Pióra. Przednówek

Piórem piszę od względnie niedawna – dopiero kilka lat temu udzieliła mi się nauczycielska „kultura pióra”, zapewne także dlatego, że moje pióra miały (i nadal w większości mają) tendencję do lania przy noszeniu w torebce i brudzenia palców (w domu moim przyjacielem jest pumeks, ale poza domem nie lubię). Godzę się z tym, bo pióra, jak ludzie i zwierzęta, są najczęściej charakterne i dalekie od ideału; na szczęście są także wyjątki.

Moje najładniejsze pióro, Waterman Carene (wersja „morski bursztyn”), leje bez opamiętania i nie ma dla niego ratunku („triumf technologii nad rozumem”, powiedział smętnie zaufany serwisant, który jest bardzo złego zdania o piórach Watermana). Homo Sapiens Visconti, mało damska kompozycja bazaltu i brązu, która mnie zupełnie niespodziewanie opętała, pisze co prawda nieźle, ale czasem brudzi palce, jeśli po nabijaniu na porowatej powierzchni pióra pozostanie atrament. Ostatnio najchętniej sięgam więc po taniego, ale niezawodnego Parkera Sonneta z matowionej stali, który nie brudzi palców, płynnie sunie po papierze, radzi sobie z atramentem każdej gęstości, a noszony w torebce nie grymasi i nie leje.

***

Jakiś czas temu jednak go uszkodziłam i uznałam, że czas wybrać się na Chmielną, do pana Wardeckiego. Ten warsztat zna chyba każdy warszawski (i nie tylko) pióromaniak; ja trafiłam tam jeszcze na studiach, z wymagającym drobnej korekty piórem ojca. Okazało się jednak, że od połowy 2019 roku pan Wardecki pracuje w zakładzie przy Ogrodowej 51.

Usłyszałam, że plastikowa część, którą złamałam, jest nie do uratowania (mąż zamówił ją na ebayu – jest szansa, że będzie pasowała), ale spędziłam dłuższą chwilę na rozmowie z panem Wardeckim. Pytałam go między innymi o pomysł, jakim zaszczepił mnie artysta Alex Hillkurtz; omawiając swoje narzędzia, wymienił kilka starych piór z lat 40., Watermana, Sheaffera i Eversharpa. (O tej ostatniej marce, słynącej głównie z pionierskich ołówków automatycznych, nigdy nie słyszałam – w 1957 roku wchłonął ich Parker.)

Jednak choć kupno używanego pióra może być drogą do jakości i marki za niską cenę, to jest to ruletka, w którą przynajmniej na razie nie zagram – po pierwsze, wiem, że nic nie wiem, a po drugie, pióra z drugiej ręki bywają nie tylko uszkodzone mechanicznie, ale też po prostu mocno zniszczone. Pomysł jest do zapamiętania, na kiedyś.

(Za to może zainteresuje Was, jakie marki polecił mi pan Wardecki jako praktycznie gwarantujące jakość wyrobów piśmienniczych – pióra  Pelikan i długopisy Caran d'Ache.)

***

Szarawe to przedwiośnie: jak w zeszłym roku, rzadko sypiam dłużej niż do piątej. Daję sobie jeszcze parę dni dobrego prowadzenia się – niejedzenia po dwudziestej i niepatrzenia w ekran po dwudziestej drugiej – i jeśli to nie pomoże, dzwonię po prochy, bo nie chcę być przytomna tylko w ciągu dnia, dla ludzi, których widzę online, a nie dla własnej rodziny. Wymienię też gimnastykę na spacery – może zabiorą mi więcej czasu i spalę mniej kalorii, ale czuję, że tego potrzebuję.

Nie pomaga to, że w tym sezonie nie mogę się poratować „efektem szminki”, bo w sklepach nie ma pełnej oferty kosmetycznej kolorówki – zaufana pani z drogerii powiedziała mi, że większość dobrych drogeryjnych marek ogranicza kolory do podstawowych, lub wręcz nie wypuszcza produktów typu eyeliner (w sklepach dostępne są resztki z zeszłego sezonu). Dociera też do mnie, że tegoroczne kolekcje raczej nie dadzą mi szansy na uzupełnienie braków w garderobie – torebki do biura? zapomnij! – a sukienki są albo typowo letnie, albo zbyt komfortowe, żeby osobie takiej jak ja, uzbrajającej się w ubranie, chciało się w nich być wyprostowaną.

Ale są też dobre rzeczy; córka, po półtora roku uczęszczania na realne i wirtualne zbiórki, dostała wreszcie zuchową chustę i znaczek; o ile nic się nie stanie, mam szczepienie w piątek, i zamykam uszy na wszystkich straszących mnie złym samopoczuciem po – bo też co innego mogę zrobić.

I tulipany wróciły.

Zdjęcie tytułowe: Nicolas Thomas, Unsplash.