Antykalendarz adwentowy

Najchętniej zrobiłabym zakupy świąteczne w nieistniejącym sklepie Jakuba Laufera w Sanoku, sprzedającym między innymi biżuterię, artykuły do podróży, wyroby japońskie, wachlarze, etażerki, stoliki salonowe, obuwie karlsbadzkie (od dwóch dni próbuję dociec, co to było), kalosze rosyjskie, futrzane garnitury damskie (jak rozumiem, zestawy czapek, szali i ewentualnie mufek) i prawdziwe pragskie rękawiczki.

A na serio, nawet całkiem czuję ducha Świąt, ale cierpię na straszną niemożność.

Udało mi się kupić parę niebanalnych prezentów (dziwne dziecko żyjące we mnie najbardziej cieszy angielska parasolka z głową kaczki dla mamy i naklejki z rysunkami Edwarda Goreya dla koleżanki z pracy), ale poza tym bardzo ciężko mi wymyślić przedmioty, które wniosłyby radość czy poprawiły jakość życia moich prawdziwie najbliższych. Mam wrażenie, że wszystko już mamy, że jest bardzo dobrze, że nie mamy czego chcieć, poza wymianą jednego swetra na drugi (skarpetki nie wchodzą w grę, bo obkupiłam ich na wszystkie strony, a mąż ze względu na brak lampy - obecna przestała wystarczać - głównie gromadzi książki przy swoim fotelu, zamiast je czytać, i chwilowo ogłosił, że nie chce kolejnych...)

Mówię bardzo, bardzo poważnie: trzeba mi od życia sensownych ubrań, spokoju, i tego, żeby to, co mam, działało dobrze.

***

Lubię osobę, którą ostatnio jestem. Na razie nie znajduję czasu pisanie czy malowanie (chociaż w ostatni weekend, po bardzo długiej przerwie, zdziwiona wyplułam z siebie wiersz), ale żyję, sypiam i traktuję ludzi tak, jak od dawna tego chciałam. Trochę przeszkadza mi to, że za mało odpoczywam, bardziej - że za często mam rację (zapewne kwestia wieku), ale zapewne niedługo zdarzy się coś, co wytrąci mnie z tego przekonania. Zawsze tak jest.

P.S. Myślę o tej książce dla męża (premiera w styczniu); sama powolutku czytam tę, co bardzo zgrywa się z moim nastrojem.

P.P.S. W listopadzie usunęłam ze swojego otoczenia większość rzeczy, które chciałam usunąć, ale idea wyrzucania jednej niepotrzebnej rzeczy dziennie, w kontrze do idei kalendarza adwentowego, bardzo do mnie przemawia...

P.P.P.S. Mąż stanął na wysokości zadania i słój na ciasteczka w kształcie Buki ucieszył nie tylko córkę, ale też nas.