Trochę mniejsza wielka noc

 

Powiedzieć, że w tym roku nie mamy świątecznego nastroju, to mało powiedzieć; sama o Wielkanocy przypomniałam sobie dosłownie dwa tygodnie temu, może dlatego, że wybiegam myślą ku komunii Młodej, przed którą chcemy jeszcze zmieścić odświeżenie kuchni (nowe meble powinny być w magazynie jeszcze przed świętami, ale trzeba jeszcze skuć płytki, wyrównać ściany, coś na nie położyć... na pewno o tym napiszę). Po przedziwnym Bożym Narodzeniu stwierdziłam, że w 2022 nigdzie nie jadę, bo nie chcę po raz kolejny odbić się od drzwi kogoś, kto nie jest gotów na gości z Warszawy (nawet zaszczepionych), a nawet, co nie wyszło, próbowałam zorganizować nam kompletnie nierodzinną Wielkanoc. 

Wygląda jednak na to, że rodzina o nas się upomniała - dziękować górze za zapasy Xanaxu - ale pominąwszy półtoradniowy wyjazd, po raz pierwszy oboje mamy ochotę na to, by obejść Wielkanoc w wersji prawdziwie minimum, co nie zdarzyło się ani rok, ani dwa lata temu. (Tu znajdziecie naszą typową wielkanocną rozpiskę.)

• Prócz zupełnie cywilnego weekendowego sprzątania, planuję tylko umyć lodówkę i - o ile pogoda pozwoli - okna (gdyż, jak wiadomo, tylko umyte wejdą do królestwa niebieskiego).

• Chyba odpuszczę mazurki, ale zrobię sernik. Dla wzmocnienia własnego morale upiekę bułeczki cynamonowe, bo stanowią jedną z niewielu sensownych odpowiedzi na tę pogodę. (Koleżanka piecze niezłe z tego przepisu, pomijając lukier i dodając do ciasta pół łyżeczki kardamonu.)

• Kupimy ciasto drożdżowe, które mój mąż musi mieć na każde święta w ramach pieczywa świątecznego.
  

• Sprawdzę czy mamy, i ewentualnie dokupię, zakwas na żurek (ten jest bardzo w porządku).
  

• Mąż, miłośnik ostrej ćwikły, będzie szukał chrzanu w korzeniu (w zimie był nie do dostania).
  

• Zrobię jakąś nieskomplikowaną pieczeń (edit: stanęło na półprodukcie, czyli nogach z kaczki z Biedronki); kupimy kiełbasę do jedzenia na gorąco i dobrą szynkę.

• Mąż zrobi jajka faszerowane, córka pisanki.
  

I to, przysięgam, wszystko. Mam szczerą potrzebę odpocząć, zjeść śniadanie w łóżku, przeczytać kilka książek, i być może przestać myśleć o swoim życiu głównie w czasie przeszłym. (Od początku wojny mam męczące odczucie, że żyję siłą rozpędu, że żadnego "po covidzie", w którym byłyby piękno, podróżowanie, muzea, dorosłe życie córki, może już nie być. )

I tego także Wam życzę; zdrowych, spokojnych, i naprawdę wszystko jedno, z jakim obrusem. 

Ściskam Was mocno - Ewa.

Zdjęcie tytułowe: freestocks, Unsplash