Ćwiczenia z normalności

Dwa dni temu, będąc na spacerze i szukając z córką kolejnych oznak wiosny, rozejrzałam się  dookoła i pomyślałam, że  mam szczęście; moje osiedle nie jest może piękne samo w sobie, ale jest na nim bardzo ładna, zróżnicowana zieleń.  Nasadzeniami drzew i  krzewów ozdobnych ewidentnie zarządzał człowiek, który dobrze się na nich znał, i miał wizję tego, jak całość będzie wyglądać za trzydzieści czy czterdzieści lat. Dzięki temu, że na zewnątrz jest mniej ludzi i jeździ mniej samochodów, o wiele lepiej słychać ptaki. Kiedy zaczną kwitnąć magnolie (nie przewiduję, że to wszystko skończy się w kwietniu), zaczniemy spacerować na sąsiadujące z naszym stare osiedle, gdzie są piękne ogrody.

Kolejną dobrą rzeczą jest to, że po dwóch dniach funkcjonowania według nowego grafiku, o którym pisałam tutaj (skrótowo: poranne budzenie się, realizowanie programu szkolnego córki,  ponownie praca wieczorem; rezygnacja z prób robienia dwóch rzeczy naraz) po raz pierwszy od połowy marca czuję się nieco normalniej – powiedzmy tak, jakbym miała w domu niemowlę, a nie była kandydatką do zawału. Przez dwa dni robocze w tygodniu będzie zmieniał mnie mąż i zajmował się uczeniem córki, żebym mogła sprawdzić dłuższe prace uczniów i trochę odpocząć.

W zasadzie nawet cieszy mnie to (rozumiem, że można mieć na ten temat inne zdanie), że należę do tej części ludzkości, która może jest przepracowana, ale przynajmniej nie umiera z nudów – to drugie najlepiej podsumowuje moim zdaniem podpis pod filmem vlogerki Bee Townsend, która skwitowała konieczność pozostawania w domu słowami „Zaczynam rozumieć, dlaczego znudzone gospodynie z lat 50. piły i brały diazepam.”

Nie zrozumcie mnie źle; jest sporo rzeczy, które mnie nie cieszą, ale dotyczą one raczej szerszych i dalszych konsekwencji obecnej sytuacji. Moje przemyślenia na temat tego, dlaczego zaparkowaliśmy prawie cały świat, też potrzebują jeszcze chwilę dojrzeć. Ten wpis będzie o tym, co robię, żeby powrócić do normalności w jak najlepszym stanie.

***

Balkoning.  Uporządkowałam już balkon i przygotowałam go do użytku,  pozostaje tylko liczyć na pogodę. Większość wrzosów, które zasadziłam w zeszłym roku, przetrwała zimę; przytnę je po ostatnich przymrozkach i uzupełnię braki w skrzynkach. 

Wysiłek fizyczny. Po tym, jak International Baccalaureate odwołał  tegoroczne matury na całym świecie, przypomniałam sobie, co mój rehabilitant mówił mi o radzeniu sobie z silnym stresem poprzez intensywny ruch fizyczny. Po godzinnym treningu z ciężarkami faktycznie poczułam się dużo lepiej.

Staram się ćwiczyć trzy, a najlepiej cztery razy w tygodniu. Mam kilka zestawów ćwiczeń, które wymagają ode mnie wysiłku (nie jest to joga), ale które modyfikuję tak, nie uszkodzić sobie kolan. Regularnie też wychodzę na spacery (lekarze to polecają, a minister zdrowia nie zabrania), ale rozumiem, że to indywidualna decyzja.

Małe przyjemności. W filmie, na który powoływałam się w poprzednim wpisie, Jennifer Scott (autorka książek o Madame Chic) wspomina o tym, że wskutek łączenia prowadzenia domu, pracy z domu, wychowywania czwórki dzieci i prowadzenia edukacji domowej dwojga z nich, musiała „przedefiniować” swój czas wolny, planując sobie w ciągu dnia chwile przyjemności. Muszę nad tym popracować, bo jak dotąd najjaśniejszymi punktami dnia w nowej rzeczywistości były dla mnie południowy spacer, śliwka w czekoladzie po obiedzie i chwila czytania przed snem.

Makijaż, perfumy, kolczyki. Ubieram się teraz w stylu off duty, ale pamiętam o tym, że patrzą na mnie domownicy i ja sama. W domu noszę wygodne sukienki, staram się malować przynajmniej raz dziennie (po spacerze myję twarz, i nie zawsze mam ochotę umalować się ponownie), podnoszę sobie nastrój ulubionymi perfumami.

Planowanie Wielkanocy. Nasze tegoroczne plany wzięły, jak pewnie dużej części ludzi, w łeb; swój wpis sprzed dwóch lat, zawierający grafik przygotowań do świąt, przeczytałam podnosząc brwi z niedowierzaniem, jakbym czytała dawno nieużywane magiczne zaklęcie – ale oczywiście w to wchodzimy, bez odpuszczania.

Do tego stosuję ziołowe leki uspokajające, witaminę D3 i liczenie błogosławieństw.

***

Kolejny wpis najdalej za tydzień, pozdrawiam – trzymajmy się!

Zdjęcie tytułowe: Yiqun Tang, Unsplash.