Iskry starego świata

Kiedy odpowiadam na powitanie idącego z naprzeciwka nieznajomego, a on uśmiecha się ponownie, i mówi: "Niedzisiejsza. Przedwojenna."

Kiedy jesteśmy na kuligu (takim, gdzie pod górkę wychodzi się z sań, żeby ulżyć koniom), ze śpiewem i pochodniami, zorganizowanym przez przyjaciela, który w ten sposób chce zachować pamięć ojca, i płaci ludziom za to, by trzymali konie, zamiast ciągnąć sanie traktorami.

Kiedy ktoś po osiemdziesiątce dzieli się ze mną jakimś trickiem warsztatowym, bo uważa, że warto, lub opowiada mi historię w prezencie, na wypadek, gdybym kiedyś jednak miała napisać książkę.

Kiedy wzdycham i tłumaczę uczennicy (tak jak kiedyś moi rodzice mnie), jak ogromnym kapitałem jest to, że jest  kulturalna i ciekawa świata, i żeby nie bała się napisać do kogoś starszego i sławnego z pytaniem, czy może potowarzyszyć mu przy procesie twórczym.

Kiedy czytając, po raz kolejny zdaję sobie sprawę, że należę do wymierającej grupy społecznej - ale zaraz potem myślę, że fakt zaistnienia inteligencji był sam w sobie absolutnie niewiarygodny, i że zawsze mieliśmy pod górkę.

Kiedy na warsztacie prowadząca, w odpowiedzi na jakąś moją deklarację, pyta, czy uczę o tym, jaki świat jest, czy jaki powinien być, i zdumiona odpowiadam, że przecież i jedno, i drugie. 

Kiedy szukając rozpraszającej światło lampy kuchennej trafiamy na samą tandetę, co sprawia, że mój rozdrażniony mąż wygłasza mowę o tym, że znajdujemy się w długim ogonie statystyki, a potem udaje nam się trafić subtelną, skandynawską lampę.

Kiedy na nieśmiertelne pytanie, dlaczego nie możemy zrobić studniówki w Wielkim Poście odpowiadam, że nie chodzi wyłącznie o aspekt religijny, ale też kulturowy, i że świat, w którym istnieją pewne zasady, a nawet (o zgrozo!) ograniczenia, jest po prostu ciekawszy.

Kiedy w połowie seansu zdaję sobie sprawę, że wszystkie filmy, na jakie odważyłam się pójść do kina od początku pandemii są w gruncie rzeczy o tym samym - że stare bywa lepsze od nowego, i że czynnik ludzki przeważa nad technologią.

Zbierać te iskry, przekazywać dalej. Bo, jak pisał Marek Aureliusz w jakimś zapewne niewesołym dla siebie momencie - co nie wydziela światła, tworzy własną ciemność.

Dziękuję, że ze mną jesteście, i że mam dla kogo pisać - Ewa.

 

Zdjęcie tytułowe: Leon Contreras,  Unsplash.