Ucieczki

Tej jesieni stanęłam przed kolejnym problemem pierwszego świata.

Ostatni tydzień-dwa minęły mi pod znakiem strasznej marudy: od początku września żyję wedle listy rzeczy do zrobienia, za którą jak najbardziej nadążam, bo mam na to czas, ale też każdy tydzień w zasadzie wygląda tak samo. Żyję "optymalnie" i "efektywnie", służąc innym i dbając o siebie, co wynika z mojego głębokiego lęku przed chaosem (osobom zainteresowanym moją wewnętrzną konstytucją polecam opis cech Koziorożca na początku "Diabła w raju" Henry'ego Millera). Nie jestem w stanie zrezygnować z tej potrzeby porządku, w ten sposób odzyskując część czasu dla siebie, bo szybko odczuję tego konsekwencje, fizyczne i emocjonalne.

- Rzymski geniusz, a może rzymska skaza - kontynuował - to obsesja na punkcie porządku. Widać ją w ich architekturze, literaturze, prawie, to zażarte odrzucanie ciemności, nierozsądku, chaosu. - Roześmiał się. - Łatwo zrozumieć, dlaczego Rzymianie, zwykle tacy tolerancyjni wobec obcych religii, tak bezlitośnie prześladowali chrześcijan, jak absurdalne wydawało im się przekonanie, że pospolity przestępca powstał z martwych, jak oburzające to, że jego wyznawcy czcili go, pijąc jego krew. Owa irracjonalność ich przerażała i robili wszystko, żeby się z nimi rozprawić. (Donna Tartt, "Tajemna historia")

Najwyraźniej wewnętrznie jestem Rzymianką. Starożytną, rzecz jasna. A przy tym tak bardzo potrzebuję jakiegoś oderwania, że zaczynam świrować. Przykład? Mąż przerzucił się ostatnio na jeżdżenie metrem, i jest z siebie dumny, więc głupio mi proponować wypad za miasto, żeby nie przepalać na bezdurno benzyny; efekt jest taki, że ostatnio zastał mnie rano, siedzącą na kanapie z szałem w oku, kalendarzem w ręku, i laptopem na kolanach, szukającą tanich lotów.

***

Pośrednim powodem tego stanu jest pewnie to, że Młoda przestała w tym roku korzystać ze świetlicy. Moje lekcje pokrywają się z jej lekcjami, co z jednej strony jest bardzo fortunne, z drugiej - nie zostawia mi miejsca, w którym mogłabym zaplanować coś dla siebie poza dbaniem o ciało (rehabilitacja, fryzjer). Nie mogę jej zostawić samej sobie, bo czas przepływa jej nie tyle przez palce, ile zupełnie obok niej. (I nie, alternatywne rozwiązania nie sprawdzają się. Nie ten model.)

Problem w tym, że jeśli chodzi o sposób odzyskiwania energii, jestem skrajnym introwertykiem, i ładuję baterie wyłącznie w samotności, lub w kontakcie ze sztuką. Moja praca, przedszkole i - jak dotąd -  szkoła Młodej oferowały mi do tej pory wystarczający margines czasu na małe ucieczki, które mogłam realizować bez gwałtowniejszych ruchów (wieczornych wyjść, weekendowych wypadów), które, i to kolejny problem, wywołują u mnie poczucie winy.

Jestem więc skutecznie udomowiona, ale złoszczą mnie też ucieczki zupełnie malutkie, społecznie  usankcjonowane, w sam raz dla kobiet - chwila przy kaligrafii, czy, nie daj Boże, kolorowance. Kwadrans z powieścią. Dziesięć minut medytacji.

- Wyjść. Wyjść, zostawić to towarzystwo, niech samo się ze sobą bawi - mówi mój fryzjer od lat kilkunastu, ojciec czworga, facet o podobnej konstrukcji psychicznej, co ja.

Dziś moją ucieczką, buntem przeciw rutynie, jest to, że siedzę na ławce, wykorzystując przestrzeń miedzy dwoma punktami dnia, i obmyślam plan ewakuacji, myślę o tym, co mogę zrobić; jutro będzie to wieczorny spacer, z którego nie będę musiała tłumaczyć się nawet przed samą sobą, bo przecież lekarz kazał. A dalej?

Zdjęcie tytułowe: Mathilde Langevin, Unsplash.