciąga z niej długą, białą koszulę ozdobioną czarnym haftem); o wzajemnym napędzaniu się twórczym (podczas gdy Strawiński komponuje w domu Chanel, ona szuka sposobu na stworzenie perfum „złożonych jak osobowość”); o tym, czy sztuka stosowana, którą reprezentuje Chanel, ma równe prawo do szacunku, jak sztuka wysoka („Nie jesteś artystką, Coco. Sprzedajesz ubrania.”). O powojennym odwróceniu ról, sytuacji, w której kobieta sponsoruje mężczyznę, sztuka stosowana wysoką. O tym, że tworzenie wymaga, lub może wymagać, bezwzględności." target="_blank"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Film retro: "Coco Chanel i Igor Strawiński</span></span></span><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">"</span></span></span></a></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">
- oglądane i pisane z ogromną przyjemnością. Polecam zwłaszcza dla
artystycznie odtworzonych wnętrz podparyskiego domu Chanel, Bel Respiro.<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><h4 style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Historia mody<br /></span></span></span></h4><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://wstroneretro.blogspot.com/2018/11/callot-soeurs-czyli-najpiekniejsze.html" target="_blank"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Callot Soeurs, czyli najpiękniejsze sukienki na świecie</span></span></span></a></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> - pokazałam dziś uczniom sukienki Callot Soeurs przy okazji omawiania I wojny światowej, i przez chwilę </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">miałam </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><i>naprawdę</i> swobodny wgląd w ich uzębienie, tudzież migdałki.<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><a href="https://wstroneretro.blogspot.com/2019/09/suknia-dla-bogini-czyli-delphos-mariano.html" target="_blank"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Suknia dla bogini, czyli "Delphos" Mariano Fortuny'ego</span></span></span></span></a><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"> - muzeum Fortuny'ego to prawdziwy powód, dla którego chcę jechać do Wenecji jesienią</span></span></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://wstroneretro.blogspot.com/2018/07/koszula-i-spodnica-kobieco-lauren.html" target="_blank"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Koszula i spódnica - kobieco (Lauren Bacall w"Key Largo", 1948) i dziewczęco (Audrey Hepburn w "Rzymskich wakacjach", 1953) </span></span></span><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"> </span></span></span></a></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://wstroneretro.blogspot.com/2018/07/retro-na-ulicach-estetyka-domu-mody-biba.html" target="_blank"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Retro na ulicach: estetyka domu mody Biba</span></span></span></a><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"> - ależ pisanie tego było fajne!</span></span></span></span></p><p> </p><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span class="w4txWc oJeWuf" id="c38" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"><b>Historia sztuki<br /></b></span></span></span> </p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://wstroneretro.blogspot.com/2019/01/krotka-kariera-geesje-kwak.html" target="_blank"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="c38" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Krótka kariera Geesje Kwak</span></span></span></a><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="c38" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"> - oszałamiające portrety dziewczyny w kimonie<br /></span></span></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://wstroneretro.blogspot.com/2019/04/mitologia-kobiecosci-leonor-fini.html" target="_blank"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Mitologia kobiecości. Leonor Fini</span></span></span></a></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"> - trzy życia w jednym, wir twórczy.<br /></span></span></span></span></p><p style="text-align: justify;"><a href="https://wstroneretro.blogspot.com/2022/07/janina-duska-artystka-niespokojna.html"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Janina Dłuska. Kobieta ery art déc</span></span></span><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">o</span></span></span></span></a><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="c38" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"> - szkoda, że ta graficzka/ lotniczka nie jest bardziej znana.</span></span></span></span><a href="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/2022/07/janina-duska-kobieta-ery-art-deco.html " target="_blank"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"> </span></span></span></span></a></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"> </span></span></span></span></p><h4 style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Filozofia życiowa <br /></span></span></span></b></h4><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://wstroneretro.blogspot.com/2019/04/orzech-orwella.html" target="_blank"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Orzech Orwella</span></span></span></a><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"> - krótkie, nie moje (bo cytat), ale bardzo lubię.</span></span></span><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"> <br /></span></span></span></span></p><p style="text-align: justify;"></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://wstroneretro.blogspot.com/2019/10/sztuka-zycia-wedug-kawafisa.html" target="_blank"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Sztuka życia według Kawafisa</span></span></span></a></span> <span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"> - długie i nadal nie moje, ale też bardzo lubię.</span></span></span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"> </span></span></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"><a href="https://wstroneretro.blogspot.com/2021/07/dla-wytrwaych-ktore-tumaczenie.html" target="_blank">Dla wytrwałych: które tłumaczenie "Rozmyślań" Marka Aureliusza wybrać - Reiter, Łapiński, Hays</a>. - Hays, bez dwóch zdań!<br /></span></span></span></span></p><p style="text-align: justify;"></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://wstroneretro.blogspot.com/2020/01/buduar-wspoczesny-czyli-sztuka-bycia-ze.html" target="_blank"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Buduar współczesny, czyli sztuka bycia z samą sobą</span></span></span></a><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"> </span></span></span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"> - pamiętam, że byłam bardzo zadowolona z tego wpisu; do dziś uważam, że wszystkie powinnyśmy mieć prawo do buduaru, </span></span></span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">choćby </span></span></span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">rozumianego jako stan umysłu.</span></span></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://wstroneretro.blogspot.com/2020/07/arystokracja-wrazliwych-fragmenty-eseju.html" target="_blank"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/">Arystokracja wrażliwych. Fragmenty eseju "W co wierzę" E. M. Forstera (1939)</span></span></span></a></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"> </span></span></span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span class="w4txWc oJeWuf" id="i8" role="region"><span class="MUhG4e OGjyyf" data-blogurl="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/"> - na wszelkie okazje życiowe, zwłaszcza złe.<br /></span></span></span></span></p><p style="text-align: justify;"></p><p style="text-align: justify;"> </p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Do przeczytania w kolejny weekend!</b></span></p><p style="text-align: justify;"> </p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Zdjęcie tytułowe: C M, Unsplash.</span></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-88076943386663937952023-09-29T22:53:00.001+02:002023-12-15T23:11:22.317+01:00Ściany mojego ogrodu<p style="text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg_8nLgHErkmWDZv_96e8HOA7P5g4zotDP3jwt23TM44icLePCKoYepZQWv48stfIkiyBe4G7KtnwgUEYCJbUN5YzaFlNm4Ed1XzTBFOOI-1d8r6JrkX9IfK3YoteITpbj-xgarKD2pB_9XTcckLTp5ras2zppapV-I-_q3AKX8U1X_vIhR2QgDB7jtQeX/s2560/annie-spratt-DOIG0KzIxEM-unsplash.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2560" data-original-width="1920" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg_8nLgHErkmWDZv_96e8HOA7P5g4zotDP3jwt23TM44icLePCKoYepZQWv48stfIkiyBe4G7KtnwgUEYCJbUN5YzaFlNm4Ed1XzTBFOOI-1d8r6JrkX9IfK3YoteITpbj-xgarKD2pB_9XTcckLTp5ras2zppapV-I-_q3AKX8U1X_vIhR2QgDB7jtQeX/w480-h640/annie-spratt-DOIG0KzIxEM-unsplash.jpg" width="480" /></a><br /></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">W
tym tygodniu spędziłam trzy dni na zwolnieniu. Nie zaskoczyło mnie to:
od lat choruję w tym samym tygodniu września, co jest wypadkową powrotu
do pracy głosem i pierwszych krążących wirusów. W porządku, pomyślałam.
Wysłałam do szkoły materiały na zastępstwo i korzystając z chwili
oddalenia od szkolnego wiru, siadłam ogarnąć rzeczy organizacyjne. </span></p><div style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">W rezultacie spędziłam te trzy dni <i>de facto</i>
w pracy zdalnej, bo wir toczył się dalej. Po drugim dniu ogarniania
terminów, sprawdzania nadsyłanych prac, by uniknąć "górki", zdalnym
wydawaniu głasków i szybkich strzałów pierwszoroczniakom, których trzeba
nauczyć podstawowej dyscypliny akademickiej, oraz odmawiania
korepetycji przemiłym, acz nieustępliwym matkom, obudziłam się o
czwartej. Po trzecim dniu wzięłam na noc Xanax. </span></p></div><div style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">W czwartek wróciłam d</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">o
pracy - z radością, bo pomyślałam sobie, że jeśli do niej pójdę, będę
też z niej mogła wyjść. Błąd. Okazało się, że trzeba było reagować
wychowawczo, co wymaga - jeśli tego nie wiecie - wielu telefonów do
wielu ludzi. Bardzo dokładnie wyszłam z siebie. Wieczorem wzięłam kąpiel
z solami i esencjami Kneippa, po czym spałam oszałamiające pięć godzin.</span></p></div><div style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"></span></p></div><div style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">W
piątek czułam się podobnie jak w czwartek - porowata, przepuszczalna.
Miałam poczucie, że wpuszczam i wypuszczam z siebie za wiele, że
wszystko przepływa przeze mnie, jak chce. Ale był piątek, a w piątki
Zachęta jest otwarta do dwudziestej. Odstawiłam dziecko na zbiórkę i
przez blisko dwie godziny chodziłam wśród polskiej sztuki współczesnej,
nie starając się niczego rozumieć i nie siląc się na nic poza
odczytywaniem reakcji z bebechów. Nie miałam zasobów, to nie był ten
dzień. </span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Z muzeum wyszłam jako ja.</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">***<br /></span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Niedawno
ustaliłam sobie trzy wartości, które są dla mnie podstawą
funkcjonowania, i czynności czy sposoby spędzania czasu, które je - jak
to się mówi z angielska - wspierają. Lista jest krótka i niewyszukana:
lojalność wobec rodziny i przyjaciół, potrzeba swobody (niepokojąco
narastająca we mnie z wiekiem, a może po prostu wracająca po zakończeniu
- odpukać - przygody reprodukcyjnej), sztuka. </span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Ich
statusy są różne; dwie pierwsze to - jak dla mnie, tu i teraz -
must-haves dobrego życia. Sztuka jest should-have, bo nie dałabym jej
radę włączyć w życie codzienne. Jeśli będę zbyt rozproszona życiem, żeby
złapać dobry kontakt z dzieckiem czy z mężem, będę miała (co najmniej)
mikromoralniaka, który pogłębi się po kolejnym takim dniu. Jeśli w pracy
nie obronię swoich granic, będę się czuła źle, codziennie. Bez terapii
sztuką poradzę sobie dzień, tydzień, może miesiąc. Ale nic nie reperuje
moich granic tak dobrze, tak bez pudła. </span></p><p><b><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Co Was psuje, w codziennym życiu? Co Was reperuje? </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Gdzie są Wasze oazy? <br /></span></b></p><p><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: georgia;">P.S. Spałam siedem godzin, co jest za</span><span style="font-family: georgia;">chwycającym wynikiem.</span></span></p></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Zdjęcie tytułowe: Annie Spratt, Unsplash.</span></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-11114629793437372062023-09-15T21:33:00.003+02:002023-12-14T21:33:47.239+01:00Eve, czyli dystans wampira ("Tylko kochankowie przeżyją", reż. Jim Jarmusch, 2013)<p> <span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi97Hv-v9ON9JVhTx6Lb8gKiF3z08sH5NfQvSysRoZuxzioW1j0UxlamG0jgz_EWW1ap5lNb9pdGvGIAsxHWwQtfalgHwrF6Zkq6iV3hSETO8FaFWe8MLmfknebvNkYcwzTNCtlI7e6f7pms3HQk8koELQ_Olj2g6moorNECvzaaHaHCiVxkjEOLkFe4plm/s2048/10540590_505881972890017_9107133532729173914_o.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1365" data-original-width="2048" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi97Hv-v9ON9JVhTx6Lb8gKiF3z08sH5NfQvSysRoZuxzioW1j0UxlamG0jgz_EWW1ap5lNb9pdGvGIAsxHWwQtfalgHwrF6Zkq6iV3hSETO8FaFWe8MLmfknebvNkYcwzTNCtlI7e6f7pms3HQk8koELQ_Olj2g6moorNECvzaaHaHCiVxkjEOLkFe4plm/w640-h426/10540590_505881972890017_9107133532729173914_o.jpg" width="640" /></a></span></p><!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:RelyOnVML/>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>PL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standardowy;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<o:shapedefaults v:ext="edit" spidmax="1026"/>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<o:shapelayout v:ext="edit">
<o:idmap v:ext="edit" data="1"/>
</o:shapelayout></xml><![endif]-->
<p style="font-size: small; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia, serif; font-size: 13.5pt;">Niedawno
naszło mnie, by znów obejrzeć „Tylko kochankowie przeżyją” Jarmuscha, i
tym razem uderzyło mnie, jak ciekawy jest to portret małżeństwa - Evy,
miłośniczki książek, przyrody i obserwowania ludzi, i Adama - muzyka i
naukowca, który "zadawał się z Byronem, Shelleyem, i tymi francuskimi
dupkami", a zapytany o to, jak się czuje, odpowiada, że ostatnio
komponuje dużo muzyki żałobnej.</span></p><p style="font-size: small; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia, serif; font-size: 13.5pt;">Gdybym
miała porównać swój związek do tego filmowego, i w chwilę zdecydować,
do kogo z dwójki głównych bohaterów mi bliżej, bez wahania
powiedziałabym, że więcej we mnie z hamletyzującego, upartego Adama,
którego spirala ciągnie go w dół, ale który ma też w sobie twardy rdzeń.
Ten film – jak zauważył któryś z recenzentów, dobry film artystyczny,
ale nudny film o wampirach – jest jednak między innymi o dążeniu do
pełni i przyciąganiu przeciwności, dlatego napiszę o Evie.</span></p><p style="font-size: small; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia, serif;"><span style="font-size: 13.5pt;">Eva,
grana przez Tildę Swinton, jest bardzo starą wampirzycą (w wywiadach,
bo nie wynika to z filmu, Swinton mówi o tym, że jej bohaterka ma dwa
lub trzy (sic!) tysiące lat, i była niegdyś druidką), nieustająco jednak
ciekawą świata. Widziała w zasadzie wszystko ("</span><span style="font-size: 18px;">Średniowiecze, Tatarów, Inkwizycję... potop i zarazę..."),</span><span style="font-size: 13.5pt;"> i
w rezultacie wszystko, co nadchodzi, traktuje z życzliwym dystansem - a
dystans jest czymś, czego ostatnio bardzo pożądam. I dlatego fajnie
byłoby...</span></span></p><h4 style="font-size: small; text-align: justify;"><b><span style="font-family: georgia, serif; font-size: 13.5pt;">...poczuć się częścią wszechświata </span></b></h4><p style="font-size: small; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia, serif; font-size: 13.5pt;">W
filmie jest scena, kiedy widzimy, jak Adam pozyskuje prąd do swojego
opuszczonego domu w Detroit - anteny pobierają energię kosmiczną,
którą dynamo zamienia w energię elektryczną. Bohaterowie spekulują, że
grzyby, które wyrosły w ogrodzie Adama poza sezonem, być może robią to
samo, łącząc się ze wszechświatem. </span></p><p style="font-size: small; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia, serif;"><span style="font-size: 13.5pt;">Eva
najwyraźniej to połączenie odczuwa: jest w stanie zidentyfikować i
nazwać każdy organizm, jaki widzi, a o gwiazdach opowiada tak, jakby
były to odległe, lecz niezupełnie niedostępne miejsca na Ziemi. To, jak
sądzę, p</span><span style="font-size: 13.5pt;">ozwala jej widzieć siebie niejako <i>obok </i>centrum, zamiast <i>jako </i>nerwowe
centrum swojego świata; ona po prostu jest zanurzona w świecie i z
niego korzysta, w przeciwieństwie do Adama, który nadal, w wieku
pięciuset lat, jest uwikłany w swoje emocjonalne reakcje na
działania ludzkości - do punktu, w którym zaczyna fantazjować o
samobójstwie. </span></span></p><p style="font-size: small; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia, serif; font-size: 13.5pt;"></span></p><div style="margin-left: 40px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia, serif; font-size: 13.5pt;">"Jakim
cudem przeżyłeś tyle lat i nadal tego nie rozumiesz? Ta obsesja na
własnym punkcie to strata czasu. Można by go lepiej spożytkować:
przeżywać emocje, cieszyć się naturą, rozwijać przyjaźnie, być miłym, i
tańczyć..."</span></div><p></p><h4 style="font-size: small; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia, serif; font-size: 13.5pt;"><b>...widzieć cykliczność historii</b></span></h4><p style="font-size: small; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia, serif;"><span style="font-size: 13.5pt;">Gdy
Eve pierwszy raz w filmie rezerwuje bilety na samolot, posługuje się
fałszywym nazwiskiem: Fibonacci. Ciąg Fibonacciego ma zastosowanie w
matematyce, biologii, muzyce, ale też i sztukach wizualnych, gdzie
określa zasady kompozycyjne, i wyraża się go jako spiralę. Spirala Evy
kieruje się do przodu, pozwalając jej przewidzieć rozwój wydarzeń -
wszystko, co będzie, rymuje się przecież z tym, co było. </span><span style="font-size: 18px;">Gdy
w wyludnionym Detroit wraz z Adamem przejeżdżają obok upadłych zakładów
Packarda, mówi: "To miejsce jeszcze odżyje (...) jest tu woda. Gdy
miasta na południu wyschną, takie miejsca jak to rozkwitną na nowo."</span></span></p><p style="font-size: small; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia, serif; font-size: 13.5pt;">Sam
Jarmusch w wywiadach mówił o tym, że idea cykliczności i kręgów
wydawała mu się tak istotna dla przekazu "Kochanków...", że scenariusz
pierwotnie zawierał cytaty z Rumiego o kołach wodnych i nieustającym
obracaniu się - zrezygnował z nich jednak, gdyż wydawało mu się to zbyt
pretensjonalne. </span></p><h4 style="font-size: small; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia, serif;"><b style="font-size: 13.5pt;">...traktować kulturę jak bibliotekę</b><br /></span></h4><p style="font-size: small; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia, serif; font-size: 13.5pt;">Ten
film to kopalnia ekscytujących odniesień dla miłośników literatury,
nauki, muzyki, kina. W domu Adama, który kilkakrotnie zastrzega się, że
nie ma bohaterów, widzimy <a href="http://draculahistoryandmyth.com/only-lovers-left-alive-adams-wall-heroes/" style="color: #1155cc;">ścianę </a>pełną
zdjęć artystów, naukowców, ludzi nauki i kina. Adam ma w domu istne
archiwum instrumentów muzycznych; Eve pakuje w podróż jedynie <a href="https://www.goodreads.com/list/show/74724.Only_Lovers_Left_Alive_Eve_s_Books" style="color: #1155cc;">książki</a>.
Tak jak w idealnej fantazji na temat współczesnych wampirów, "Wampirze
Lestacie" Anne Rice, wampiry czerpią z historii, ale są też otwarte na
kulturę popularną, a efekt jest oszałamiający i inspirujący. W jednym z
wywiadów Swinton mówi:</span></p><p style="font-size: small; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia, serif;"><span style="font-size: 13.5pt;"></span></span></p><div style="margin-left: 40px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia, serif;"><span style="font-size: 13.5pt;">"Właśnie
przypomniałam sobie, ile wysiłku włożyliśmy, przygotowując ten film,
próbując wyobrazić sobie i pojąć, jak byłoby żyć tak długo, mając dostęp
do całego dorobku kultury i muzyki, tych wszystkich rzeczy, które [Adam
i Eve] mają w swoich domach. W końcu zaczęliśmy kwestionować stopień
zamknięcia w ramach naszego pokolenia, czasu, dekady, do którego zachęca
nas otoczenie. I kiedy wyobrazimy sobie, że jesteśmy od tego wolni,
możemy też wyobrazić sobie, jak to jest mieć 3000 lat - w moim
przypadku, 500 lat w przypadku Adama; kiedy Schubert jest po prostu
facetem, z którym niedawno rozmawiałeś. Poczucie trwania w takiej skali
(...) daje poczucie, że mamy prawo wybierać to, co wartościowe, nie z
dekad, ale z całych stuleci. I myślę, że ogólnie niewystarczająco się do
tego motywujemy, ale (...) oczywiście możemy [podróżować w czasie]
dzięki YouTube - nie tylko, jeśli chodzi o muzykę, ale też wykłady.
Możemy naprawdę zapomnieć o tym, że żyjemy tylko w jednym stuleciu, że
żyjemy tylko teraz czy widzimy tylko to, co podsunął nam najnowszy
magazyn kolorowy."</span></span></div><p></p><h4 style="font-size: small; text-align: justify;"><b style="font-size: 13.5pt;"><span style="font-family: georgia, serif;">...być wierną w przyjaźni i miłości</span></b></h4><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: 18px;"><span style="font-family: georgia, serif;">Bo podtrzymywanie znajomości poprzez przestrzeń i czas to jedna z nielicznych prawdziwych ekstrawagancji.</span></span></p><h4 style="font-size: small; text-align: justify;"><b><span style="font-family: georgia, serif; font-size: 13.5pt;">...wierzyć w cudowne zamieszanie</span></b></h4><p style="font-size: small; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia, serif; font-size: 13.5pt;">W
którymś momencie Eve namawia swojego przyjaciela, elżbietańskiego
dramaturga i szpiega Christophera Marlowe'a, by upublicznił fakt, że to
on - w świecie filmu Jarmuscha - napisał sztuki przypisywane
Szekspirowi. "Nie można by tak czasem czegoś mimochodem wspomnieć?
Wywołałoby to cudowne zamieszanie."</span></p><h4 style="font-size: small; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia, serif;"><span style="font-size: 13.5pt;"><b>...grać w przetrwanie</b></span></span></h4><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia, serif; font-size: 13.5pt;">W jednej ze scen Eve rozprasza Adama podczas gry w szachy, by wygrać partię (uwielbiam <a href="https://www.youtube.com/watch?v=weEo88cT2C4" style="color: #1155cc;">jego reakcję</a>),
i wychodzi z pokoju uśmiechając się i mówiąc, że jest niezniszczalna. A
do tego, by nie dać się światu zniszczyć, trzeba nie tylko czujności i
umiejętności przetwarzania danych, ale też poczucia, że jest się w nim
kimś wartościowym, wartym tego, by siebie i swój wkład w świat chronić.
Że nawet jeśli jesteśmy de facto skazani na wyginięcie, to dziś nie
będzie ten dzień.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia, serif; font-size: 13.5pt;"> </span></p><p style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: georgia, serif; font-size: 13.5pt;">Cytaty z "Tylko kochankowie przeżyją" w tłumaczeniu Uli Śniegowskiej. </span></i></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-21000814388663010962023-09-02T21:32:00.004+02:002023-12-14T21:32:48.517+01:00Szukać ciszy w Paryżu (i nie tylko)<p> <span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiuvFnxvVKTqVY_m6RU9uKj12UoUXJ5pbbC7EKWNjq86gEwvakIURxeBterALD07w4Ay1ZLYhT7ZX_-ubMyrdUfHsaTEdfRvHcsa0bwFJLHnwbyxO0405viOiefOS5-eo11Zvdw6OpmgrnZhILPiXHmWX7XTzOTx4kCnoPjILLmUxw24_IbmFtd_-4uBnX/s1920/kris-atomic-FYJFdpThayA-unsplash.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="1920" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiuvFnxvVKTqVY_m6RU9uKj12UoUXJ5pbbC7EKWNjq86gEwvakIURxeBterALD07w4Ay1ZLYhT7ZX_-ubMyrdUfHsaTEdfRvHcsa0bwFJLHnwbyxO0405viOiefOS5-eo11Zvdw6OpmgrnZhILPiXHmWX7XTzOTx4kCnoPjILLmUxw24_IbmFtd_-4uBnX/w640-h426/kris-atomic-FYJFdpThayA-unsplash.jpg" width="640" /></a></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Minionego
lato sporo zastanawiałam się nad tym, co sprawia, że jestem w stanie
nieustającego napięcia, nie umiem odpocząć, wpadam w częste spirale
niepokoju lub aktywności. Do wyboru miałam kilka opcji, z ADHD włącznie,
ale po odsianiu zostały tendencje lękowo-depresyjne (odpowiedzialne za
wybudzanie się nad ranem, kompulsywne planowanie, dopinanie zadań
kosztem niemożności wypoczynku) oraz wysoka wrażliwość - nie lubię tej
etykietki, ale kiedy wczytałam się w książkę <a href="https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4559586/wysoko-wrazliwi-jak-funkcjonowac-w-swiecie-ktory-nas-przytlacza" target="_blank">Elaine N. Aron</a>, sporo moich dziwnych cech, typu nadwrażliwość na filmy i muzykę ilustracyjną, ułożyło się w sensownym porządku. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Chcąc się ratować przed chaosem, już dawno półświadomie </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">wprowadziłam w życie</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> wiele
z rekomendowanych wysoko wrażliwym strategii (planowanie przerw w dniu,
listy rzeczy do zrobienia, noszenie ciemnych okularów, używanie zatyczek do uszu w podroży i
w kinie). Podczas wy</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">jazdu
do Paryża zaczęłam świadomie planować odpoczynek wieczorem - nie
zmuszałam się na siłę do korzystania z miasta, ale wychodziłam w
miejsca, które miały mnie uspokoić po ruchliwym dniu, a potem wracałam
do hotelu o sensownej porze, żeby napisać maile do rodziny, poczytać i
pójść spać. Zadziałało jak bajka. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Mój fizjoterapeuta, sam wrażliwiec i mąż kobiety z licznymi nadwrażliwościami, powiedział mi, że <b>ważne jest nie tylko to, by się relaksować, ale też w miarę możliwości eliminować bodźce sprawiające, że czujemy się źle.</b>
W tym wpisie znajdziecie zarówno podpowiadajki, gdzie szukać ciszy w
wielkim mieście, ale też jak sobie radzić, kiedy nie jest to możliwe.</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">***</span></p><p style="margin-left: 40px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> </span><span style="background-color: white; font-family: georgia; font-size: medium; text-align: justify; text-indent: 4%;">"Gdyby
na tym świecie istniała możliwość osiągnięcia doskonałości, pan Jackson
życzyłby sobie także, aby kuchnia pani Archer była odrobinę lepsza. No
cóż - jak sięgał pamięcią, Nowy Jork dzielił się na dwie podstawowe
grupy: Mingott-Manson wraz z całym ich klanem, który cenił sobie dobre
jedzenie, stroje i pieniądze, oraz oddane podróżom, ogrodnictwu i
najlepszej literaturze plemię Archer-Newland-van-der-Luyden, gdzie
patrzono z góry na rozkosze stołu."</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Odkąd
przeczytałam "Wiek niewinności", identyfikuję się z Newlandem Archerem,
którego pan Jackson umieszcza w grupie zainteresowanej podróżami,
ogrodnictwem i literaturą (choć trzeba dodać, że Newland lubił się też
dobrze ubrać). Wydaje mi się, że sama Wharton - pisarka, czytelniczka,
posiadaczka pięknych ogrodów - też widziała się w tej grupie.</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Kiedy
drugiego dnia wyjazdu miałam chwilę przerwy, spytałam przewodniczkę,
jakie przyjemne miejsce poleca niedaleko wieży Eiffla. Rozmarzonym
głosem poleciła mi jedno ze swoich ulubionych miejsc w Paryżu, czyli
ogród muzeum etnograficznego - </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://goo.gl/maps/8W6g8TuVaueiDoBp6" target="_blank"><span><span>Jardin du Musée du Quai Branly - Jacques Chirac.</span></span></a><span><span> </span></span><span>Kiedy mówiła, że to oaza spokoju, nie za bardzo chciało mi się wierzyć, ale </span><span>dzięki ekranom dźwiękoszczelnym i ścianie zieleni </span><span>faktycznie tak jest. (Jest tam m.in. bardzo przyjemna kawiarnia, </span>Café Jacques<span>, i gaj bambusowy.)</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Trzeciego
dnia pobytu, po zakończeniu zwiedzania, kiedy reszta wycieczki
rozpierzchła się po mieście w poszukiwaniu żabich udek i atmosfery,
wpakowałam się w metro i pojechałam do botanika. (Zasadniczo staram się
zwiedzić ogród botaniczny w każdym mieście, w którym jestem, i boleśnie
pamiętam te, które były położone zbyt daleko.) <a href="https://goo.gl/maps/TU7JRUvKeLPFuwdf7" target="_blank"><span>Jardin Des Plantes</span></a>, czyli p</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">arysk</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">i
ogród botaniczny, z pięknymi rabatami, muzeami, gloriettą i starą
cieplarnią jest jak żywcem wyjęty z "Alicji w Krainie Czarów"; prócz
tego można się tam przytulić do osiemnastowiecznego cedru libańskiego!</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Udało mi się też spędzić trochę czasu wśród nieżyjących znajomych - przy pierwszej okazji pojechałam do księgarni <a href="https://goo.gl/maps/coXcL4iGVkx8bYWFA" target="_blank">Shakespeare & Company</a>, niedaleko fontanny <a href="https://goo.gl/maps/EkNya2qeJTsTyAbJ6" target="_blank">Świętego Michała</a>. Nie jest to jej pierwsza lokalizacja, </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">książki są te same, co w inteligentnych kręgach Goodreads, więc obyło się bez zaskoczeń, ale </span><span style="font-family: georgia; font-size: large;">wciąż </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">uważam, że Shakespeare & Company </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">jest
warta wizyty, a nawet odstania chwilę w kolejce - jest bardzo
klimatyczna, podzielona na przytulne tematyczne salki, i pełna
zakamarków; polecam pięterko, na którym można poczytać książki (własne,
wybrane przed chwilą na dole, lub antykwaryczne).</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Ostatniego wolnego popołudnia</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> pojechałam na </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Père-Lachaise, odwiedzić groby Wilde'a i Colette. Kiedy już byłam na cmentarzu, przyszło mi do głowy sprawdzić godziny otwarcia <a href="https://goo.gl/maps/MjqZqvqQVSREKjx26" target="_blank">Oranżerii</a>,
czyli muzeum, w którym wystawione są "Nenufary" Moneta. Okazało się, że
mogę zdążyć, i weszłam w ostatniej grupie zwiedzających, a
doświadczenie przebywania w przestrzeni zaprojektowanej przez artystę
było niesamowicie kojące. Przy następnej bytności w Paryżu chciałabym
pojechać nie tylko do Wersalu, ale i do ogrodów malarza w Giverny, jak
dobra Ameryka</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">nka. A przy okazji - tej jesieni w kinach studyjnych znów będzie można obejrzeć dokument </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">"'Nenufary' Moneta – cuda z wody i światła".</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Nie było mnie za to w dwóch muzeach, które też ponoć oferują chwilę wytchnienia podczas zwiedzania Paryża: <a href="https://goo.gl/maps/9GHB1kjMzwLpJRKz5" target="_blank">Muzeum Montma</a></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://goo.gl/maps/9GHB1kjMzwLpJRKz5" target="_blank">rtre</a> - muzeum dzielnicy, mieszczące się w osiemnastowiecznym </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span class="HlvSq">domu
z ogrodem, gdzie pracował Renoir, przynajmniej do niedawna darmowe -
oraz "najlepiej strzeżony sekret Saint-Germain-des-Prés", czyli </span></span><a href="https://goo.gl/maps/SyKQs3t6CKiX2CXp6" target="_blank">Atelier Delacroix</a> przy ulicy Furstenberg (spójrzcie tylko na zdjęcia ogrodu!).</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">(I jeszcze jedna uwaga: jeśli sądzić </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><span>po plakatach,</span><span> francuska wrażliwość w wielkim mieście skutecznie karmi się</span></span><span> kinem azjatyckim - może to jest jakiś pomysł na nadchodzący sezon.)</span></span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">***<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Co
jednak, kiedy rzeczywistość skrzeczy, a nie mamy możliwości, ani (to
częściej) czasu odetchnąć w ogrodzie, muzeum, czy kinie studyjnym?
Pozostają nam <b>próby eliminowania tego, co sprawia, że czujemy się gorzej, bądź wręcz odcinanie </b></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b><span>się od nadmiaru bodźców.</span></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Zaczęłam od dwóch zakupów:</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> zatyczek do uszu </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Loop Engage</b>, </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">zdejmujących
16 dB z dźwięków otoczenia w taki sposób, że można w nich rozmawiać,
robić zakupy, brać udział w spotkaniach, i ogólnie reagować na to, co
się wokół nas dzieje. Moją parę kupiłam na Allegro, w tej samej cenie,
co na stronie producenta, i dobrze się sprawdzają - słychać w nich to,
co istotne, ale inne dźwięki są przyjemnie stłumione, nie słuchać
zgiełku - są wręcz idealne na chaotyczne zebrania, czy w podróży. Mają
wkładki podobne do wkładek bezprzewodowych słuchawek dousznych, które
można dopasować wielkością do wielkości kanału usznego. Zewnętrzny
pierścień ("loop") jest z plastiku w rożnych kolorach - ja kupiłam
przezroczyste. Choć zgrabne, są jednak zauważalne dla otoczenia (z boku,
nie z przodu), ale toczyłam też w nich rozmowy z ludźmi, którzy
twierdzą, że nic nie zauważyli. Tu potencjalną wadą jest to, że zbyt
długie noszenie zatyczek, jak słuchawek dousznych, może doprowadzić do
infekcji (załatwiłam się słuchawkami dousznymi w wakacje i wiem, o czym
mówię)<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Po drugie, za namową rehabilitanta kupiłam słuchawki z Active Noise Cancelling <b>(ANC)</b>. Mój model to japońskie <b>Final UX3000</b>,
które polecił mi pan ze sklepu audiofilskiego, i które prócz dobrych
recenzji i pochodzenia (ich producent do niedawna zajmował się dość
high-endowymi produktami) mają jeszcze tę zaletę, że nie wymagają
instalacji aplikacji czy włączania lokalizacji, żeby współpracować z
telefonem. Efekt? Zwłaszcza przy słuchaniu spokojnych, ambientowych
nagrań (używam strony <a href="https://www.youtube.com/c/calmedbynature" target="_blank">Calmed by Nature</a>, polećcie swoje ulubione!) wracam z miasta dużo mniej zmęczona, niż zwykle.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><div style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Do
tematu budowy dobrze ogrodzonego, spokojnego ogródka na pewno jeszcze
tej jesieni wrócę. Czy macie jakieś sprawdzone patenty na szukanie
spokoju?</b></span></p></div><p style="text-align: left;"></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Zdjęcie tytułowe: Kris Atomic, Unsplash.</span></p><p style="text-align: left;"><span style="background-color: white; font-family: georgia; font-size: medium; text-align: justify; text-indent: 4%;">Cytat z "<span style="background-color: white; text-align: justify; text-indent: 4%;">Wieku niewinności" Edith Wharton, tłum. Anna Bańkowska, Prószyński i S-ka 2009, str. 30-31</span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-16565461859865292752023-08-20T21:31:00.007+02:002023-12-14T21:31:54.395+01:00Vade retro<p style="text-align: center;"> <span style="font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr7CopgnRrcQUzmfx_0_2iDbR4MHO5tHYWlTzAiDJf-uOR-k3yebdHAPz2v5iCL6bhRf4pXjc6zq2qddQDOBjI7TSVYL4HXzUKdqNpYm6vvxkZ2h6jO9k6NIisuKjwcLlkHNKvnTZKGcXZSxUmiFdQVwbSsaWw3YpXkDx6Z1WAxCyLLQhP4leDbyWE2HHB/s1920/adam-wilson-ENJVnrvAMuA-unsplash.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="1920" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgr7CopgnRrcQUzmfx_0_2iDbR4MHO5tHYWlTzAiDJf-uOR-k3yebdHAPz2v5iCL6bhRf4pXjc6zq2qddQDOBjI7TSVYL4HXzUKdqNpYm6vvxkZ2h6jO9k6NIisuKjwcLlkHNKvnTZKGcXZSxUmiFdQVwbSsaWw3YpXkDx6Z1WAxCyLLQhP4leDbyWE2HHB/w640-h426/adam-wilson-ENJVnrvAMuA-unsplash.jpg" width="640" /></a></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Mam
- choć nie jest to oficjalnie potwierdzone, jeszcze - bardzo
dziewiętnastowieczny układ nerwowy. Wystarczyło raptem trzy dni
"normalnego" korzystania z internetu/ ekranów, żeby najcenniejsza dla
mnie zdobycz urlopu, czyli nieprzerwany sen do siódmej-ósmej, odszedł w
niepamięć.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Winię
za to głównie syndrom encyklopedii (w moim domu rodzinnym wstawało się
od śniadania, żeby sprawdzać wszystko w dwunastotomowej encyklopedii PWN
z suplementem, do której moja matka napisała jedno z haseł; dziś
wszystko, natychmiast, muszę sprawdzić w podręcznym komputerku). Drugim
problemem jest dla mnie Instagram, zmieniony przez właścicieli i
programistów w narzędzie, gdzie beneficjentem nie jest użytkownik, ale
reklamodawca.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Poradziłam
sobie z YouTube; sama nie pamiętam jak i kiedy, ale wyłączyłam historię
oglądania, w związku z czym wyświetla mi się pusta strona i moje
subskrypcje, których nie ma specjalnie dużo. Nad mailem jakoś panuję.
Instagram to chaos, nad którym nie mogę zapanować. Coś konkretnego w
moje życie wnoszą głównie dwa konta - <a href="https://www.instagram.com/chimesatmidnight/">Chimes at Midnight</a> i <a href="https://www.instagram.com/przerwa_weekendowa/" target="_blank">Przerwa Weekendowa</a>, lubię też rzadkie, ale ładne filmy <a href="https://www.instagram.com/itslilyholiday/" target="_blank">Lily Holiday</a> - reszta to przeważnie wizualny hałas. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">I tak: na razie zacznę od tego, że:</span></p><ul style="text-align: left;"><li style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">polecajki
na Instagramie będę publikować raz w tygodniu, w niedziele (w przyszłym
tygodniu spodziewajcie się posta/postów po południu lub wieczorem);</span></p></li></ul><ul style="text-align: left;"><li style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">nie będę informować Was na Instagramie o nowych wpisach na blogu;</span></p></li></ul><ul style="text-align: left;"><li style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">począwszy od trzeciego września, planuję publikować nowe wpisy na blogu raz na tydzień, w niedzielę rano. </span></p></li></ul><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Dodam
jeszcze, że to nie kaprys, ale część szerzej zakrojonego planu
naprawczego dla mojego mózgu (więcej niebawem), na który jestem co
prawda bardzo wkurzona, ale z którym nie wygram, i muszę zacząć grać na
jego zasadach. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Zdjęcie tytułowe: Adam Wilson, Unsplash.</span></p><p style="text-align: justify;"><br /></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-78119028540091831332023-07-30T21:30:00.004+02:002023-12-14T21:30:55.538+01:00Konsumpcja. Do utraty tchu<p style="text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu8bmmQOj8yj1C05mDEp50JtABoAvp0Zo2qqVvVwmiEhQwfgQpj7cH-lB97WvV_XKP6BvhpJgnlk2WgcBtlY-ySl1aSTlg_I85J5BG7SNnQ0cqzXlpIahOys8JnwgpPuGk-mGHJ10vk3HJ2t8vt0cIO5AbyCa9Jcr4dDJTW1V6ynXsIGuAVia7ztagM_eN/s2400/clay-banks-zH9kK6wNC20-unsplash(1).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2400" data-original-width="1920" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu8bmmQOj8yj1C05mDEp50JtABoAvp0Zo2qqVvVwmiEhQwfgQpj7cH-lB97WvV_XKP6BvhpJgnlk2WgcBtlY-ySl1aSTlg_I85J5BG7SNnQ0cqzXlpIahOys8JnwgpPuGk-mGHJ10vk3HJ2t8vt0cIO5AbyCa9Jcr4dDJTW1V6ynXsIGuAVia7ztagM_eN/w512-h640/clay-banks-zH9kK6wNC20-unsplash(1).jpg" width="512" /></a></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">W tym tygodniu obejrzałam <a href="https://www.youtube.com/@Fashionindustrybroadcast" target="_blank">dokument</a>
o Johnie Galliano, i natrafiłam na fragment, który mnie uderzył -
wywiad, któremu udzielił Charliemu Rose w 2013 roku, będący częścią jego
kampanii rehabilitacyjnej po trzech sytuacjach, kiedy pijany wygłaszał
antysemickie tyrady w paryskim barze.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Nie jestem skłonna wierzyć w to, że nie był </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">świadom </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">tego,
co mówił, i że nic nie pamięta, ale skupmy się na tym, co mówi w
wywiadzie o swoim sposobie funkcjonowania i uzależnieniu rosnącym z
coraz szybszym cyklem modowym i napięciem wynikającym z tego, że (jak
mówi w innym momencie wywiadu), każda kolekcja musiała być co najmniej
tak samo dobra, jak poprzednia. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Cały wywiad znajdziecie <a href="https://charlierose.com/videos/17959" target="_blank">tutaj</a>.</span></p><div style="margin-left: 40px; text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Galliano:
Po każdej kolekcji, każdym wybuchu kreatywności, przychodziło
załamanie, a potem głosy... Piłem, żeby uciszyć głosy. Nawet w
prawdziwym życiu było tak wiele głosów, tak wiele pytań. Korzystałem z
alkoholu, aby uciszyć głosy, ale oczywiście wraz ze wzrostem liczby
kolekcji ten cykl stawał się szybszy i szybszy, do momentu, kiedy
wypuszczaliśmy nowe kolekcje co cztery tygodnie. Sukces oznaczał coraz
więcej kolekcji.<br />Rose: Coraz większe oczekiwania.<br />Galliano: W
tamtym okresie przygotowywałem 32 kolekcje łącznie dla marek Galliano i
Dior, a w każdej kolekcji mogło być nawet tysiąc modeli. Byłem już wtedy
niewolnikiem alkoholu, a potem brałem Valium, aby opanować trzęsienie
rąk, żebym mógł robić przymiarki, a potem tabletki nasenne, żeby spać.
Dużo podróżowałem, często miałem jet lag, i tak... moje życie stało się
nie do opanowania. W tym okresie kariery piłem już do nieprzytomności, a
wtedy nie można przenieść pamięci krótkotrwałej do pamięci
długotrwałej, więc nie pamiętam tego wydarzenia. (...) <br /></span></p></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Zapytany o to, co myślał po samobójczej śmierci Alexandra McQueena, odpowiedział tylko "Rozumiałem to."<br /></span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">***</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Problemem
(wyjąwszy antysemityzm Galliano, który nie jest tematem tego wpisu)
jest nie tylko żarłoczny kapitalizm, ale też nastawienie przeciętnego
zjadacza bagietek. Wszyscy jesteśmy </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">w jakimś wymiarze </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">częścią problemu, bo nawet jeśli wiemy, że <i>taniej </i>często oznacza <i>gorzej</i>, nadal chcemy rzeczy <i>szybciej</i>:
kolejną książkę ulubionego pisarza (ostatnio widziałam na IG post
autora żalącego się, że napisanie książki zajmuje mu minimum rok, a
czytelnicy pochłaniają tom w jeden-dwa dni na plaży i natychmiast
domagają się kolejnego, <i>teraz</i>); kolejny sezon serialu; kolejny
vlog ulubionego youtubera; kolejną część filmowej trylogii; kolejne
perfumy, kolejny zapach świecy, kolejną płytę. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Konkluzja:
żyjemy w świecie, który kompletnie nie szanuje ludzkiego cyklu
twórczego, i przyjdzie nam za to słono zapłacić. Zaprzyjaźniony artysta
pracujący w animacji otwartym tekstem mówi o tym, że używa AI do
generowania twarzy drugo- i trzecioplanowych postaci w projektach, w
których jest ich wiele; ważnym postulatem amerykańskich scenarzystów
jest uregulowanie roli AI w pisaniu scenariuszy; badania firmy Goldman
Sachs wskazują na to, że jedna czwarta zadań w sektorach sztuki,
projektowania, rozrywki mediów i mediów mogłaby być przejęta przez AI.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">I doprawdy nie umiem skomentować tego lepiej, niż osoba, która napisała poniższe.<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> </span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRtdD5afzotazdX3ShfKtoTKHbjk_qQEJ2KAyQ3bLnwRSTD0Y6KI1oTkee5VkMnSD0daW_5281hQckEmutras6JxzV0tTmT4PstiZKByacn6wyJvrcfjZbNL6BHhkvTzC4F9lz9-EnbirHua8rJau4ES6pGo9Tg3TT-2tv9FmP4hdT9d0xQ1JK6kF-b3Ms/s532/Przechwytywanie.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="312" data-original-width="532" height="376" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRtdD5afzotazdX3ShfKtoTKHbjk_qQEJ2KAyQ3bLnwRSTD0Y6KI1oTkee5VkMnSD0daW_5281hQckEmutras6JxzV0tTmT4PstiZKByacn6wyJvrcfjZbNL6BHhkvTzC4F9lz9-EnbirHua8rJau4ES6pGo9Tg3TT-2tv9FmP4hdT9d0xQ1JK6kF-b3Ms/w640-h376/Przechwytywanie.JPG" width="640" /></a></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> Zdjęcie tytułowe: Clay Banks, Unsplash<br /></span></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-50133565993171572702023-07-27T21:29:00.001+02:002023-12-14T21:29:52.685+01:00 W obronie nowych rzeczy<p> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEha9k3gnETBFV4PyGAEjw6K5eMIa9PjaeYSKbbwmj89vChEspGUHyP_5eeWF5qFgLA4hM_PQGMCx71APAFSCGY91g0J9b9Z2XcEIi1xOzU2ltbaCs_jjyBxWnQRvoOgrWUBt1tib4VsuQgdIff25dLUq_VUiJN-C1xji9ky4HJFGMWJycDXEMkRaQUkBZFO/s1920/napat-saeng-OoLBakB5nYU-unsplash.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="1920" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEha9k3gnETBFV4PyGAEjw6K5eMIa9PjaeYSKbbwmj89vChEspGUHyP_5eeWF5qFgLA4hM_PQGMCx71APAFSCGY91g0J9b9Z2XcEIi1xOzU2ltbaCs_jjyBxWnQRvoOgrWUBt1tib4VsuQgdIff25dLUq_VUiJN-C1xji9ky4HJFGMWJycDXEMkRaQUkBZFO/w640-h426/napat-saeng-OoLBakB5nYU-unsplash.jpg" width="640" /></span></a></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Wyrzuciłam
wczoraj na balkon do kąpieli wietrzno-słonecznej (najlepszy sposób na
odstraszenie moli!) moje wełniane płaszcze, z których na szczęście
wszystkie lubię, i zaczęło do mnie docierać, jak silny jest mój
imperatyw donoszenia starych ubrań. I że właśnie z niego wyrastam.<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Starych,
ale dodam: dobrej jakości, nie niemodnych, nie zmechaconych. Po prostu
takich, które noszę regularnie i widzę w szafie n-ty sezon z rzędu. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Dopiero niedawno udało mi się uchwycić, o co chodzi, dlaczego </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">kobiety
(choć pewnie nie wszystkie) widzą ubrania inaczej od mężczyzn, i
dlaczego przemysł modowy istnieje w obecnym kształcie. Po prostu łatwiej
nam, niż mężczyznom, deponować emocje w ubraniach. Nowe ubrania to nowe
szanse, nowe nadzieje. Nie wiem czemu, przeczytawszy tyle powieści,
uznawałam, że dotyczy to wyłącznie innych - pewnie dawno nie
potrzebowałam nowego otwarcia. <br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Co
najmniej od pięciu lat (to w sposób udokumentowany, w rzeczywistości
zapewne dużo dłużej) staram się wchodzić z ubraniami w długofalowe
relacje - kupować te szyte z dobrych materiałów, o dobrych krojach
(zdarzały się wpadki moje i krawcowych, przyznaję), dobrze znoszące
użytkowanie. W rezultacie mam wrażenie, że całe moje życie jest spowite
cholerną granatową wełną. (Te emocje są uzasadnione: niedawno obudziłam
się pewna, że nie zaznam spokoju, póki trzy najbardziej posępne spódnice
i sukienka nie trafią do worka próżniowego.)</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">***<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Ostatnio
bardzo potrzebuję poczuć się kimś innym. Dociera do mnie, że frustracja
nie działa w starciu ze światem: świat ma kobiece frustracje w głębokim
poważaniu, za to będzie niezmiernie oburzony, kiedy kobieta -
obojętnie, czy tłumacząc się z tego, czy nie - zacznie urządzać
rzeczywistość po swojemu.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Chcę
poczuć się jak kobieta, która chodzi swoimi ścieżkami, wymijając
konwencje, które jej nie służą. Chyba wreszcie mam charakter i
narzędzia, by to zrobić, po kilkunastu latach przerwy na
pracę-związek-dziecko.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Wiem,
że chcę działać inaczej, niż dotąd, z innego miejsca. Czuję potrzebę
nowych, świeżych rzeczy: zapachów, kolorów, muzyki, książek. Nie wiem,
czy to nuda, czy też nowe przedmioty, zwyczaje, treści mogą mi pomóc
poczuć się nową wersją siebie. O ile wierzyć vlogom Zetek - tak, i może
warto spróbować. I tak - polecajki i znaleziska:<br /></span></p><blockquote style="border: medium none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Książka: <a href="https://lubimyczytac.pl/ksiazka/5029117/life-ceremony-stories" target="_blank">zbiór opowiadań "Life Ceremony"</a> Sayaka Murata</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: georgia;">Bizuteria: <a href="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/2023/06/te-kolczyki-sa-jakies-bizuteria-eweliny.html" target="_blank">Ewelina </a></span><span style="font-family: georgia;"><a href="https://zaproszeniedopodrozy.blogspot.com/2023/06/te-kolczyki-sa-jakies-bizuteria-eweliny.html" target="_blank">Maksimiuk</a></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Muzyka: Jakub Orliński</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Zapach na lato: <a data-saferedirecturl="https://www.google.com/url?q=https://www.notino.pl/roger-gallet/shiso-woda-toaletowa-dla-kobiet/?utm_source%3Dtransaction-email%26utm_medium%3Demail%26utm_campaign%3Dsubmited-order-branch-delivery-warszawa%26utm_content%3Dproduct_list-product&source=gmail&ust=1690444008088000&usg=AOvVaw1oAetwrUhyC1VNrMeJf9Ld" href="https://www.fragrantica.com/perfume/Roger-Gallet/Shiso-34627.html" style="color: black; text-decoration: none;" target="_blank"><span>Roger & Gallet, </span></a><span><a href="https://www.fragrantica.com/perfume/Roger-Gallet/Shiso-34627.html" target="_blank">Shiso</a></span>.</span><span style="text-align: left;"> </span></div></blockquote><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Kto da więcej? Co polecacie? Co chcecie coś dodać do tego, co napisałam?</b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Zdjęcie tytułowe: </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span class="yayNa rNOZR"><span class="MssrA">Napat Saeng, Unsplash.</span></span></span></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-5525775999416581792023-07-27T21:28:00.001+02:002023-12-14T21:28:55.666+01:00Wytyczanie kursu<p> </p><p style="text-align: left;"></p><p style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEV7Cs1lbawBK6gpWSW_xgNa8wAaDRjsRqPGTjvDQdiHXBRBcym1uBv8-YxF8KKK67AoTUc8v6M5mVW54wJ0xiKb1IExcPMDCVpGWovbtgaFa2hO2CacQ2uKBDn30NPRB-K6uX9cy0ViQW38Nli2EhWEp6lnhx5i6gmAEQ4ywchoIE60GPErI4WCfp0ZlT/s1920/viktor-forgacs-DzpViKMZHe8-unsplash.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="1920" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEV7Cs1lbawBK6gpWSW_xgNa8wAaDRjsRqPGTjvDQdiHXBRBcym1uBv8-YxF8KKK67AoTUc8v6M5mVW54wJ0xiKb1IExcPMDCVpGWovbtgaFa2hO2CacQ2uKBDn30NPRB-K6uX9cy0ViQW38Nli2EhWEp6lnhx5i6gmAEQ4ywchoIE60GPErI4WCfp0ZlT/w640-h426/viktor-forgacs-DzpViKMZHe8-unsplash.jpg" width="640" /></a></span></p></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Miałam
ostatnio serię dziwnych snów; śniło mi się, że moja jedenastoletnia
córka została zwerbowana przez firmę zajmująca się marketingiem
bezpośrednim, że lider partii nieopozycyjnej zaczął opowiadać świetne
dowcipy, bo zatrudnił świetnego spin doctora, oraz że musiałam odtworzyć
klasyczną część swojej szafy zupełnie od zera.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Ciężko
powiedzieć, który z tych snów był najbardziej nieprzyjemny,
ale gdybym stanęła w obliczu
budowania szafy od zera, nie odtworzyłabym jej w tym samym stylu. Jest w
niej sporo rzeczy bez polotu: te, które kupowałam głównie ze względu na
łatwość zestawiania z innymi i dobry skład; te, których ładne,
vintage'owe detale giną przy konserwatywnej linii; i te najsmutniejsze,
kupowane w chwilach zwątpienia, kiedy wydawało mi się, że już nigdy nie
uda mi się znaleźć nic ładnego i dobrej jakości jednocześnie. Próbowałam
wyrwać się z tego w ubiegłym roku, i dwa największe sukcesy to zakup
szarej torebki (<a href="https://sohostyle.pl/pl/p/Kuferek-Vera-Pelle-Wloska-torebka-do-reki-granatowy-K652BS/6661" target="_blank">tu</a> w granatowej wersji), i dżinsów, pierwszych od lat, </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">skomplementowanych </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">w chwili roztargnienia przez jedną</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> z moich uczennic.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Nie
przejrzałam jeszcze szafy przed nadchodzącym rokiem - chcę zaplanować,
co na pewno zostaje, co odchodzi, co kupić - ale chciałabym postawić na
podkręconą akcesoriami prostotę oraz prawie-monochromatyczność
przełamaną większą, niż dotąd, ilością koloru (zieleń?). Chciałabym też
odświeżyć to, w czym chodzę po domu, bo zbyt wiele ubrań kojarzy mi się z
lockdownem.</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">***</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Ostatnio
pomyślałam, że szybkość, z jaką zmieniłam bloga, mogła też wynikać z
tego, że nieświadomie chciałam zostawić za sobą tamte wpisy. Może to
dlatego
tylu internetowych twórców, niezależnie od skali, ma lub miało problem z
tworzeniem po pandemii - wlecze się za nami ciężar treści tworzonych
zwłaszcza w pierwszych dwóch latach, a w
odróżnieniu od pisarzy czy muzyków nie napiszemy nowej powieści,
nie nagramy nowego albumu. Nie ma odcięcia. </span></p><p style="text-align: justify;"></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">***</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Czytam teraz mocno mieszanie: książki rekomendowane i dla przyjemności (polecam <a href="https://lubimyczytac.pl/ksiazka/5077903/yellowface" target="_blank">"Yellowface"</a> - jeszcze nietłumaczone - i <a href="https://lubimyczytac.pl/ksiazka/4879904/jane-austen-w-domu" target="_blank">"Jane Austen w domu"</a>);
mrocznawe, jesienne książki, dla odskoczni; książki (najchętniej zbiory
opowiadań, od których zazwyczaj stronię) których autorki pochodzą spoza
Europy i Stanów; może zbiorę siły na dwa-trzy reportaże, do pracy.<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Ostatnio czytałam książkę, której formę </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">mogłabym kiedyś wykorzystać sama: </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">szkicownik/
zbiór scen z obcego kraju (nie do końca listów z podróży, ale blisko!),
przeplatanych fragmentami autorstwa innych pisarzy. </span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> *** <br /></span></p><div style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Próbowałam dziś odtworzyć
to, co mnie pochłaniało w ostatnie wakacje, poza organizowaniem nam
rodzinnego lata, i nie byłam w stanie. Ani prywatne zapiski, ani blog, ani
Goodreads nie pomogły; nie widzę w nich kształtu osoby, którą byłam rok
temu, jakby coś ją wchłonęło. To mnie przestraszyło.</span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Dla odmiany - d</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">ziś
ostatni dzień prawie miesięcznej (z mikroprzerwami) nieobecności Młodej
w domu, i miesiąc od końca roku szkolnego (choć nie pracy). Czuję, że
zaczynam się reorientować, zmieniać kurs, podsumowywać moje nowe
zainteresowania i potrzeby, i myślę o tym, jak wyjść sobie naprzeciw.
Jak w garderobie, stawiam na elegancką prostotę i kolor. <br /></span></p></div><div style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"></span></p></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Zdjęcie tytułowe: Victor Forgacs, Unsplash. </span></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-63645700983200124522023-07-17T21:27:00.000+02:002023-12-14T21:28:12.379+01:00Kobieta i jej muzeum. Isabella Stewart Gardner (1840-1924)<p> <span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxI0nqEP6yTbJdZzvomLEjaAuedEwGU8G2qhhNkIcJWZygDKNfL0ofGr9R_1IGj2T2Ktjmoevuq-O3Ebsr6yBydALgvJEBOBUF3cDh0z-0kbsi8bW53ABNdImiGxwAu65stK1W0WPEOGbDA6iik33K_I7HUJeAEug5HGJQ5gixiJdl6QIuLPK58Ql2OkUC/s1920/hanyang-zhang-Agz-3dok9Y8-unsplash.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxI0nqEP6yTbJdZzvomLEjaAuedEwGU8G2qhhNkIcJWZygDKNfL0ofGr9R_1IGj2T2Ktjmoevuq-O3Ebsr6yBydALgvJEBOBUF3cDh0z-0kbsi8bW53ABNdImiGxwAu65stK1W0WPEOGbDA6iik33K_I7HUJeAEug5HGJQ5gixiJdl6QIuLPK58Ql2OkUC/w640-h360/hanyang-zhang-Agz-3dok9Y8-unsplash.jpg" width="640" /></a></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Bohaterka
dzisiejszego wpisu, amerykańska koneserka sztuki Isabella Stewart
Gardner, co najmniej dwa razy przekuła tragedię życiową w pasję -
jednocześnie udowadniając, że pieniądze i podróże być może nie leczą
ran, ale zdecydowanie przyspieszają rekonwalescencję.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Pieniądze
w życiu Isabelli pochodziły z dwóch źródeł. Pierwszym była fortuna jej
ojca, Szkota, po którym odziedziczyła też rude włosy, mleczną skórę i
piegi (nie była jednak przesadnie ładna - o tym dalej). Jako jedyna z
rodzeństwa dożyła dorosłości; była oczkiem w głowie swoich rodziców - do
tego stopnia, że pojechali z nią do Paryża, gdzie wysłali ją do szkoły,
i w przerwach w edukacji parokrotnie odwiedzili z nią Włochy.
Inwestycja w paryską edukację była przede wszystkim inwestycją w
umocnienie pozycji córki w dobrym towarzystwie, i szybko się zwróciła:
krótko przed dwudziestymi urodzinami Isabella poślubił</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">a przyszłego potentata handlu morskiego i inwestora, Johna “Jacka” Gardnera, brata swojej szkolnej koleżanki.<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Parę
lat po ślubie Isabella urodziła synka, który zmarł w wieku dwóch lat na
zapalenie płuc, i jeszcze w tym samym roku poroniła. Przez dwa lata nie
była w stanie wyjść z żałoby, i w 1867, dla przyspieszenia jej </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">psychicznej i fizycznej </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">rekonwalescencji,
lekarze zalecili obojgu małżonkom wspólny wyjazd za granicę. Państwo
Gardnerowie spędzili w podróży półtora roku, odwiedzając nie tylko
Wiedeń i Paryż, ale też Skandynawię i Rosję.</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> Isabella odzyskała
zdrowie i pogodę ducha. Para nie miała już dzieci, co ułatwiło im kolejne długie podróż</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">e, w tym </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">do Paryża, Europy Środkowej, Egiptu i na Bliski Wschód (1874-75) i do Azji (1883-84). </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Po
powrocie z tej pierwszej wyprawy okazało się, że zmarł szwagier
Isabelli, Joseph, owdowiały ojciec trójki dzieci, które Isabella wraz z
mężem zaadoptowali. (Niedługo potem Isabella zaczęła pogłębiać swoją
edukację, pomagając chłopcom przygotować się na Harvard.)</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Reakcje
konserwatywnej bostońskiej śmietanki towarzyskiej na Isabellę, jej
zainteresowanie sztuką i styl życia, były mocno zróżnicowane. </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Młodsze
pokolenie uważało ją za fascynującą - jej protegowany, Bernard
Berenson, koneser sztuki włoskiego Renesansu, główny doradca i pomocnik
przy budowaniu kolekcji, napisał o niej kiedyś, że "żyje w takim tempie i
z taką intensywnością, realnością, że życia innych wydają się blade,
rozwodnione, jak cienie." Większość bostońskiego towarzystwa odrzucała
ją jednak ze względu na nowe pieniądze jej szkockiego ojca,
impulsywność, oraz zamiłowanie do dramatyzmu i głęboko wyciętych,
francuskich sukni.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Te
cechy, plus niezaprzeczenie dobry gust, który nieustająco kształtowała,
sprawiały, że łatwo nawiązywała przyjaźnie z artystami, "kolekcjonując"
najsłynniejsze nazwiska świata, takie jak pisarz Henry James, malarz
John Singer Sargent, czy sopranistka Nellie Melba. Łatwo wchodziła w
wymianę idei - zamówiła u Sargenta nietypowo niepochlebny portret (o
czym wkrótce), James wpisał ją w jedną z powieści ("Skrzydła gołębicy"),
a Nellie Melba opisała ją w swoich pamiętnikach jako </span></p><p style="margin-left: 40px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">"pod wieloma względami mój <i>beau ideal</i>
tego, czym bogata kobieta być powinna. Nie wiem, ile milionów posiadała
pani Gardner - prawdopodobnie ona sama tego nie wiedziała - ale
jakimkolwiek nie dysponowałaby majątkiem, został on wydany w służbie
piękna. Pozycja pani Gardner w Stanach Zjednoczonych była podobna do
tej, którą Lady de Grey [<i>brytyjska patronka sztuki, przyjaciółka Wilde'a, propagatorka Melby, Niżyńskiego i Diagilewa - Ewa</i>]
zajmowała w Londynie, i z pewnością żadna inna kobieta w Ameryce nie
mogłaby wymyślić zdumiewającego planu sprowadzenia z Europy całego
weneckiego pałacu i postawienia go, kamień po kamieniu, w Bostonie,
Massachusetts." <br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">(Czy
Isabella Stewart Gardner faktycznie przewiozła i zrekonstruowała w
Bostonie cały wenecki pałac? Nigdzie nie znalazłam potwierdzenia tej
historii, w bardzo zajmujący sposób opisanej przez Nellie.)<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Jeden z bostońskich dziennikarzy napisał o niej: </span></p><p style="margin-left: 40px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">"...
to jeden z siedmiu cudów Bostonu. W żadnym mieście tego kraju nie
znajdziecie nikogo podobnego. Jest milionerką-miłośniczką sztuk.
Przewodzi bostońskim intelektualistom, często prowadząc ich tam, gdzie
nikt nie odważy się podążać... Nikogo nie naśladuje; wszystko, co robi,
jest nowatorskie i oryginalne." </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">(<a href="https://www.gardnermuseum.org/about/isabella-stewart-gardner" target="_blank">klik</a>)</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">***</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Przyjrzyjmy się dwóm portretom Isabelli. </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTMYg3rEFjIxwaNEZgnPqXdH_Yu95k5lyEEyCs8hSVe-qn87X8_e_UuZ-bdvac-2On0MxTbEefHYdo1q7nsjP6SKIUWT0_HzfTWCKahEoFtfG1zalYrrXbEssUZr6dE85NNCODif6QVdfWoO42IyHyb1EeRRLUJD68DKkc7ImAWSbMiAiCDSALF5B3LC9C/s4694/John_Singer_Sargent_-_Isabella_Stewart_Gardner,_1888.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4694" data-original-width="2000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTMYg3rEFjIxwaNEZgnPqXdH_Yu95k5lyEEyCs8hSVe-qn87X8_e_UuZ-bdvac-2On0MxTbEefHYdo1q7nsjP6SKIUWT0_HzfTWCKahEoFtfG1zalYrrXbEssUZr6dE85NNCODif6QVdfWoO42IyHyb1EeRRLUJD68DKkc7ImAWSbMiAiCDSALF5B3LC9C/w273-h640/John_Singer_Sargent_-_Isabella_Stewart_Gardner,_1888.jpg" width="273" /></a></span></p></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Pierwszy (powiększenie znajdziecie <a href="https://artsandculture.google.com/asset/isabella-stewart-gardner/5AGtVFihM7dhnA?hl=pl&ms=%7B%22x%22%3A0.5173267326732673%2C%22y%22%3A0.22645833333333334%2C%22z%22%3A11%2C%22size%22%3A%7B%22width%22%3A1.3356435643564357%2C%22height%22%3A0.25625%7D%7D" target="_blank">tu</a>),
prawie naturalnych rozmiarów, namalował chyba najsławniejszy
amerykański portrecista, John Singer Sargent, ten sam, który wstrząsnął
paryskim Salonem wystawiając w 1884 roku "Portret Madame X" (szczegóły
afery znajdziecie <a href="https://pl.khanacademy.org/humanities/art-americas/us-art-19c/civil-war-gilded-age/a/sargent-madame-x-madame-pierre-gautreau" target="_blank">tutaj</a>,
polecam też książkę "Bez ramiączka. John Sargent i upadek Madame X"
pióra Deborah Davis). Zaledwie cztery lata później Isabella, która w
odróżnieniu od wszystkich - oczywiście - uwielbiała kontrowersyjny
portret Sargenta, zamówiła u niego pełnopostaciowy, prawie naturalnych
rozmiarów, łamiący konwencje </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">portret kobiecy.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">W
1888 roku Isabella ma blisko pięćdziesiąt lat. Malarz skupia się na
silnej osobowości modelki, która odrzuca wszelkie konwencje
przedstawiania "kobiet z towarzystwa"; p</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">atrzy
prosto na malarza, przez co jej twarz wydaje się płaska; nie przyjmując żadnej z typowo "portretowych" póz;
jej rysy nie zdają się upiększone; włosy ściągnięte są z tyłu głowy</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">.
Ubrana w czarną suknię z głębokim dekoltem, z dekoltem i
nierealistycznie wąską talią podkreślonymi biżuterią, Gardner stoi na
tle przywiezionej z Wenecji - dokąd często jeździła z mężem - brokatowej
tkaniny, której wzór sprawia, że jej głowę zdaje się otaczać aureola.
Krytyka, jaka spadła na jego żonę i ten portret sprawiła, że John "Jack"
Gardner (który musiał być człowiekiem o dużej cierpliwości) kazał
wstawić obraz do magazynu, gdzie pozostał aż do jego śmierci. <br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>Drugi
obraz skojarzył mi się z fragmentem pamiętników Nellie Melby, w którym
wspomina charakteryzujące Isabellę umiłowanie teatralności i
dramatyzmu:</span></span></p><p style="margin-left: 40px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>"Ludzie
plotkowali o pani Gardner, oczywiście, jak o każdym, kto podejmuje się
ogromnego zadania (...). Ale ona nie zwracała na to uwagi - ta wielka
mała kobieta - i szła własną drogą z prawdziwym zapałem estety (to
bardzo nadużywane słowo). Na zawsze pozostanie w mojej pamięci jeden
obraz - mała ceremonia, którą zawsze poprzedzała przyjęcia. Wyobraźcie
sobie długą, słabo oświetloną, włoską galerię, z połyskującymi z obu
stron białymi posągami i cieniami wspaniałych obrazów rysującymi się w
mroku.</span></span></p><p style="margin-left: 40px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>Gromadzimy
się na jednym końcu galerii, a wtedy pani Gardner - drobna postać w
białych szatach - zapala cienką woskową świecę. Podczas gdy my czekamy,
powoli, milcząc, idzie wzdłuż galerii, mijając posągi, a potem widzimy,
jak z namaszczeniem zapala dwie małe świece przed ołtarzem na jej drugim
końcu."</span></span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span> </span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOuXyfRonlcEv2xpxLMEjrp7uSpw_-DhfSifCCJ3f4rF-3Leb4y_uGaHdsR0lDXLbCJm-FZW8M6STuq7QHelgr_62JdfagCrFYEd8UgIf37xiZ4SWxlwV6ssI4-I-LesDSWj6GHaVkqYQ04IftG5MroDEbhQ7Pg2NHBE9pMBbFznLbMUfywifAsIEpr-VD/s2000/007526.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1465" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOuXyfRonlcEv2xpxLMEjrp7uSpw_-DhfSifCCJ3f4rF-3Leb4y_uGaHdsR0lDXLbCJm-FZW8M6STuq7QHelgr_62JdfagCrFYEd8UgIf37xiZ4SWxlwV6ssI4-I-LesDSWj6GHaVkqYQ04IftG5MroDEbhQ7Pg2NHBE9pMBbFznLbMUfywifAsIEpr-VD/w468-h640/007526.jpg" width="468" /></a></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Na tym portrecie, zatytułowanym po prostu "<span>Isabella Stewart Gardner w Wenecji"</span>,
pędzla innego z jej przyjaciół, Szweda Andersa Zorna, Isabella ma
pięćdziesiąt cztery lata. Ubrana w białą wieczorową suknię, ozdobioną -
jak na poprzednim portrecie - obscenicznie długim sznurem pereł, ujęta
jest w świetle, w prawie impresjonistycznym ruchu. Stoi w drzwiach
balkonu weneckiego Palazzo Barbaro, </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">ośrodku artystycznym skupiającym anglojęzycznych ekspatów, </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">gdzie Zornowie i Gardnerowie wspólnie spędzali jesień 1894 roku. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Wedle pamiętników Johna Gardnera, </span></p><p style="margin-left: 40px; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">"wieczorem
20 października jego żona wyszła na balkon, by zobaczyć pokaz
fajerwerków. Wracając do pokoju pełnego gości, otworzyła szklane drzwi i
powiedziała: "Chodźcie wszyscy. To zbyt piękne, by to przegapić"." (<a href="https://www.gardnermuseum.org/isgm-rooms/modals/art-object/1130/nojs" target="_blank">klik</a>)</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Przypomniało
mi się coś: życiowym mottem Isabelli Gardner były słowa "C'est mon
plaisir". I najwyraźniej chętnie dzieliła się tą przyjemnością z innymi.</span></p><div class="description-fade__content" style="text-align: justify;"><p>
</p></div><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">***</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Najbardziej niezwykłym "portretem" Isabelli jest jednak muzeum jej imienia (<a href="https://artsandculture.google.com/partner/isabella-stewart-gardner-museum?hl=en" target="_blank">tu</a>
możecie się po nim rozejrzeć), nad którym zaczęła pracować, w
charakterystycznym dla siebie stylu, zaledwie sześć tygodni po śmierci
męża.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Najpierw jednak, w 1891 roku, zmarł jej ojciec. Isabella odziedziczyła równowartość dzisiejszych </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span class="highlight">$58</span><span>
milionów dolarów (dla porównania: to niewiele mniej, niż wyniosła
zeszłoroczna pula nagród tenisowego US Open), które wraz z Johnem/
Jackiem postanowili przeznaczyć na budowanie kolekcji sztuki. Tu bardzo
ważną inspiracją okazały się wspólne wyjazdy do Wenecji; to tam Isabella
kupowała </span>dzieła
sztuki i antyki, chodziła do <a href="https://www.teatrolafenice.it/en/la-fenice-and-venice/" target="_blank">La Fenice</a>,
spotykała się z artystami. To tam zaczął kiełkować pomysł założenia w
Bostonie muzeum sztuki, miejsca, które pomieściłoby rosnące zbiory
małżonków. <br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Jednak
w grudniu 1898 roku mąż Isabelli dostał udaru i zmarł. Półtora miesiąca
później Isabella wybrała teren pod budowę muzeum, i powierzyła
zaprojektowanie budynku w stylu weneckiego <i>palazzo </i>bostońskiemu
architektowi, Willardowi T. Searsowi. (Jeśli budynek na zdjęciu poniżej
wygląda cokolwiek mauretańsko, to dlatego, że charakterystyczny dla
Wenecji styl architektoniczny, tzw. gotyk wenecki, rozwijał się pod
silnym wpływem sztuki Islamu i Bizancjum.)<br /></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhR6jLfDX9krTQNBMvz2eSYxn49xbDZCf0RkLY_Zw5ryp7gG5obfyrfZm46iO_9tvklIn4O56V1h0IQ0RfVWxuYi1uvL3wU9pf-WBnmCFbsGVy_xzMo-a6QZAXryRgN6O_rPkuhhtQTJk-9g1Eah5Zy175_onPKxufQfFT941h_W-LxxoBw_GZg8W78PfU-/s1920/hanyang-zhang-FS7FBse8nbQ-unsplash.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhR6jLfDX9krTQNBMvz2eSYxn49xbDZCf0RkLY_Zw5ryp7gG5obfyrfZm46iO_9tvklIn4O56V1h0IQ0RfVWxuYi1uvL3wU9pf-WBnmCFbsGVy_xzMo-a6QZAXryRgN6O_rPkuhhtQTJk-9g1Eah5Zy175_onPKxufQfFT941h_W-LxxoBw_GZg8W78PfU-/w640-h360/hanyang-zhang-FS7FBse8nbQ-unsplash.jpg" width="640" /></a></span></p></div><div style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Muzeum
- które do śmierci Isabelli było też jej domem - powstawało w
tajemnicy. Od ukończenia budynku idealne rozmieszczenie dzieł sztuki w
jego wnętrzach zabrało kolekcjonerce rok, z dala od oczu wścibskich -
częściowo pewnie ze względu na zamiłowanie Isabelli do budowania
napięcia, a częściowo - jej perfekcjonizm. Otwarto je</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> 1
stycznia 1903 roku, z wielką pompą; wystąpiła Bostońska Orkiestra Symfoniczna, a w menu był szampan i pączki.</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">
Jak pisałam wcześniej, nie znalazłam potwierdzenia opowieści Nellie
Melby o tym, że Isabella Gardner importowała z Wenecji całe <i>palazzo</i>, ale oddajmy na chwilę głos tej pierwszej, bo pięknie buduje mit Isabelli i jej muzeum.</span></p></div><div style="text-align: justify;"><div style="margin-left: 40px;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">"Poznałyśmy
się, gdy była w samym środku tego ogromnego przedsięwzięcia, i
naturalnie bardzo podekscytowana. Każdy kamień w pałacu trzeba było
ponumerować i sprawdzić. Każdy cenny fragment rzeźby trzeba było
zapakować w wióry i zabezpieczyć przed nieostrożnymi rękami. Nawet
włoskie rośliny w oryginalnych doniczkach, wypełnionych włoską ziemią,
odbyły niebezpieczną przeprawę przez Atlantyk i jakimś cudem dotarły do
celu, by zakwitnąć pod obcym niebem. </span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Rzecz
jasna, ogromnie chciałam zobaczyć "To", jak zawsze określała swój
pałac, ale aż do momentu ukończenia, "To" było surowo strzeżone przed
wścibskimi oczami. Nikt, nawet prezydent Stanów Zjednoczonych, nie
mógłby tam wejść. Wszystko, na zewnątrz i w środku, musiało być idealne,
zanim pani Gardner była gotowa podzielić się swoim skarbem ze światem. W
międzyczasie musieliśmy zadowolić się plotkami o tym, co działo się w
środku, z których najbardziej rozpowszechnioną była ta o włoskim
księciu, który trafił do więzienia za to, że za rekompensatą 40 tysięcy
funtów pozwolił, by przemycono z Włoch jeden z należących do niego
obrazów.<br /></span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Pewnego
dnia nadeszło zaproszenie. Pani Gardner do mnie zadzwoniła.
"Skończony", powiedziała z nutą triumfu w głosie, "a ty zobaczysz go
jako jedna z pierwszych. Czy mogę przyjechać po ciebie moim powozem dziś
o trzeciej?" Oczywiście, przyjęłam propozycję.</span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Było
bardzo mroźne popołudnie, kiedy ruszyłyśmy w stronę pałacu, a zamieć
wiała z prędkością sześćdziesięciu mil na godzinę. Wyobraźcie sobie
zatem mój zachwyt, gdy dotarłyśmy na miejsce, a dwóch wysokich włoskich
służących otworzyło przed nami drzwi, by wpuścić nas do przepięknego
ogrodu pełnego wiosennych kwiatów. Dziedziniec palazzo w całości
zadaszono szkłem, dzięki czemu nawet zimą można było podziwiać włoskie
kwiaty i poczuć namiastkę </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">południowego ciepła." </span></p></div><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">(Zastanawiam się, czy historia o przewożeniu z Wenecji całego <i>palazzo </i>nie
była przypadkiem przykrywką dla zakrojonej na dużą skalę operacji
ściągania do Stanów niekoniecznie legalnie czy etycznie pozyskanych
dzieł sztuki - dziś wiemy, że Isabella nie miała zahamowań, jeśli
chodziło o pozyskanie nowych prac do kolekcji.)</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">*** <br /></span></p></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Z
dzisiejszego punktu widzenia muzeum oferuje zwiedzającym bardzo
nietypowe doświadczenie estetyczne. Isabella miała głębokie zrozumienie
dla różnych gatunków sztuki - malarstwa, rzeźby, gobelinów, mebli,
rękopisów, rzadkich książek, sztuki użytkowej - i chciała wywołać w
zwiedzających wręcz intymną reakcję na swoje zbiory. W tym celu
postąpiła zupełnie nieakademicko, mieszając meble, tkaniny i przedmioty z
różnych kultur i epok ze znanymi dziełami rzeźby i malarstwa. Co
więcej, nie chciała "wchodzić" pomiędzy zwiedzających a dzieła sztuki:
wielu prezentowanym dziełom nie towarzyszą informacje o artyście, medium
czy dacie. Te informacje można znaleźć dopiero po zidentyfikowaniu
konturu obrazu na specjalnej laminowanej karcie (podobne rozwiązanie
zastosowano w Łazienkach). </span></p><p style="text-align: justify;"></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Isabella
zastrzegła w swoim testamencie, że warunkiem publicznego udostępnienia
kolekcji będzie zachowanie jej w dokładnie takim porządku, w jakim była w
chwili śmierci kolekcjonerki. Ma to dwie osobliwe konsekwencje. Po
pierwsze, kolekcja jest w pewnym sensie kapsułą czasu - niczego nie
można dodać, przewiesić, zmodernizować. Po drugie, od </span><span class="Formatted" style="font-family: georgia; font-size: medium;">1990
roku, gdy z muzeum skradziono trzynaście cennych dzieł sztuki, z których
żadnego do tej pory nie odzyskano, w ich miejscu wiszą puste ramy.<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><u>Źródła:<br /></u></span></p><p style="margin-left: 1cm; text-align: left; text-indent: -1cm;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Sage Scott. “What to Know before Visiting the Isabella Stewart Gardner Museum.” <i>Everyday Wanderer</i>, 12 Apr. 2022, everydaywanderer.com/isabella-stewart-gardner-museum. </span></p><p style="margin-left: 1cm; text-align: left; text-indent: -1cm;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">“Isabella Stewart Gardner.” <i>Isabella Stewart Gardner Museum</i>, www.gardnermuseum.org/about/isabella-stewart-gardner. Accessed 17 July 2023. </span></p><p style="margin-left: 1cm; text-align: left; text-indent: -1cm;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">“Isabella Stewart Gardner.” <i>Wikipedia</i>, 5 Feb. 2022, pl.m.wikipedia.org/wiki/Isabella_Stewart_Gardner. </span></p><p style="margin-left: 1cm; text-align: left; text-indent: -1cm;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">“Isabella Stewart Gardner Museum.” <i>Wikipedia</i>, 8 July 2023, en.wikipedia.org/wiki/Isabella_Stewart_Gardner_Museum. </span></p><div style="text-align: left;"></div><p style="text-align: justify;"></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Fragmenty wspomnień Nelli Melby </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><i>Melodies and Memories</i> (1925) </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">pochodzą z książki <i>Italian Pleasures</i> Davida Leavitta i Marka Mitchella (Chronicle Books, 1996)<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Zdjęcia Muzeum im. Isabelli Gardner w Bostonie - Hanzang Zhang, Unsplash.<br /></span></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-15715653510186310542023-07-15T21:26:00.000+02:002023-12-14T21:27:50.889+01:00Plusz<p> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsZO0NJhQZYuBTZH-q6yQkITsbIjfdnYZ1ifIW-wVyEnlV2knlsr-S5Dga4TfaKGmlyomNrJEpx_-0KAvdetggZtVc4S06Mevm-qYYsgCZrOMQAeb5oO-coLMVm8wqPCeKFolU3BPqPq3vXnNMkt5gptf6NtG8pQd2HICm8_b3GsT7hFRnM9_GTaMnNs3Y/s1920/ifrah-akhter-bDXpJtd4IOE-unsplash.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="1920" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsZO0NJhQZYuBTZH-q6yQkITsbIjfdnYZ1ifIW-wVyEnlV2knlsr-S5Dga4TfaKGmlyomNrJEpx_-0KAvdetggZtVc4S06Mevm-qYYsgCZrOMQAeb5oO-coLMVm8wqPCeKFolU3BPqPq3vXnNMkt5gptf6NtG8pQd2HICm8_b3GsT7hFRnM9_GTaMnNs3Y/w640-h426/ifrah-akhter-bDXpJtd4IOE-unsplash.jpg" width="640" /></a><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">
Jakiś czas temu, wkurzona na swoje nadmiarowe reakcje na to, co działo
się u mnie w pracy, poszłam na terapię, w założeniu - kilka spotkań
mające na celu przekonać mnie, że mam prawo stawiać granice tam, gdzie
czuję, że być powinny. Skończyło się jak zwykle, choć terapeutka
rozmontowała mnie zupełnie nie od tej strony, od której się tego
spodziewałam. </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Jestem
w dość nieoczywisty sposób skonstruowaną bestią, co raczej nie budzi
niczyich wątpliwości (choć mąż czasem wyrzuca mi, że na początku związku
mamiłam go tym, że jestem nieskomplikowana w obsłudze - wzruszam
ramionami i to ignoruję; dziewczyna musi sobie jakoś radzić w życiu).</span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Z
jednej strony jestem typem prymuski. Dajcie mi zadanie, a wykonam je na
wczoraj, a przynajmniej od ręki, bez narzekania i bez błędów. Działam
według grafiku, planu dnia, tygodnia, miesiąca. Potrafię zmobilizować
siebie i innych.<br /></span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Z drugiej strony - </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">j</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">estem
naprawdę bardzo reaktywna i silnie reaguję na stres. Nie będę się
rozpisywać,
ale omija mnie naprawdę niewiele dolegliwości będących dopustem
neurotyka. Piszę "neurotyka", nie "osoby wysokowrażliwej", bo - na
wypadek, gdyby nie było to oczywiste - bardzo </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">tej części siebie n</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">ie lubię. </span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Bo przecież: nie ma <i>obiektywnych </i>powodów, żeby tak było. Nie mam <i>obiektywnie </i>stresującej
pracy; nie obracam sporymi sumami pieniędzy, nie ratuję ludziom życia,
nie pracuję nawet w państwowej szkole. Dbam o siebie. Jestem szczęśliwa. A mimo tego, cholerna niewdzięcznica, nadal </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>nie sypiam, a często męczy mnie coś gorszego, niż bezsenność.<br /></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>I
jak mi unaoczniła terapeutka, tę energię prymusa na amfie (którą moi
rodzice wykorzystali do zrobienia kariery, a dziadkowie - na życie
mogące być kanwą serialu) wykorzystuję nie tylko do tego, żeby żyć <i>higienicznie</i> (budując sobie dające poczucie bezpieczeństwa ramy i warunki funkcjonowania), ale też </span><span>by zbudować wokół siebie świat dostosowany do swojej wrażliwości.</span></span></p></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">-
Kurde, kobieto - pomyślałam - żebyś tylko wiedziała... - Bo mój światek
jest starannie kontrolowany, i jeśli się spod tej kontroli wymyka,
reaguję paniką i bizantyjsko rozbudowanymi planami naprawczymi. Gdy
stawką jest to, by wokół mnie było niegroźnie, spokojnie i wygodnie - <i>luxe, calme et volupté</i>,
znowu - uciekam się nie tylko do ciężkiej pracy, czy wdzięku
osobistego, którego miewam w porywach całkiem sporo - w zanadrzu mam
inne metody. (Ale po pierwsze, nie przekraczam cywilizowanych granic; po
drugie, niech ten pierwszy rzuci kamień...) W każdym razie dość często
kończy się tak, jak ja chcę. Niektórzy nazywają to szczęściem.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>Przede wszystkim jednak </span><span><span>mobilizuję i czaruję sama siebie, konsekwentnie dokonując wyborów prowadzących do tego, by życie było dla mnie łagodne, </span><span>by nie dać mu się poobijać.</span><span>
Przy okazji: zdałam
sobie sprawę, że często lepiej reaguję na autentyczne ryzyko pochodzące
z, powiedzmy, fizycznego otoczenia, niż ryzyko związane z interakcjami z
ludźmi - nawet, jeśli to ostatnie jest nieporównywalnie mniej groźnie.</span></span></span></p><p style="text-align: left;"></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span style="text-align: left;">To wyrywanie zębów życiu ma jednak swoje wady, bo bez ryzyka </span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>nie ma możliwości wygranej. A tej wygranej i poczucia sukcesu bardzo mi brakuje. </span></span></p><p style="text-align: left;"></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Jeszcze
nie wiem, czy chcę coś z tym robić; na razie myślę na głos. Raczej na
pewno nie rozwiąże tego weekendowy "trening budowania odporności
psychicznej" 😀 #telefonmniepodsluchuje</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Pomyślmy
razem o tym, czego się boimy, co w swoim życiu obijamy pluszem. I czy
przypadkiem nie używamy do tej pracy zasobów, o które byśmy siebie nie
podejrzewały.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Zdjęcie tytułowe: Ifrah Akhter, Unsplash</span></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-26720523043532020242023-07-14T00:18:00.003+02:002023-12-13T00:19:09.866+01:00"Tam wisi moja sukienka" (1933), Frida Kahlo - znaczenie, symbolika<p> </p><p> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv1Z2VxyApjCR7MLrw-DYQBh4ucyvE8DJkjaY1yqxNV-9CliFqT9SXsn7s204ADgsFkBCulAXrrh6SNtO7hEASKqD1y4TYXvNZPiZ8Oc0tIg3meiXbyYbdoSq1eilnSXpEDp5ApFjYE1iOa_bZMZJY_u0L5YGGTpWC28VaAVpScpK-kK549YsgNRTtGkqw/s980/my-dress-hangs-there.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="881" data-original-width="980" height="576" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv1Z2VxyApjCR7MLrw-DYQBh4ucyvE8DJkjaY1yqxNV-9CliFqT9SXsn7s204ADgsFkBCulAXrrh6SNtO7hEASKqD1y4TYXvNZPiZ8Oc0tIg3meiXbyYbdoSq1eilnSXpEDp5ApFjYE1iOa_bZMZJY_u0L5YGGTpWC28VaAVpScpK-kK549YsgNRTtGkqw/w640-h576/my-dress-hangs-there.jpg" width="640" /></a></p><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Kiedy wczoraj zajrzałam do Podchorążówki w Łazienkach obejrzeć wystawę poświęconą Fridzie Kahlo (<a href="https://www.lazienki-krolewskie.pl/pl/wydarzenia/kolor-zycia-frida-kahlo" target="_blank">Kolor życia. Frida Kahlo</a>,
7 lipca – 3 września 2023), ku swojemu zdziwieniu zauważyłam, że jeden z
trzech wystawianych obrazów (i jedyny, który się tak naprawdę liczy;
pozostałe dwa to martwe natury malowane pod koniec życia, bardziej
triumf siły woli, niż dzieła sztuki) jest pozostawiony bez wyjaśnienia i
komentarza, poza tym, że to krytyka amerykańskiego industrialnego
społeczeństwa.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Rezultat? Ludzie podchodzili do niego i odchodzili, odbijając się od tego dziwnego obrazka. <br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">"Tam wisi moja sukienka" (<a href="https://www.fridakahlo.org/my-dress-hangs-there.jsp" target="_blank">tu</a>
znajdziecie większą wersję; tytuł tłumaczy się też na polski jako "Moja
suknia tam wisi") został namalowany, kiedy państwo Riverowie przebywali
w USA już od trzech lat (polecam Wam <a href="https://www.openculture.com/2015/03/1933-article-on-frida-kahlo-wife-of-the-master-mural-painter-gleefully-dabbles-in-works-of-art.html" target="_blank">ten cudny artykuł</a>,
komentujący "hobby żony malarza"). Frida, dla której pobyt w Stanach
był z wielu powodów trudny, bardzo chciała wrócić do domu, ale Diego,
który czuł się celebrowany i sławny, chciał zostać (skończyło się wielką
kłótnią, w trakcie której pociął nożem jeden ze swoich obrazów
przedstawiający motywy meksykańskie, krzycząc "nie chcę do tego
wracać!")</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Ten niewielki obraz (46x50 cm) jest więc zarówno wynikiem</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> narastającej
frustracji malarki, jak i krytycznym spojrzeniem na USA w latach
Wielkiego Kryzysu. Frida podpisała go na odwrocie kredą (był sztywny, bo
malowała na płycie pilśniowej) i opatrzyła inskrypcją: "namalowałam to w
Nowym Jorku, kiedy Diego malował mural w Rockefeller Center". Poza
osobistym komentarzem - mural bardzo pochłaniał Diego - jest to </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">o tyle </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">istotna informacja, że kompozycja muralu </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">(kliknij <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Man_at_the_Crossroads" target="_blank">tutaj</a>, by go zobaczyć) najwyraźniej </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">wpłynęła na obraz Kahlo.</span></p><p style="text-align: justify;"><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>PL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standardowy;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]-->
</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Przedstawiony
na obrazie krajobraz Manhattanu, z zimnymi, anonimowymi wieżowcami o
niekończących się rzędach pustych okien symbolizuje bezmyślny,
eskapistyczny konsumpcjonizm, przedstawiając Nowy Jork jako stolicę
kapitalizmu z jednej strony, oraz centrum ubóstwa i protestów w latach
kryzysu z drugiej.</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Co
ciekawe, Frida nie umieszcza w centrum siebie, jak na wielu innych
obrazach, ale swoją nieobecność; usuwa się z obrazu, odcinając się od
swojej ówczesnej sytuacji. Jej protest, nieobecność, inność reprezentuje
tradycyjna meksykańska sukienka, typowy element garderoby malarki w tym
okresie, wisząca na jasnoniebieskim wieszaku zaczepionym na niebieskiej
wstążce. Haftowana bordowa bluzka i zielona spódnica z różowymi
wstążkami i białymi falbanami wygląda dziwnie obco w miejskim otoczeniu,
podkreślając bunt artystki przeciwko przedłużającemu się pobytowi w
"Gringolandii" (jak nazywała Stany) i panującym tam nierównościom.
Parowiec u góry obrazu symbolizuje drogę (i chęć) ucieczki do Meksyku.<br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Sukienka
wisi między plakatem z podobizną gwiazdy filmowej, pomnikiem
Waszyngtona, dwoma humanoidalnymi robotami (większym po skosie po
prawej, mniejszym po skosie po lewej), i masami ludzkimi na dole obrazu.
Co ciekawe, żadna z postaci namalowanych na obrazie nie jest żywa, a
przedstawione na dole tłumy są jednocześnie bezosobowe i, jako element
kolażowy, dodatkowo oddzielone od reszty malowanego olejami obrazu.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Lewicująca Frida kpi </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">z Amerykanów </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">w
swoim obrazie-rebusie. Ustawione na cokołach toaleta i trofeum sportowe
przedstawiają amerykańską obsesję na punkcie higieny i wydajnej
hydrauliki oraz miejsce sportu w kulturze. Cokoły są elementem
klasycznym, co być może jest krytyką stopnia, w jakim to młode państwo -
znacznie młodsze niż kultura meksykańska, której reprezentantką czuła
się Frida - polegało na kopiowaniu historycznych budynków, by wzmocnić
poczucie historii i wiarygodności (wieża kościoła po lewej nawiązuje do
średniowiecza, a centralnie umieszczony Federal Hall National Memorial,
miejsce, gdzie zaprzysiężono George'a Washingtona na prezydenta, jest
wzorowany na świątyni doryckiej).</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Budynki,
mimo różnych funkcji, są połączone: czerwona wstęga/ pętla łączy wieżę
kościoła z Federal Hall, wskazując na związek między kościołem a
państwem. Podobnie przewód czarnego telefonu umieszczonego na szczycie
jednego z budynków mieszkalnych przeplata się przez okna wielu budynków w
mieście.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Na
krzyż w witrażu w oknie kościoła nałożono literę S, zamieniając
krucyfiks w znak dolara. W miejscu marmurowych schodów Federal Hall,
Frida wkleiła wykres pokazujący "tygodniową sprzedaż w milionach";
sprzedaż rosła, ale przeciętni Amerykanie, reprezentowani na obrazie
przez wycinki prasowe na dole obrazu, nie korzystali na tym. (Frida
wykorzystała zdjęcia z gazet przedstawiające ludzi stojących w kolejkach
po zasiłek, tłumy demonstrantów, parady wojskowe, oraz publiczność na
meczu baseballowym.)</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Na
schodach Federal Hall stoi pomnik George'a Waszyngtona, przypominający o
nieaktualnych już ideałach towarzyszących powstaniu narodu
amerykańskiego. Podobną, ironiczną rolę pełni Statua Wolności,
przestawiona na górze obrazu.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Na
ścianie budynku sąsiadującego z kościołem wisi plakat filmowy z Mae
West, który ma wiele znaczeń. Po pierwsze, reprezentuje moc kina, dla
wielu Amerykanów stanowiącego jedyną ucieczkę od szarej
rzeczywistości.Po drugie, gwiazda filmowa reprezentuje fałszywe wartości
- próżność, luksus i kult sztucznego piękna. Prócz tego, Mae West,
którą Diego Rivera nazwał w wywiadzie prasowym nazwał "najwspanialszą
maszyną do życia, jaką kiedykolwiek widział" była kobietą w zupełnie
innym typie fizycznym niż Frida. Plakat przedstawia więc amerykański typ
urody w postaci zmysłowej blondynki o kręconych włosach, zazdrości, a
nawet dehumanizacji ("maszyna do życia"). Nic dziwnego, że odkleja się
przy brzegach, a budynek pod nim płonie.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Po
prawej stronie obrazu widzimy kosz na śmieci, przedstawiający ostatnie
słowo Fridy odnośnie do konsumpcjonizmu i destrukcyjnego wpływu
kapitalizmu na ludzkie życie - oprócz zabawki czy butelki po alkoholu
widzimy w nim zakrwawioną tkaninę, kości, wnętrzności i zakrwawioną
ludzką rękę. Gringolandia nie oszczędza nikogo. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Pisząc, korzystałam głównie ze świetnej biografii Fridy pióra Hayden Herrery.</span></i><br /></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-73114211961200502952023-07-04T00:17:00.003+02:002023-12-13T00:18:26.133+01:00Lato dla wyczerpanych<p> </p><p style="text-align: center;"></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgci0-kPyUNXNtCX-ms9sWPrRXJMuCgyMydqrwemZwEMZI5blsX_qTIw8e3ZZQ4yCJ4ZkESsjAkdXx1B-x-eO6CFENc06R_KDhCcahw2wc7CVvYSCwOQeA47ywlUmVXj55PtBl_2GD4hoiBSEG0CRPc54oZYRw3zU_RxpOY2h5p3MRapBDjx2pXQkGIN4e4/s3888/kostiantyn-li-ziV7PLz1brA-unsplash.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2592" data-original-width="3888" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgci0-kPyUNXNtCX-ms9sWPrRXJMuCgyMydqrwemZwEMZI5blsX_qTIw8e3ZZQ4yCJ4ZkESsjAkdXx1B-x-eO6CFENc06R_KDhCcahw2wc7CVvYSCwOQeA47ywlUmVXj55PtBl_2GD4hoiBSEG0CRPc54oZYRw3zU_RxpOY2h5p3MRapBDjx2pXQkGIN4e4/w640-h426/kostiantyn-li-ziV7PLz1brA-unsplash.jpg" width="640" /></a></p></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span style="font-weight: 400;"></span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> Z maila:<br /></span></p><div style="margin-left: 40px; text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Spróbuję przeczytać <a href="https://lubimyczytac.pl/ksiazka/59034/powiedzial-mi-wrozbita">Terzaniego </a>-
przyjrzałam mu się i spodobało mi się założenie. Nie jestem jednak
pewna, czy dam radę; po tym roku szkolnym jestem w trybie emeryckim. Mam
nadzieję, że niedługo wrócę do normalnego funkcjonowania. Na razie
przygotowałam sobie letnią listę rzeczy do zrobienia i powoli ją
realizuję. Dziś będzie to czytanie na leżakach i joga w parku, jutro
pójdę do zoo zobaczyć akwaria i moje ulubione miejsce, halę wolnych
lotów. </span></p></div><div style="text-align: left;"><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Sporo zaplanowałam na to lato, i już w pierwszych dniach wakacji (nominalnych: </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">jeszcze nie wyplątałam się z rekrutacji, prac dodatkowych, tworzenia dokumentów, </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">nawet jeszcze </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">nie myślę o włączeniu autorespondera) widzę, że będę musiała te oczekiwania zrewidować.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Miałam chodzić na wyprawy piesze - będzie dobrze, jeśli znajdę siły na <a href="https://warsawtour.pl/perelki-warszawy/" target="_blank">spacer po mieście</a>.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Miałam
zaplanować rodzinną objazdówkę po Czechach - porzuciłam projekt w
połowie i mam gorącą nadzieję, że skończy się all-inclusive nad basenem w
Czarnogórze.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Miałam zrzucać kilogramy - piję aperol i gotuję <a href="https://lubimyczytac.pl/ksiazka/115180/dieta-italiana" target="_blank">włoskie obiady</a>. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Rehabilitant
wysłał mnie na zajęcia siłowe, pole dance i ściankę wspinaczkową -
wróciłam do jogi, bo to szczyt mojej wydolności na tę chwilę.<br /></span></p><div style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Czytam
</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">inaczej niż zwykle, </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">eskapistycznie
- wspomnienia ekspatów w południowej Europie i nieintelektualne
powieści o latach trzydziestych, brzmiących jak mroczniejsze wydanie lat
80.</span></p></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>Za
"Dekameronem" unikam złych wiadomości ("Każdemu zaś wiadomym czynię,
jeśli łask naszych utracić nie chce, że wzbrania mu się surowo złych
wieści przynosić, co bądź i gdziekolwiek by usłyszał" - tłum. Edward Boy</span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">é).</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Nie mam do siebie o to pretensji. <br /></span></p><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Zdjęcie tytułowe: Konstiantyn Li, Unsplash.</span></p></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-3446191506840930492023-06-30T00:16:00.001+02:002023-12-13T00:17:40.055+01:00Te kolczyki są JAKIEŚ. Biżuteria Eweliny Maksimiuk<p> </p><p style="text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM0VTGHD4TfIPQTegkWdLMUgGSkS5M4ClHcQxgzWtaFiiVk-Tn_biu_UuWiUkMHPfJvC8vpoStc-E1zAIIcBhztEPfUGEhloQM3sHDuBhdLnL16CnKheqk3pXm-XexwFM9Z7Hfo7NJJJxC91L1d6YIOMRtqsi6YrqJBo8IMIdl3e134ZVA-jYUCJd1l3ka/s4000/20230630_075727.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM0VTGHD4TfIPQTegkWdLMUgGSkS5M4ClHcQxgzWtaFiiVk-Tn_biu_UuWiUkMHPfJvC8vpoStc-E1zAIIcBhztEPfUGEhloQM3sHDuBhdLnL16CnKheqk3pXm-XexwFM9Z7Hfo7NJJJxC91L1d6YIOMRtqsi6YrqJBo8IMIdl3e134ZVA-jYUCJd1l3ka/w640-h480/20230630_075727.jpg" width="640" /></a></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Pewnego dnia koleżanka przyszła do pracy w <a href="https://maksimiuk.jewelry/produkt/kolczyki-buble-chain-silver/">najdłuższych kolczykach na świecie</a>, i przyznała, że <span>przy
mojej szyi - jednym z powodów, dla których jestem ukochaniem
rehabilitantów - wyglądałyby lepiej. Kolczyki, choć bardzo efektowne,
mnie nie powaliły, ale zaczęłam przeglądać <a href=" Jest także stypendystką Nagrody Artystycznej Prezydenta Miasta Szczecin." target="_blank">stronę projektantki</a>.<br /></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">- Tu nie ma złych projektów! - powiedziałam w końcu, z niedowierzaniem.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguILLbTIVYVYumiP3nfRGs9tSBtCD6gYFv39SnkPNWwGUYPB3tYCOxLhztxfJ3xbZJik1uDGNx59qStyGGDx9HNRkQIdexpg_-Di2-R-95t3qZlmcoexFe6XavYKH1WsqMs_lQKv6aSosWqr-_9DeoPB47RvaR621VAfL5AiPvVhWN2kcFfJHgUgRcet7N/s1200/FotoJet.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1200" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguILLbTIVYVYumiP3nfRGs9tSBtCD6gYFv39SnkPNWwGUYPB3tYCOxLhztxfJ3xbZJik1uDGNx59qStyGGDx9HNRkQIdexpg_-Di2-R-95t3qZlmcoexFe6XavYKH1WsqMs_lQKv6aSosWqr-_9DeoPB47RvaR621VAfL5AiPvVhWN2kcFfJHgUgRcet7N/w640-h640/FotoJet.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Od dołu po lewej, zgodnie z ruchem wskazówek zegara: kolczyki <a href="https://maksimiuk.jewelry/produkt/kolczyki-loop-%C2%B7-silver/" target="_blank">Loop</a>, <a href="https://maksimiuk.jewelry/produkt/kolczyki-tube-pearl-%C2%B7-silver/" target="_blank">Tube Pearl</a>, <a href="https://maksimiuk.jewelry/produkt/kolczyki-core-masa-perlowa-%C2%B7-silver/" target="_blank">Core</a>, <a href="https://maksimiuk.jewelry/produkt/kolczyki-livy-%C2%B7-silver/" target="_blank">Livy</a>. Zdjęcia za stroną maksi.miuk</td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr></tbody></table><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> </span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Przestało mnie to dziwić, kiedy poszukałam informacji o Ewelinie Maksimiuk - jest graficzką tworzącą i</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">nstalacje, obiekty rzeźbiarskie oraz grafikę cyfrową, ma</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> bogate <a href="https://galeriayes.pl/artysta/ewelina-maksimiuk/" target="_blank">portfolio indywidualnych i zbiorowych wystaw,</a></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> jest </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">stypendystką Nagrody Artystycznej Prezydenta Miasta Szczecin, a <span>od 2018
roku pracuje jako asystentka w pracowni Rzeźby i Transformacji
Cyfrowych, Kolegium Sztuk Wizualnych na Akademii Sztuki w Szczecinie.
Innymi słowy: jest młoda, zdolna, i bardzo dobra w tym, co robi. </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Poza
bardzo dopracowanymi formami - niekiedy pojechanymi, zawiłymi, w duchu
dobrego minimalizmu - jest kilka rzeczy, które mnie bardzo ujęło:</span></p><ul style="text-align: left;"><li style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Żadnych ściem typu złocony mosiądz. Biżuteria wykonana jest ze srebra lub srebra złoconego. </span></p></li><li style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Można zamówić jeden kolczyk (prawy lub lewy) albo parę. <br /></span></p></li><li style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Szybki
czas realizacji zamówień, nawet, jeśli produktów nie ma na stanie i
robione są dla nas - przynajmniej takie było doświadczenie koleżanki i
moje.</span><br /></p></li><li style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Żadnych ściem typu złocony mosiądz - jest srebro i srebro złocone. I perły barokowe!<br /></span></p></li><li style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Firma prowadzi usługi </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">ponownego
złocenia, czyszczenia oraz naprawy kupionej u nich biżuterii. Ja
zgłosiłam się z prośbą o dostosowanie kolczyków do wielkości mojego
płatka ucha (kupiłam <a href="https://maksimiuk.jewelry/produkt/kolczyki-core-masa-perlowa-%c2%b7-silver/" target="_blank">Core</a>,
i okazały się dla mnie za długie), i dość szybko otrzymałam
odpowiedź, że chętnie skrócą dla mnie przednią i tylną część kolczyków, bez dodatkowej opłaty.</span></p></li><li style="text-align: justify;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Dbałość
o szczegóły. Dostajemy zgrabną paczuszkę, wewnątrz której jest ładnie
zaprojektowane (co nie dziwi), zawinięte w czarną bibułkę opakowanie,
oraz trzy ładne karty - liścik z podziękowaniem, informacja o produkcie i
pielęgnacji biżuterii. </span></p></li></ul><p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXniqP4nhfQYwW2bDKnQ1SJbwbUn0qOHegC54Y8qPHxMNaeqCLCXUWLCjmwDpD6qOcgKAieb2q72GuqaUSw_acmaiNVDbowOMxSQD2byBosybUxCDiUbDKVfml1Dssh63CLHWrG4IVU8xYf3jAcaUbwvfqVCiIQlrs3LUrFUPux8Nc7_D9RtvhA-ckv0Gf/s4000/20230630_175512.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXniqP4nhfQYwW2bDKnQ1SJbwbUn0qOHegC54Y8qPHxMNaeqCLCXUWLCjmwDpD6qOcgKAieb2q72GuqaUSw_acmaiNVDbowOMxSQD2byBosybUxCDiUbDKVfml1Dssh63CLHWrG4IVU8xYf3jAcaUbwvfqVCiIQlrs3LUrFUPux8Nc7_D9RtvhA-ckv0Gf/w480-h640/20230630_175512.jpg" width="480" /></a></p></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Ceny
nie są niskie, ale czuję, że płacę za bardzo dobre wykonanie i ciekawy i
dobry projekt, coś, co nie jest niepokalanie przeciętne.</span></p><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">*** </span><br /></div><div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Udało mi się także znaleźć <a href="https://maksimiuk.jewelry/produkt/bransoleta-odett-%c2%b7-silver/" target="_blank">bransoletę, jakiej</a>
od dawna szukałam - perłową, ale zdecydowaną; mam nieuleczalną alergię
na naszyjniki z pereł, ale gdyby coś - są też naszyjniki z tej serii.<br /><br /></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4u6VbEkDmyUAi4nje-w_T9vwApK8pPtROQ0JjPBXdWo0HnDdqS-WM1r1E9G_csB-s7COO0UMpoy3IU_66Gjh543hr8k3PLQ5F3UeYZM98Ck9Y51QQEHJ0HMe-Gur-fIvz2r1sU4gCeU-B5oKvlvUdMAG921ZGmbMWruKOArb4zOnS7n_LQ-qHE0L8Uahy/s1875/perly-duze-bransoleta-silver.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1875" height="512" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4u6VbEkDmyUAi4nje-w_T9vwApK8pPtROQ0JjPBXdWo0HnDdqS-WM1r1E9G_csB-s7COO0UMpoy3IU_66Gjh543hr8k3PLQ5F3UeYZM98Ck9Y51QQEHJ0HMe-Gur-fIvz2r1sU4gCeU-B5oKvlvUdMAG921ZGmbMWruKOArb4zOnS7n_LQ-qHE0L8Uahy/w640-h512/perly-duze-bransoleta-silver.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bransoleta Odett, zdjęcie za stroną maksi.miuk</td></tr></tbody></table><p></p><p style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Wpadłyście ostatnio na jakąś fajną markę, którą chciałybyście się podzielić?</span></b></p></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6913217771025725342.post-40970339381134755802023-06-27T00:15:00.002+02:002023-12-13T00:16:21.801+01:00Dla wrażliwców: lato w reżyserii Wesa Andersona<div><p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBrc3iToVdoSIIXEQSTNIU-sWeXCBXLlF5H6jHPueqZ4DzatfilTpnxJ5pLFpBSxG1vlziwfyLM0h3-NCiflBXHxB6hkaK7XkHkcjPNc9HkQuLKAipqZ4VgjKJN8LBM1zW04AcAUN2j_2S41aheHcLE_CL1IS_H2C0mn6NG38a9Zh3SIJT-h5PnR2H_KYb/s976/lato.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span><img border="0" data-original-height="551" data-original-width="976" height="362" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBrc3iToVdoSIIXEQSTNIU-sWeXCBXLlF5H6jHPueqZ4DzatfilTpnxJ5pLFpBSxG1vlziwfyLM0h3-NCiflBXHxB6hkaK7XkHkcjPNc9HkQuLKAipqZ4VgjKJN8LBM1zW04AcAUN2j_2S41aheHcLE_CL1IS_H2C0mn6NG38a9Zh3SIJT-h5PnR2H_KYb/w640-h362/lato.JPG" width="640" /></span></a></span></p></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Powoli
wyplątuję się ze szkolnych zobowiązań i szukam czegoś, co pozwoli mi
znaleźć trochę przyjemności we wciąż trwającym nauczycielskim slalomie.
Pozwólcie więc, że w tym tygodniu będzie eskapistycznie, nostalgicznie i
bezpiecznie.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Jak pisałam niedawno, przyjemność </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">sprawia mi </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">patrzenie
na uporządkowany - bądź będący w trakcie przywracania porządku - świat
filmów Wesa Andersona, w którym kochający spokój ludzie stają w obliczu
problemów żywcem wziętych z wielkiej literatury: konieczności
organizacji ucieczki z więzienia, zakładu psychiatrycznego lub domu
rodziców; walki z systemem lub odzyskania miłości; poszukiwania cennego
dzieła sztuki, rekina, lub rodzica.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Poczucie bezpieczeństwa</b> </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg22A3xyBbuoc72YCQND48WNFCoWeMyBNNSj28iOdeCH7TTIbeKhb0XOEfNgNf7j9IrnQyyVVtxj3XoCoRkIsRIP-oOMfJku9zK2zKifAfyzhtSsID0CxQddAMHNzIRptIog7rZj4QOeZKETu4vAY3f4RYoU7Gsk2hYKY2M3i8ZVbJUz__t9TCsPzM0UbQF/s800/Grand-Budapest.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="800" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg22A3xyBbuoc72YCQND48WNFCoWeMyBNNSj28iOdeCH7TTIbeKhb0XOEfNgNf7j9IrnQyyVVtxj3XoCoRkIsRIP-oOMfJku9zK2zKifAfyzhtSsID0CxQddAMHNzIRptIog7rZj4QOeZKETu4vAY3f4RYoU7Gsk2hYKY2M3i8ZVbJUz__t9TCsPzM0UbQF/w640-h320/Grand-Budapest.jpg" width="640" /></a></span></p></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">I
może od porządku i zrobienia czegoś dla swojego poczucia bezpieczeństwa
warto zacząć; zastanów się nad tym, co spędza ci sen z powiek, i zrób
coś w tym kierunku. Ogarnij finanse. Zapisz się na badania. Wyrzuć
zbędne papiery. Załóż fundusz docelowy. Poczucie bezpieczeństwa jest dla
bohaterów Andersona sprawą fundamentalną, i jeśli na coś reagują
nerwowo, to na jego utratę. Kiedy już zadbamy o to, możemy oddać się
jednemu z ich ulubionych zajęć, czyli planowaniu - tym razem
'estetycznego' lata. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b><span>Nostalgia</span></b></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEzEuQdd7xwXMsPNOZmmL7jbNyH_oxSAnzmsZQI7dE-iuFumhur8XVhM86YvDpSENNkxDdldi_Jogq6fWXfSIbXI0zgFQopxmhK9BFFRpVBaM-rx5clhcLfKs0tIl4L2kc6mCZuY7hJQd_ZqEIwJ1kPihtKVYrLelQjTuncAxXVDAVp5mQUYWYxn6vlCS5/s605/Przechwytywanie.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span><img border="0" data-original-height="365" data-original-width="605" height="386" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEzEuQdd7xwXMsPNOZmmL7jbNyH_oxSAnzmsZQI7dE-iuFumhur8XVhM86YvDpSENNkxDdldi_Jogq6fWXfSIbXI0zgFQopxmhK9BFFRpVBaM-rx5clhcLfKs0tIl4L2kc6mCZuY7hJQd_ZqEIwJ1kPihtKVYrLelQjTuncAxXVDAVp5mQUYWYxn6vlCS5/w640-h386/Przechwytywanie.JPG" width="640" /></span></a></span></p></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Nostalgia
to fundament twórczości Andersona, który regularnie przenosi nas w
czasy minionej świetności kultury (niezmiennie zachodniej), do światów i
środowisk, które tak naprawdę nigdy nie istniały, a umownie osadzone są
w minionych dekadach, w nierealnie pięknych dekoracjach. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">I
właśnie ta nierealność, gdy już jesteśmy jej świadomi, sprawia, że jego
filmy stanowią świetną inspirację do odpoczynku dla nostalgików i osób
wysokowrażliwych. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Zacznijmy
od dekoracji: Fani estetyki reżysera od lat dzielą się namiarami na
najbardziej klimatyczne miejsca w stylu jego filmów - <a href="https://accidentallywesanderson.com/?s=Poland" target="_blank">tu</a> i <a href="https://goingapp.pl/more/wes-anderson-polska-miejsca/" target="_blank">tu</a> znajdziecie ciekawy ich wybór <u>w Polsce</u>.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Mnie
z kolei od zawsze służyło przebywanie w bardzo klasycznych wnętrzach,
ale dopiero względnie niedawno, po lekturze "Jak mniej myśleć. Dla
analizujących bez końca i wysoko wrażliwych" Christel Petitcollin zdałam
sobie sprawę z tego, jak bardzo mnie to koi. Od tej pory aktywnie
szukam pięknych, otwartych dla zwiedzających wnętrz i ogrodów w
Warszawie (podpowiecie mi jakieś nieznane perełki?).</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Można
też, w ramach oddawania się nostalgii, sięgnąć po klasyczne książki z
przełomu XIX i XX wieku - teraz czytam firmowany przez Andersona wybór
tekstów Stefana Zweiga, "</span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">The
Society of the Crossed Keys" (czytałam beletrystykę Zweiga, i mam na
półce "Świat wczorajszy. Wspomnienia pewnego Europejczyka" - zbiór
esejów o Wiedniu w czasie szczytowego rozkwitu życia kulturalnego
miasta, przed Anschlussem - ale ta książka miała dla mnie zbyt wysoki
próg wejścia). </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="http://airshipdaily.com/blog/05012014-wes-anderson-books" target="_blank">Tu</a><span> z kolei znajdziecie propozycje </span><span>anglojęzycznych </span><span>książek w klimacie podobnym do poszczególnych filmów.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Dzieciństwo </b></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-rfuEBz_jVyKnYrr4Hpl9AKyS0HQdosmzNqTGR9-OoROoRPuV445dPU1WIfYbvB3Q-kyO8lr46uJNsyhudaQ3_viGNkGBQssS9k3PZzd7GKVSgGDYQthC6dJlmUACKdxYTZkop0Nig7FvViTpOYj9EF8EcR1BB2LPqAbbp2DICtvkTcNm7Q0EQ1oiuSvc/s730/30554b895755d0dd40651ffc0e4b148a.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="552" data-original-width="730" height="484" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-rfuEBz_jVyKnYrr4Hpl9AKyS0HQdosmzNqTGR9-OoROoRPuV445dPU1WIfYbvB3Q-kyO8lr46uJNsyhudaQ3_viGNkGBQssS9k3PZzd7GKVSgGDYQthC6dJlmUACKdxYTZkop0Nig7FvViTpOYj9EF8EcR1BB2LPqAbbp2DICtvkTcNm7Q0EQ1oiuSvc/w640-h484/30554b895755d0dd40651ffc0e4b148a.jpg" width="640" /></a></b></span></p></div></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Szczęśliwie
moja córka jest w takim wieku, że już (albo jeszcze) mogę spędzać z nią
czas robiąc rzeczy atrakcyjne dla nas obu: wybrać się do hali wolnych
lotów w zoo, podglądać nietoperze na skwerze za Uniwersytetem Muzycznym,
wybrać się do antykwariatu, poczytać książkę na leżaku w parku, pójść
na deser lodowy, przejechać się grawitacyjną kolejką w parku
Szczęśliwickim lub na diabelskim młynie, pooglądać gwiazdy przez
teleskop. </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">(Zastanawiam się też nad kupnem koca piknikowego, by zaskoczyć Młodą po powrocie od dziadków.) </span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Wszystko
to brzmi jak rzeczy, które mogliby robić bohaterowie filmów Andersona,
ludzie - powiedzmy to sobie - o wiele poważniejsi niż my.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Kostium</b></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQiYqudLq316Xh0sVXUrKvB2ii7R7jHUoFbU7JLdGcnGtaSzpF0GuZ_K8qsITXB0qEm5j7J3oTrPYy8nslso13_YGgdkJRteQfAenBxKSLttPtqCidD0n5DfYi5EDwyIAymq2A3qd15RBMYwtitNx2gHJzJith-QV55gT3fMVcKO6u-TRMyQ2i3GXVG3pC/s830/fashion-journal-wes-anderson-web.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="830" height="462" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQiYqudLq316Xh0sVXUrKvB2ii7R7jHUoFbU7JLdGcnGtaSzpF0GuZ_K8qsITXB0qEm5j7J3oTrPYy8nslso13_YGgdkJRteQfAenBxKSLttPtqCidD0n5DfYi5EDwyIAymq2A3qd15RBMYwtitNx2gHJzJith-QV55gT3fMVcKO6u-TRMyQ2i3GXVG3pC/w640-h462/fashion-journal-wes-anderson-web.jpg" width="640" /></span></a></span></p></div><p style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Te
postaci są często profesjonalistami, których kostiumy pozwalają łatwo
ich zidentyfikować: widzimy nie tylko mundury żołnierzy i mundurki
harcerzy, kitle naukowców czy odzież roboczą, ale też czytelne kostiumy
pierwszej naiwnej, intelektualisty, czarnego charakteru. </span></p><p style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>Sama w ostatnich latach zebrałam</span><span> sporo granatowych sukienek w korzystnym dla mnie kroju, które noszę z</span><span> rozświetlającym
całość zegarkiem i perłami (kolczykami-wisiorkiem-bransoletką, nigdy w
postaci sznura), co stanowi mój rozpoznawalny (nauczycielski) uniform.
Chętnie jednak uspójnię to, co składa się na mój ubiór w czasie wolnym. </span></span></p><p style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>Lato
i niedrogie letnie ubrania dają nam okazję wyjścia ze strefy komfortu,
przetestowania, jak się czujemy w nowych kolorach, proporcjach czy
stylach</span><span>. I może faktycznie warto zastanowić się nad tym, czy nasz letni <i>look</i> może być<i> jakiś</i>, a nie przypadkowy - nawet jeśli nie inspiruje nas </span><span>Margot Tenenbaum, Suzy Bishop, ani nawet uosobienie <i>cool</i> - dziewczyna Jacka Whitmana z "Hotelu Chevalier".</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Kawiarnie</b></span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5I0XrDljMehKadNVPFqQW7mZTEEA5nWuUOYUlj-lMOWOd5DuaM53BK1OrddsbP2BrdsNvyIeslFh4utKWfejzlYb49FZom8Q2Z0wRr6IMCoUaAnTZ4MAQkmspGBz-cjAG7_yUUUf_LjyIvHJtnAKlM8XkjWfuvJ0I71BRzXzkolC5qKXBAdIiePtjvTQ2/s1000/BUCKSTUDIO_nanan_hi-res_007.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1000" data-original-width="750" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5I0XrDljMehKadNVPFqQW7mZTEEA5nWuUOYUlj-lMOWOd5DuaM53BK1OrddsbP2BrdsNvyIeslFh4utKWfejzlYb49FZom8Q2Z0wRr6IMCoUaAnTZ4MAQkmspGBz-cjAG7_yUUUf_LjyIvHJtnAKlM8XkjWfuvJ0I71BRzXzkolC5qKXBAdIiePtjvTQ2/w480-h640/BUCKSTUDIO_nanan_hi-res_007.jpg" width="480" /></a></span></p></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Nanan Patisserie, via <a href="https://www.archdaily.com/883139/nanan-patisserie-buctudio" target="_blank">Archdaily</a></span></p></td></tr></tbody></table><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span>Było
dla mnie zaskoczeniem, że wnętrze na zdjęciu powyżej to wnętrze
wrocławskiej cukierni (inspiracją była podobno... eklerka). Nie mam
wrażenia, by bohaterowie filmów Andersona przesiadywali w kawiarniach (</span><span>gdyby
by to robili, byliby zajęci wyłącznie sobą lub swymi notatnikami), ale
kawiarnie wydają się być ważne dla fandomu. W sieci krążą zestawienia
atrakcyjnych wizualnie (Instagram!) kawiarni o pastelowych wnętrzach, a
sam Anderson zaprojektował parę lat temu </span><a href="https://g.co/kgs/JXmS3w" target="_blank">kawiarnię w Mediolanie</a><span>. </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span class="ILfuVd" lang="pl"><span class="hgKElc"><span>Nie jesteśmy zbyt kawiarniani, ale chciałabym się przejść do Café de la Poste na </span></span></span><span>Bielanach, u</span></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span class="ILfuVd" lang="pl"><span class="hgKElc">dającej prowincjonalną francuską placówkę pocztową, a córka do kwiatowo-liliowej Usagi Cafe na Szpitalnej.</span></span></span></p><div class="m6QErb" style="text-align: left;"><div aria-label="Croque Madame" class="WHf7fb" data-result-index="8" data-section-id="12__fid:0x471eccf5c4c2174f:0xa61a6950307276ac" role="link" tabindex="0"><div class="IMSio"><div class="l1KL8d"><div class="fhISve"><p style="text-align: left;"> </p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Muzyka</b></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSRShjSt7KcZ9-VxrPgxee6A17Pfrz1NuQTQNuhFJnHJFaFOcFYvsQPnqx1pinDmZuZfJ5ZxIYziRdzu_UlISvN5Ct2zdsPQcumUzWi8hNQeNLZqersliW7SVI6Oqf_KJ08evGgvBmG8owk5FLPvr9LRFwoW9rOF8etZhhjE3VLHbP1ve3ETNRG8oPdd1J/s500/tumblr_n4ku7sJ8oU1tue0nro1_500.gif" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="209" data-original-width="500" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSRShjSt7KcZ9-VxrPgxee6A17Pfrz1NuQTQNuhFJnHJFaFOcFYvsQPnqx1pinDmZuZfJ5ZxIYziRdzu_UlISvN5Ct2zdsPQcumUzWi8hNQeNLZqersliW7SVI6Oqf_KJ08evGgvBmG8owk5FLPvr9LRFwoW9rOF8etZhhjE3VLHbP1ve3ETNRG8oPdd1J/w640-h268/tumblr_n4ku7sJ8oU1tue0nro1_500.gif" width="640" /></a></span></p></div><p><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"></span></p><div class="fhISve"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><span><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Na koniec - <a href="https://www.vanityfair.com/hollywood/2015/04/wes-anderson-soundtrack-playlist" target="_blank">tu</a> znajdziecie link to listy na Spotify ze ścieżką dźwiękową z filmów Andersona.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b>Spokojnego lata wszystkim!</b></span></div><p></p></div></div></div></div></div><p><br /><br /></p><p></p>Unknownnoreply@blogger.com0