Za problemy pierwszego świata

 

Kilka kwadransów temu myślałam o tym, że wpis planowany na ten weekend nie może pójść - miałam pisać o remoncie kuchni, a monterzy, którzy mieli w sobotę po południu zakładać blaty, które wreszcie przyszły (reklamowaliśmy je sześć tygodni temu ze względu na niewłaściwe wymiary), po prostu się nie pojawili - bez odbierania telefonów i SMSów. Kolejne trzy tematy z rozpiski też były albo rozgrzebane, albo w kwerendzie. (Jeden z nich dotyczy wakacji; za ChRL nie jesteśmy w stanie zdecydować gdzie i w jakiej formule jedziemy, bo obojgu z nas włączają się organizacyjne i moralne rozterki.)

Wzięłam wdech. Wstawiłam wino do lodówki. Zanieśliśmy blaty, blendy i cokoły leżące w dużym pokoju do chwilowo pustego pokoju Młodej. Zrobiłam nam jedną z pizz przeznaczonych dla montażystów. Wyprawiłam męża z domu, żeby załatwił jakąś odkładaną sprawę. Założyłam słuchawki na uszy i zaczęłam sprzątać, popijając wino i słuchając Koncertu kolońskiego Keitha Jarretta, cudownego triumfu improwizacji w obliczu niedogodności technicznych (przeczytacie o tym tutaj; koncert, w wykonaniu Tomasza Trzcińskiego, jest tutaj; a jeśli macie ochotę na coś bardziej dzikiego, co szczerze polecam, kliknijcie tu). Dosłownie po kilku minutach szef ekipy oddzwonił z przeprosinami, i po przemiłej rozmowie (muzyka łagodzi obyczaje, bardzo) umówiliśmy się na poniedziałek rano.

Prawda jest taka, że chyba nic, co można od siebie odsunąć kieliszkiem wina, dobrą muzyką i lekką aktywnością, nie jest problemem. (Z zastrzeżeniem, że - jak kiedyś powiedziała moja terapeutka - każdy żyje subiektywnie.)

*** 

Lata całe zajęło mi zrozumienie, że primo, łatwo uchodzić za osobę rozpieszczaną przez życie, jeśli ma się inne problemy, niż większość otaczających nas osób, secundo, nie ma nic złego w byciu osobą, która jest po prostu szczęśliwa. („Muszę się spotkać z kimś, kto nie ma problemów!”, jęknęła niedawno moja bliska koleżanka.)

Trzecią rzeczą było ubranie w słowa wyjaśnień, że brak cierpienia nie oznacza automatycznie egoizmu i obojętności. Jeśli słyszycie czasem, że nic nie wiecie o życiu, bo Wasze życie jest zbyt łatwe, zbyt ładne, zbyt wolne od trudności i cierpienia, a nie macie ochoty obnażać przed innymi jego podszewki, mam dla Was słowa Suzy Kassem:

„Mówi się, że mądrość rodzi się z cierpienia. To nieprawda. Mądrość wynika z posiadania bezwarunkowej empatii dla całej ludzkości. Każdy, kto ma empatię, może zdobyć wgląd w kondycję ludzką poprzez cierpienie innych. Nie musisz cierpieć sam, by poznać cierpienie, ale wpierw potrzebujesz empatii, aby rozpoznać i poczuć cierpienie ludzi wokół ciebie. (...) A jeśli nie masz empatii, nie zdobędziesz, nie nauczysz się i nie zapamiętasz cennej wiedzy pochodzącej z twoich własnych doświadczeń, ani z doświadczeń tych, które cię otaczają, by pewnego dnia stać się mądrym.”

(Tak, pamiętam o wojnie. Kilka dni temu ten rysunek ukraińskiej artystki Alevtiny Kakhidze zrobił mi porządek w głowie i zmobilizował; stolik pod parasolem interpretuję jako stan umysłu, którego nie chcę odczuwać.)

„Panie, daj mi cierpliwość, abym umiał znieść to, czego zmienić nie mogę; daj mi odwagę, abym umiał konsekwentnie i wytrwale dążyć do zmiany tego, co zmienić mogę; i daj mi mądrość, abym umiał odróżnić jedno od drugiego.” - Reinhold Nieburh, 1934. 

Spokoju na nadchodzący tydzień - Ewa.

Zdjęcie tytułowe: Ahtziri Lagarde, Unsplash.