Trzy razy lato

 

Najbardziej z rzeczy, które jak dotąd udało mi się załatwić tego lata, dumna jestem z miejsca w kolumbarium na dobrze położonym cmentarzu w Warszawie.

Najmniej zadowolona jestem z tego, że najwyraźniej już nie jestem w wieku, kiedy tak po prostu można wejść z ulicy do zakładu fotograficznego i zrobić sobie zdjęcie biometryczne. Some assembly is required. Tłumaczę sobie, że to cena za życiową mądrość i coraz częstsze co mnie obchodzi, co ludzie powiedzą.

To odpryski mojego pierwszego lata, lata, kiedy załatwiam sprawy. Zmieniam bank, uaktualniam hipotekę i prawo jazdy, odnawiam pokój dziecka, przygotowuję teczkę dokumentów zawodowych po angielsku ze zdjęciami całopostaciowymi i papierami o niekaralności włącznie.

I jest to drugie lato, nostalgiczne. Lato, w którym sama chodzę do kina i wyjeżdżam do Nałęczowa na parę dni, zatęsknić za rodziną; odwiedzam znajomych na cmentarzach i w knajpach; chodzę na spacery nad rzeką i leżę wieczorem na leżaku w parku; pachnę perfumami, które kupiłam na duty free w wieku lat siedemnastu i nadal nie wstydzę się ich używać.

To lato zaczęło się w ostatni czwartek, kiedy oddałam ostatnie tłumaczenie na festiwal i włączyłam autoresponder na mailu szkolnym. To jest to lato, kiedy najbardziej cieszę się ciepłym wiatrem i zmierzchem, i łatwiejszymi, bardziej emocjonalnymi książkami, niż zwykle.

Trzecie lato też zaczęło się w czwartek, i potrwa dokładnie miesiąc, do momentu, kiedy odwieszę autoresponder. To czas chronienia się przed kosztami dorosłości, detoksu; przede wszystkim od telefonu i Youtube'a (doprowadziłam się do takiego stanu, że przy każdej czynności domowej muszę kogoś słuchać). Białego chleba i nadmiaru mięsa. Wiadomości w wersji innej niż skrótowa, przez miesiąc świat się beze mnie nie zawali. Alkoholu, i - tu też bardzo - chodzenia późno spać.

Wam też życzę kilku lat w jednym. Powiecie, jakie są Wasze?

 

Zdjęcie: Leio McLaren , Unsplash