Powściągliwość, czyli eksperymenty z minimalizmem

'Ubrania są w mojej pracy bardzo ważne, ponieważ dają ważne wskazówki dotyczące osobowości przedstawianych postaci. I sądzę, że to dotyczy każdego, nie tylko w mojej pracy.' – Cindy Sherman, za What Artists Wear.

Podobnie jak fotografka/ performerka Cindy Sherman uważam, że ubrania są dla ludzi sposobem budowania narracji o sobie – choć niekiedy nieświadomie, lub przez zaniechanie. Sama lubię myśleć, że używam stroju raczej w przemyślany sposób, zwłaszcza w pracy.

Czasami jednak w życiu (nawet kobiecym) nadchodzi moment, kiedy priorytetem jest nie tyle podkreślenie kompetencji, a zbudowanie innej persony, bardziej wycofanej i prywatnej. (Czytaj: mam nieustający pożar w robocie, którego nie mam ochoty gasić.) Od dawna pociągały mnie stylizacje sygnalizujące nie tyle profesjonalizm, co powściągliwą elegancję – takie jak tu i tu – i pomyślałam, że to może być dobry moment, żeby przemodelować szafę, idąc w stronę dyskretnych, minimalistycznych  szarości.

Założenia i listę zakupów pomogła mi sformułować książka I Love Your Style Amandy Brooks, nieco pogłębiony przewodnik po stylach. Poniżej – raport z tego, na ile udało mi się wyjść ze strefy komfortu, i na ile naiwne okazało się moje przekonanie, że świadomie kontroluję sposób, w jaki się ubieram.

Założenie pierwsze: kolor 

Jeszcze kiedy byłam w liceum, mama powiedziała mi, że szukając materiałów na ubrania dla mnie, zawsze grawituje ku niebieskościom i granatom. Znajomych na studiach zdziwiło, kiedy na jakiś czas przerzuciłam się na kolor śliwkowy – do tego stopnia granat był moim signature colour. Najpiękniejszy komplement, jaki usłyszałam w życiu, brzmiał "wyglądasz jak wodospad!" (sukienka ze skosu, biel przełamana błękitem w niebieską łączkę), a ślub cywilny brałam w sukience koloru petrol.

W ramach zmian w szafie chciałam ograniczyć granat – kojarzący się mocno pracowo/biznesowo – i pójść w stronę szarości; dobrze mi w jej jasnych, czystych odcieniach, nieźle działa też antracyt. Wyjątek chciałam zrobić dla granatowych sukienek - zgromadziłam ich w miarę dużą liczbę, zwłaszcza na okresy przejściowe – ale od niedawna męczą mnie zestawienia granatu z bielą czy szarością.

Okazuje się jednak, że niełatwo jest o ładną szarość, podczas gdy w większości granatowych ubrań wyglądam korzystnie; z kolei w monochromatycznych szarych zestawieniach, które sobie wymarzyłam,  wyglądam jakoś tak... miękko i przystępnie, i czuję, że muszę nadrabiać łagodność koloru zdyscyplinowanym fasonem (i tu, jak się zapewne domyślacie, leży mój główny problem).

Założenie drugie: golfy

Tu wchodzimy na teren osobistych skojarzeń. Mnie golfy kojarzą się z wycofaniem, sygnałem prywatności, intelektualizmu, rezerwy, ale niekoniecznie musi tak być w przypadku kogoś, kto golfy nosi często i chętnie (tak, jak dla mnie neutralne są sukienki czy spódnice typu ołówek).

Od lewej: kampania reklamowa Calvin Klein, 1986 rok; Jacqueline Kennedy Onassis; aktorka Jean Simmons.

Pomyślałam też, że z dopasowanej spódnicy i golfa mogłabym zbudować zestaw podążający za linią sylwetki; nie wzięłam jednak pod uwagę tego, że przy moim wzroście i mało zaznaczonej talii powstanie efekt przyciężkiej kolumny – w końcu dlatego przecież wybieram zwykle swetry z trójkątnym dekoltem.

Przede wszystkim jednak okazało się, że z wiekiem nijak mi nie przeszło przekonanie, że golfy istnieją po to, by mnie zabić. Ubolewam nad tym, bo przy mojej szyi mogłabym pozwolić sobie na wysokie golfy, ale półgolf lub stójka to wszystko, co uda mi się do szafy wprowadzić. Jak widać, kolejny raz przegrałam ze swoimi przyzwyczajeniami.

Założenie trzecie: torebka i buty

"Niektóre kobiety padłyby na te słowa trupem, ale naprawdę można poradzić sobie tylko z jedną torebką. No dobrze, może dwiema: czarna będzie oczywistym pierwszym wyborem, ale torebka w neutralnym kolorze – jak brąz, koniak, szarość, biel czy beż – też będzie bardzo przydatna. Nieco okuć nie zaszkodzi, ale trzymanie się najprostszej wersji klasycznego kształtu działa najlepiej." (I Love Your Style, str. 120)

Moment prawdy: mam tylko dwie czarne torebki, w tym jedną wieczorową, i niechętnie je noszę. Nie noszę też czarnych pasków do zegarków ani rajstop. Lubię swoją czarną ramoneskę i toleruję czarne buty, ale poza tym bardzo konsekwentnie unikam czerni. Z torebek wymienionych przez Amandę Brooks jako te "drugiego wyboru" brakowało mi szarej i białej; zdecydowałam się, rzecz jasna, na szarą (poniżej poglądowo jej czarna wersja, bo szary kuferek już zniknął ze sklepu, a nie chce mi się szukać miejsca na robienie zdjęcia...). Rozbraja mnie ten kształt pierożka, obłość i kanciastość w jednym:

via SohoStyle

Skóra jest gładka, nawet trochę tępa (o co przy tej cenie nie mam żalu), choć Amanda Brooks przy stylu minimalistycznym doradza (oczywiście w miarę możliwości) zakup torebki ze skóry jaszczurki, krokodyla, czy strusia, twierdząc, że ich "tekstura i połysk świetnie pasują do subtelniejszych minimalistycznych tkanin odzieżowych, takich jak dżersej, kaszmir i surowy jedwab." Z przyczyn ekonomicznych i etycznych nie będę tego rekomendować, a niestety nie pamiętam, kiedy widziałam dobrze wykonaną imitację skóry egzotycznej (przy powierzchni torebki jakość tłoczeń naprawdę rzuca się w oczy). W każdym razie widać, że Brooks stawia na klasyczny kształt i połysk/ teksturę jako uzupełnienie tkanin o nieoczywistej, puszystej lub ziarnistej fakturze. Mam wrażenie, że pierożek się w to nie wpisuje, ale kompletnie nas to (mnie ani pierożka) nie martwi.

***

Jeśli chodzi o buty, mogę chyba odnotować umiarkowany sukces:

"Buty oferują minimalistce świetną okazję, by dodać odrobiny lekkości do rygorystycznie uproszczonej garderoby. Na przykład, mając na sobie wyłącznie czarne, eleganckie ubrania, zapewne  założyłabym dla kontrastu brązowe buty i torebkę. A do prostej sukienki inspirowanej latami 60. założyłabym buty z – czy przejdzie mi to przez usta? – małą, dopasowaną kokardką z przodu (...)" (I Love Your Style, str. 121)

Od lat lubię nosić buty w kolorze innym, niż czarny (w mojej szafie zawsze znajdzie się miejsce dla czerwonych butów), i staram się, choć niehisterycznie, dopasowywać je do torebek; teraz czas oddać brązową torebkę do renowacji.

Założenie czwarte: ozdoby 

Szczęśliwie mam dobry, prosty zegarek (jeśli takiego szukacie, zwróćcie uwagę na model Skydiving z linii Seiko Presage Cocktail Time, o której pisałam tutaj). 

Ostatnio nauczyłam się nosić apaszki do sukienek (mój kolega zgryźliwie stwierdził, że wyglądam jak stewardessa), co pozwala mi wprowadzić trochę kontrastu do ciemnego stroju; czasem też lubię przypiąć tekstylną broszkę w kolorze ubrania.

Zasadniczo nie noszę biżuterii za wyjątkiem kolczyków, które noszę codziennie (czasem dość fantazyjne), i sporadycznie wisiorków. (Wyjąć z kuferka rozświetlacze twarzy – cyrkonie i perły.)

Założenie piąte i ostatnie: miękkość 

Wymyśliłam sobie miękkie dzianiny, i okazało się to klęską na miarę golfów. 

Po mierzeniu zamówionych ubrań okazało się, że nie wyobrażam sobie wyjścia z domu w dzianinowej spódnicy (miękka sukienka jest dla mnie ok, spódnica już nie). Swobodny sweter mogę przełknąć wyłącznie do wąskiej, zdyscyplinowanej spódnicy szytej z wełny. Półgolf nie może być miękki i rozpełzły, ale musi być dopasowany, inaczej mam ochotę otworzyć sobie żyły. (Ten półgolfik – ciepły! – sprawdza się całkiem dobrze.)

Zainspirowana dwiema wyjściowymi stylizacjami (1 i 2), pozostawiłam sobie jednak w szafie dwie koszule w paski (unikam czystej bieli, podobnie jak czerni) i jedną błękitną, w których da się postawić kołnierzyk (mają miejsce na usztywniacze). Postaram się nosić koszule w sposób bardziej "dramatyczny i formalny", podobnie jak mama Amandy Brooks:

"W przypadku białej koszuli kluczowy jest sposób, w jaki ją nosisz. Najważniejsze, by była intrygująca. Biała koszula mojej mamy jest zawsze dramatyczna i formalna: blisko ciała, z wywiniętymi mankietami i podniesionym kołnierzykiem. Ale francuska aktorka Charlotte Gainsbourg nosi koszulę lekko pomiętą i luźną, prawie tak, jakby w niej spała i rano nie zawracała sobie głowy przebieraniem. To młodzieńczy, swobodniejszy styl, ale idealnie do niej pasuje. Moja biała koszula jest wyprasowana, z położonym kołnierzykiem; podwijam rękawy ponad łokcie, tak, że wygląda prawie jak z krótkim rękawem. Nie ma czegoś takiego, jak zły sposób noszenia białej koszuli, o ile tylko czujesz się dobrze, i pasuje on do Twojego stylu." (I Love Your Style, str. 37)

***

Śmiać mi się chce po podsumowaniu tego "eksperymentu" i odesłaniu wszystkich nietrafionych zakupów: zaskoczyło mnie to, że moja strefa komfortu jest tak wąska (i paradoksalnie tak mało komfortowa), i że niektóre wygodne ubrania sprawiają, że czuję się wręcz nieswojo.

Co więcej, jest dokładnie tak, jak pisze Sherman; ubrania mówią o osobowości, a mój mundurek do pracy nie jest (jak się okazuje) tylko mundurkiem, lecz wyraża przynajmniej część mnie. Siła przyzwyczajenia, która mnie wiąże, ma dwa bieguny: płynie z umysłu, przyzwyczajonego do konkretnego sposobu autoprezentacji, ale też z ciała. Jednak jak mówi Iris Apfel: the key to style is learning who you are.

Mogę nosić szarość i półgolfy, ale jeżeli moje przyzwyczajenia nie pozwoliły mi na głębszą zmianę sposobu ubierania się, będę potrzebować boskiej interwencji (lub silnego napędu, jaki zwykle daje mi irytacja), by zmienić sposób funkcjonowania w pracy, i przestać być praktisch oraz gut.

Kiedy ostatni raz próbowałyście włączyć do szafy kolor czy fason, po który zwykle nie sięgacie? Z jakich powodów? Na ile Wam się udało? Dajcie znać w komentarzach:-)

Zdjęcie tytułowe: Elizabeth Debicki for Dior Joaiellerie.