Co u mnie / retro różności

Miniony tydzień nie był jednym z najlepszych tej zimy; najpierw walczyłam z okołomigrenowym bólem głowy (lubią się mnie czepiać przy zmianach pogody, a także w kanikułę), a potem chandrą, która z kolei płynnie przeszła w przeziębienie – zastanawiałam się nawet, czy dzisiejszego wpisu nie odpuścić. Jednak jest już lepiej, i pomyślałam, że może czas na update, bo nagromadziło mi się sporo drobiazgów. 

***

Niedawno pisałam o trzech modelach torebek Adam Baron, które mi się podobały i które chciałabym kupić, jednak wygląda na to, że moja przygoda z tą marką będzie odroczona. Wiedziałam, że Verity Bowler Bag jest na rynku od paru lat, ale akurat w momencie, w którym byłam gotowa ją kupić, firma zdecydowała się wycofać model (mam potwierdzenie od producenta). Nie załapałam się na burgund, a w jedynym dostępnym w tym momencie kolorze, brązie, ten model wygląda znacznie bardzo dosłownie retro, niż bym chciała.

Verity Bucket bag ma z kolei frustrująco krótki pasek (lubię nosić torebkę na ramieniu), i zapina się tylko na ściągany rzemień; trzecia i najdroższa torebka z zestawu, granatowa Verity Day medium, zniknęła ze sklepu, a żaden inny kolor tego modelu mnie nie cieszy. Nie dostałam jeszcze potwierdzenia ze sklepu, czy to przejściowy brak, czy koniec modelu w tym kolorze.

***

Odpisała za to Polska Grupa Porcelanowa, czyli Porcelana Chodzież, z informacją, że mogę dokupić brakujące elementy serwisu Kamelia ze srebrnym paskiem. W miarę możliwości nie tylko uzupełniłabym to, co niedawno lekką ręką stłukłam, ale leciutko (o dwie osoby) rozbudowałabym serwis – o talerze, ale też solniczkę, pieprzniczkę, sosjerkę (jej brak boli), i talerz do ciasta.

***

Jedną z lepszych rzeczy, które wynikły dla mnie z pandemii, jest to, że w stu procentach zaakceptowałam fakt odpowiedzialności za dom i doszlifowałam związaną z tym cotygodniową choreografię, co daje mi sporo satysfakcji.

Czuję się jednak odcięta od punktów odniesienia – nie mam dużej potrzeby porównywania się z innymi, ale czasem byłoby dobrze zobaczyć swoje zachowania, decyzje, osiągnięcia na mapie zachowań, decyzji i osiągnięć innych osób. Ma to też jednak swoje dobre strony – wyciszone są głosy krytyki i wzmacnia mi się wewnętrzny kompas.

***

W Święta czytałam między innymi „Kuchnię z Zielonego Wzgórza. Przepisy L.M. Montgomery”, i trafiłam na przepis na nadzienie do ulubionego placka syna autorki, Stuarta, który zimą wysyłała mu na studia. Nie zebrałam się, żeby napisać o nim osobny wpis, ale mąż go polubił, więc voilà:

Niby-wiśniowy placek

• 1 szklanka posiekanych rodzynek

• 1 szklanka posiekanych żurawin (suszonych)
  

• 1 szklanka zimnej wody

• 2/3 szklanki cukru

• 2 łyżki mąki

• 1 łyżeczka wanilii (bądź cukier waniliowy do smaku)

• Ja dodałam jeszcze sok z cytryny, żeby przełamać słodycz.
  

Rodzynki i żurawiny można posiekać  razem – niezbyt drobno – lub rozdrobnić żurawiny w robocie kuchennym, a rodzynki pozostawić w całości  (ja zrobiłam to drugie).

W rondlu, najlepiej o grubszym dnie, starannie wymieszaj rodzynki, żurawiny, wodę, cukier i mąkę. Gotuj przez kwadrans, daj masie lekko ostygnąć. Dodaj wanilię (jeśli chcesz, także  sok cytrynowy) dla zrównoważenia smaku i aromatu.

Książka nie podaje przepisu na ciasto, z którym należałoby wykorzystać nadzienie, ale sugeruje, by użyć jej do pieczenia kruchego ciasta albo tarty.  Ja wykorzystałam prosty przepis na ciasto półkruche, bazę do placka ze śliwkami lub rabarbarem. 

Zagniotłam około pół porcji ciasta, kawałki lekko rozwałkowywałam, żeby wyłożyć nimi tortownicę, na to wyłożyłam masę, na której z kolei rozłożyłam resztę ciasta, nie przejmując się tym, że masa nie jest starannie przykryta. Piekłam tak, jak zwykle piekę ciasto z masą rabarbarową z tego przepisu – 40 minut w 170 stopniach. To prosta, ale przyjemna zimowa wersja ciasta z owocami.

***

Jedną z sensowniejszych rzeczy tej zimy jest to, że ogarniamy sprawy rozwojowo-zdrowotne córki. Pandemia pozwoliła mi nie tylko przyjrzeć się temu, jak się sprawy mają, ale też wyciszyła zewnętrzne komentarze (patrz wyżej), mogłam więc dokonać własnej oceny sytuacji. Córka jest dość szczupła, ale najchętniej żywiłaby się mięsem, i jest bardzo odporna na próby wprowadzenia do jej jadłospisu więcej, niż czterech (łącznie!) warzyw i owoców, co zaczyna wyraźnie odbijać się na jej funkcjonowaniu. Upór ma po ojcu, więc rozwiązania typu „zje, jeśli nie dać jej alternatyw” mogłyby się skończyć pogotowiem opiekuńczym. 

Mam już pewność, że nie tak powinno być, że nie jest to przejściowe (jedna z narracji rodzinnych), i wybieramy się do psychodietetyka. Jednak jeśli jeśli znacie sprawdzone źródła przepisów dla dzieci, które nie lubią gładko-śliskiej faktury warzyw, lub patenty na podanie puddingu z nasion chia (wiem...), dajcie znać w komentarzach.

***

Przejadł mi się YouTube – patrzę na nowe filmy pojawiające się w subskrypcjach i często nawet nie chce mi się ich oglądać; po miesiącach, kiedy oglądanie Youtuberów na ekranie stało się namiastką codziennego ludzkiego kontaktu, mam dosyć zarówno tego erzacu, jak i dość powtarzalnych treści (to normalne, moje też są powtarzalne, zdaję sobie z tego sprawę – każdy, kto tworzy internetowe treści bez polegania na usługach firm analitycznych pracuje sobą). 

Wracam więc do programu rozrywkowego z lat 50., „What's My Line” (w domyśle: of work), w którym paneliści mają odgadnąć nieoczywisty zawód gościa w studiu, a następnie (z zasłoniętymi oczami) odgadnąć tożsamość słynnej osobistości, która często ucieka się do różnych tricków, by nie zostać rozpoznaną po głosie...

Warto obejrzeć choć kilka odcinków – dla przyjemności pooglądania telewizji, jakiej już nie ma, młodych gwiazd Hollywood, a także klasy panelistów (bardzo lubię aktorkę Arlene Francis, blondynkę), i doświadczenia świata, który kiedyś był o wiele mniejszy, niż dziś (o czym świadczą mające zidentyfikować słynnych gości pytania typu „czy jedliśmy kiedyś razem obiad w Wenecji?”).

A przy okazji polecę Wam tę piosenkę. Warto spojrzeć na biogram jej autora i wykonawcy, Toma Lehrera – z takim życiorysem ciężko odpowiedzieć na pytanie „co uważa Pan za swoje największe życiowe osiągnięcie?”

***

Bardzo podobają mi się lekcje tanga, które Wam ostatnio linkowałam, okazało się tylko, że muszę ćwiczyć w ciągu dnia, bo inaczej zżera mnie poczucie winy, że stukam sąsiadowi w sufit, i że żadne z moich butów nie nadają się do tanga – chodzi o połączenie wygody, obcasa, i podeszwy nie chwytającej podłoża (ułatwiającej ślizganie się i obroty). 

Kupiłam więc buty do ćwiczeń, trochę impulsywnie, i nie wiem, czy to mądre, bo lekko zaczęło łupać mnie w kolanie, które nie dawało o sobie znać od początku Wielkiego Uziemienia.

***

Wspomniałam już o tym, że YouTube ostatnimi czasy mnie nie cieszy, ale chciałam się z Wami podzielić czymś, co obejrzałam z dużą przyjemnością:

Sama postanowiłam wrócić do akwareli. Na początku zeszłego roku poszłam na dwa-trzy zajęcia w studio, z zaskakująco fajnymi rezultatami, a teraz postanowiłam wykupić kurs akwareli miejskiej online. (Myślę, że wynika to z tego, o czym pisałam ostatnio, czyli przygotowywania się do wiosny; widząc reklamę kursu, zwizualizowałam sobie siebie w mieście, szukającą ładnych budynków.)

Oczywiście, kurs w promocji kosztuje coś ponad 50 zł, a za materiały zapłaciłam trzy razy tyle. W domu miałam jedynie marny – jak się okazało – papier do akwarel i miękkie ołówki, ale też jedyną moją ekstrawagancją było kupno pudełka farb Sonnet mieszczącego dwadzieścia cztery kolory zamiast szesnastu. (Gdybyście chciały, mogę za jakiś czas podzielić się wrażeniami, jak sprawdzają się wybrane przeze mnie materiały i przybory.)

Zaczynam mieć wrażenie, że dzieje się ze mną to, co z wieloma osobami na początku pandemii; potrzebuję nowych bodźców, zaczynam pakować się w nowe projekty, nowe tryby postrzegania świata, chcę się uczyć, żeby bardziej żyć. I czekam.

 

Zdjęcie tytułowe: Farol 106, Unsplash.