Terapia zajęciowa z Ukrainą w tle

 

Jakiś czas temu, przeglądając zdjęcia japońskich byobu, czyli ekranów, wpadłam na pomysł, by jeden/ dwa skopiować, i być może powiesić na ścianie (mam kosę z bladą akwarelką wiszącą nad naszą kanapą, którą mój mąż ukochał miłością wielką - jak sam zauważył, mam słabość do impasto).

Mimo jego sceptycyzmu zainwestowałam więc w akryle (którymi w życiu nie malowałam; dodajmy, że w zasadzie nie umiem ani rysować, ani malować, czy czyni całe przedsięwzięcie ciekawszym), pędzle, podobrazia, gesso, i dopiero wtedy obejrzałam kilka tutoriali na Youtube (gorąco polecam tego pana).

Ponieważ w obu obrazach istotną rolę gra złote tło, użyłam tricku, którego nauczyłam się z filmów o historii sztuki - pod warstwą złotej farby położyłam brązowo-rudy podkład. Przyznam się też, że ponieważ nie mam pewnej ręki, wszystkie formy geometryczne (koło, zygzakowaty wzór, rozsiane prostokąciki) malowałam przy użyciu szablonów, i zupełnie się tego nie wstydzę.

Oto efekty:

Czego używałam (linki nieafiliacyjne):

• tanie podobrazia z Empiku (Creadu, dostępne stacjonarnie w Papiernik by Empik - chciałam kupić droższe, ale były problemy z dostawą);

• gotowy do użycia grunt Renesans (płótna są od razu zagruntowane, ale naprawdę warto zagruntować je ponownie - szczegóły tu);
  

• zestaw farb akrylowych Talens - wszystkiego po trochu, niezła jakość; tubki są małe, i do malowania większych powierzchni (złotej i karminowej) kupiłam osobno farby w tubach. Dodam, że przy zakupach w Empiku korzystałam z promocji na artykuły artystyczne, którą mieli na początku roku;

• farby w tubach: ciemnozłota Amsterdam i karminowa Amsterdam Expert. Naprawdę warto postawić na farby dobrej jakości - w pierwszym podejściu kupiłam tani karminowy akryl dostępny stacjonarnie w Empiku, który sechł w oczach, i nie dało się nic nim zrobić;
  

• pędzle - ten zestaw cienkich pędzli i ten zestaw szerokich (bez szerokich nie poradziłabym sobie z malowaniem gładkich powierzchni).

• Do tego, ponieważ żaden z pędzli nie mógł dać tak cienkiej linii, o jaką mi chodziło, rośliny narysowałam cienkim markerem akrylowym (przedtem nie wiedziałam nawet, że takie istnieją).

Mniejszy obraz, geometryczny, zaklepała córka, większy - słońce - znalazł mniejsze uznanie u domowników, i prawdopodobnie przekażę go na szkolną aukcję charytatywną, lub inaczej znajdę dla niego nowy dom. W każdym razie - Bob Ross, here I come:-)

***

Kiedy wyjeżdżaliśmy z pensjonatu, w którym rokrocznie spędzamy ferie, Młoda i jej przyjaciółka dostały na otarcie łez czapki robione przez właścicielkę; obiecałam córce pasujący kolorem szalik, do czego zresztą już jakiś czas się zbierałam - poprzedni był za wąski. 

Robię bardzo proste szaliki - ściągacz podwójny, dalej pojedynczy - i cały bajer polegał tu na użyciu ciepłej jedwabnej włóczki. Córka jest zadowolona z efektu końcowego - szalik jest przytulny, ciężki, nie gryzie - ale przyznam, że z Winter Silk pracowało mi się źle; zrywała mi się przy narzucaniu oczek i wykańczaniu robótki, w trakcie pracy wszędzie zostawiałam za sobą kłaczki. Do tego, pewnie przez długą przerwę w robieniu na drutach, nie ogarnęłam tego, ile włóczki będzie mi trzeba - motki są małe i drogie jak oczy szatana, i najpierw optymistycznie kupiłam ich zbyt mało, a potem za dużo. Końcem końców córka dostała niebieski szalik, a dwa motki w kolorze ecru przeznaczę na apaszkę dla siebie.

***

Zdecydowanie jednak najważniejszą rzeczą, którą ostatnio robię w ramach tytułowej "terapii zajęciowej", jest nauka ukraińskiego. Mój rocznik był pierwszym, który nie miał w szkole obowiązkowego rosyjskiego; nie mam też żadnych rodzinnych powiązań ze Wschodem, i radośnie rzuciłam się w objęcia niemieckiego, angielskiego, i języków romańskich. O nauce ukraińskiego myślałam już od dawna, w miarę, jak w Warszawie rosła liczba Ukraińców. Teraz nie mam już wymówki, zwłaszcza, że ze względu na zawód będę miała pewnie do czynienia z ukraińskimi nastolatkami i dziećmi - a moim priorytetem, od zawsze, jest dawać uczniom poczucie bezpieczeństwa. (Mnie samej też to pomaga - kiedy czuję, że chcę ponownie, kompulsywnie, przeczytać informacje z Ukrainy, otwieram Duolingo.)

Parafrazując słowa Michaela Hoffmana, publicysty "Guardiana":

Szacunek, elokwencja i świadomość innych są ze sobą powiązane, a jak można okazać większy brak szacunku, niż nie mówiąc do innych w ich języku? Czy przez brak refleksji, że można to robić? Brak wstydu, że nawet nie bierze się takiej możliwości pod uwagę? O jakim szacunku do innych to świadczy? Czy wręcz go nie wyklucza? Jak można mieć nadzieję na zrozumienie innych, gdy wymagamy od nich, by mówili do nas [swoją wersją polskiego]? (klik)

Koleżanka krzyczy co prawda, żeby uczyć się głównie rosyjskiego, bo uciekają przede wszystkim ludzie ze wschodniej Ukrainy. Element poszanowania wydaje mi się jednak przemawiać za nauką ukraińskiego, a znajoma z dużej warszawskiej uczelni mówi, że zdecydowali się pisać po studentów po ukraińsku, bo rosyjski byłby niedelikatny. Koleżanka z pracy, rosyjskojęzyczna Ukrainka, też optuje za używaniem ukraińskiego w komunikacji z uchodźcami; mówi, że to wrażliwszy i bardziej wspierający wybór. 

Zabieram się też za książki Serhija Żadana, ukraińskiego autora nominowanego przez Polaków do literackiego Nobla. Jego "Internat" czyta się podobno jak "Drogę" Cormaca McCarthy'ego; ja zacznę od "Big Maca" i "Hymnu demokratycznej młodzieży").

Ściskam Was mocno!

Zdjęcie tytułowe: Kinga Cichewicz, Unsplash.