Sztuka pakowania

Pomysł na ten wpis pojawił się, kiedy pakowałam się, dość niechętnie, na zieloną szkołę, i „zaskoczyłam” dopiero w momencie, kiedy wybierałam, w co ubrać się na zajęcia. Bez najmniejszego poczucia obciachu spakowałam zestaw, w którym pojawiłabym się w szkole – granatową szmizjerkę, czółenka i pas do pończoch. Dopiero kiedy zaczęłam zastanawiać się nad tym, czy wziąć jeden pas, czy jednak dwa (ze względu na różne długości podwiązek), dotarły do mnie dwie rzeczy: primo, być może to nie do końca normalne. Secundo, ten blog spełnił swoją rolę w moim życiu.

Upewniła mnie w tym moja reakcja na dwa wpisy, ten poprzedzający mój wyjazd i ten, który pojawił się tuż po nim. Jeden kończyłam na dzień przed publikacją, drugi pisałam z dużym wyprzedzeniem, i potem poprawiałam – w obu przypadkach autentycznie zapomniałam o tym, że wpis pojawia się na blogu o ósmej rano, nie sprawdzałam odsłon. Gdzieś uleciał emocjonalny wymiar tego przedsięwzięcia. Nie chodzi o to, że nie mam o czym pisać; jeszcze chwilę temu miałam w wersjach roboczych rozpiskę postów aż do końca roku. Chodzi raczej o to, że po raz pierwszy, odkąd tego bloga założyłam (trzy i pół roku temu, w zamyśle na rok), nie czuję potrzeby pisania; nawet w niewielu przerwach, na które sobie pozwoliłam, poza tą ostatnią, męczyło mnie poczucie winy, które teraz wygasło. W pewnym sensie czuję się wolna.

Mam też co robić. Wracam do szkoły uczyć i uświadamiać dzieciakom, które na chwilę wyszły ze swoich pokoi, że istnieje coś takiego, jak ja prywatne i ja publiczne. Odczytuję przyszłość z kolekcji odzieżowych na jesień. Myślę o powrocie do wełnianych spodni, nowych bluzkach, swetrach, sztruksowej spódnicy, miękkiej skórzanej torbie. Krok po kroku odnawiamy z mężem mieszkanie – wreszcie znaleźliśmy kuchnię, która podoba się nam obojgu. Uczę się historii sztuki na internetowych kursach, żydowsko-kresowej kuchni z książki Fani Lewando, slow life z dokumentów o monastycyzmie; moim celem jest rozwinięcie jak największych zasobów spokoju wewnętrznego, nie tylko dla siebie, ale by przekazywać go dalej – rodzinie, uczniom, współpracownikom.

Umówmy się, że mój blog, jako regularna publikacja, staje. Za to nadal można mnie znaleźć, choć w ograniczonym zakresie, na instagramie. 

Dziękuję Wam za ponad trzy i pół roku i prawie trzysta pięćdziesiąt postów razem; to był dobry czas.  

Zdjęcie tytułowe: Arnel Hasanovic, Unsplash.