Czas sypki, czas stały

Kiedy byłam mała, miałam ulubione puzzle UNICEF-u – kwadratowy obrazek przedstawiający bawiące się dzieci pod wieczornym niebem.

W dzieciństwie układałam je wiele razy. Nie przestałam robić tego jako nastolatka, bo inne puzzle, które były w domu, okazywały się albo zbyt łatwe, albo zbyt trudne, a układanie tego zestawu, który znałam na pamięć, dawało mi spokój.

Nie pamiętam, czy zabrałam je ze sobą, wyjeżdżając na studia, ale dość wcześnie trafiły ze mną do Warszawy. W ostatnią niedzielę zdjęłam je z półki, żeby ułożyć z pewną kilkuletnią dziewczynką. I wtedy — właśnie wtedy — dotarło do mnie, z czym bardzo chciał połączyć się w mojej głowie pewien widok z ubiegłego tygodnia.

***

Pierwszego wieczoru zielonej szkoły zaplanowany był wieczór gier. Nie spodziewałam się tłumów, bo kilka osób podchodziło do mnie w ciągu dnia i pytało, czy obecność będzie obowiązkowa — zgodnie z prawdą i sumieniem mówiłam, że nie. Ale kiedy nikt nie przychodził, a kolega odpowiedzialny za organizację wydarzenia robił się coraz bardziej nerwowy, wyszłam rzucić na ośrodek okiem odpowiedzialnego dorosłego.

Byli wszędzie. Na trampolinie, pod koszem, na obu boiskach do nogi. Na werandach przed pokojami w bungalowie i na ławkach przed domkami. Na trawie, pod zmierzchającym niebem, rozłożyli koc, na którym siedziało jakieś kilkanaście osób.

Byli wszędzie, tylko nie z nami, a mnie to zachwyciło.

***

Po raz kolejny myślę o tym, że czas kiedyś działał zupełnie inaczej niż teraz. Czas dziecka i nastolatka był gęstszy, pojemniejszy, pozwalał na realizację zupełnie pozaszkolnych celów. Kolejny język? Proszę bardzo. Sztuki walki? Oczywiście. Gra na gitarze? Jeśli masz ochotę; a może dorzucić do tego rysunek architektoniczny?

Częścią tego była umiejętność celebracji czasu wolnego, którą zobaczyłam tamtego wieczoru. Silne skupienie na celu, jakim było wspólne spędzenie wieczoru na świeżym powietrzu, wyciśnięcie ostatniej kropli z rzadkiej chwili wolności, jaką oferowała szkoła. I to, rzecz jasna, że prawie trzydzieści lat temu raczej nie wychodziło się ze szkoły na oparach – o zżuwaniu mózgu i czasu przez Internet nie wspomnę. (I tak, tak naprawdę myślę tu także o dorosłych.) Czas był ciałem stałym, nie rozpraszał się. 

W związku z tą lekcją, niechętnie, sięgnęłam po „How to Live on 24 Hours a Day” Arnolda Bennetta, absolutny klasyk samorozwoju, do znalezienia wszędzie. Tak, autor był mężczyzną z początku poprzedniej setki, z wszystkim, co za tym idzie; tak, na serio udziela w tej książce instruktażu, jak samemu (z naciskiem na „samemu”) zrobić sobie herbatę, kiedy jeszcze nie ma służącej, a żona śpi. Ale poza tym pisze o tym, by:

• świadomie planować swoje wieczory, i trzy razy tygodniowo poświęcić półtorej godziny na samodoskonalenie (lekturę, refleksję nad lekturą, pisanie);

• nie traktować pracy jako jedynej „prawdziwej” części dnia (tu będzie trudno, ale będę nad tym pracować);

• codziennie skupić się na czymś (np. cytacie, fragmencie książki, idei) przez 30 minut (słodki Jezu, awykonalne!)

• unikać biernej konsumpcji treści i ograniczyć czytanie gazet (wszyscy wiemy, jak to interpretować w 2025 roku);

• zacząć od małych zmian, czyli tych trzech wieczorów tygodniowo.

Niezależnie od tego, co znalazłam wracając do książki Bennetta, sama doszłam do zbliżonych wniosków:

• pisać mogę trzy razy w tygodniu, bo tylko wtedy jestem w stanie wygospodarować odpowiednią ilość czasu;

• nie zawsze będzie się to udawać, bo mam w domu nastolatkę, która właśnie wieczorami przychodzi mi opowiadać o życiu – a relacja z dzieckiem, jak wiadomo, rzecz święta;

• będę się bardzo starać, żeby wracać z pracy mniej zmęczona – wtedy w wieczory, kiedy będę miała mniej czasu, może uda mi się zacząć jakiś mniejszy projekt, jak malowanie akwarelki czy haft;

• powinnam ograniczyć czytanie i Internet. Tu też będzie trudno. Czytam w sposób wymykający się polskim badaniom czytelnictwa, choć daleko mi do znajomej z Goodreads, która w roku, kiedy przekroczyła dwieście książek, lekko zażenowana wyznała, że czytała tyle dlatego, że miała raka;

• i ostatnie: nie wzywać demonów, czyli nie dzwonić wieczorami do osób, które mogą nie odebrać, a potem nagle oddzwonić wtedy, kiedy będę zajęta, albo – co gorsza – zapowiedzieć, że oddzwonią później (nienawidzę czekania na telefon).

Co z tego wzięłybyście dla siebie?

I zupełnie z innej parafii:

•  zaakceptować fakt, że cokolwiek piszę, wychodzi mi felieton albo esej.

Do przeczytania niebawem –

Ewa

Zdjęcie tytułowe: Steven Wong, Unsplash.