Kim jest bohaterka filmu o Twoim życiu?

Podzielę się z Wami drobnym narzędziem do autorefleksji/ poprawy samopoczucia, jakie wymyśliłam dla siebie jakiś czas temu, szukając sposobu na wyjście z (szczęśliwie chwilowej) jesiennej apatii. Chodzi o to, żeby wyobrazić sobie fabularyzowaną wersję własnego życia. Można w ten sposób zidentyfikować to, co jest dla nas aktualnie ważne (o tym opowiada Twój „film”), zobaczyć siebie w „mitycznej”, najspójniejszej wersji (żeby bohater filmowy był odpowiednio odebrany, musi być powtarzalny, spójny i konsekwentny – prawdziwe życie nie daje nam tego luksusu), i spojrzeć na siebie przez przyjazny pryzmat.

Ja postawiłam sobie takie pytania: 

• Jakiego aspektu Twojego życia przede wszystkim dotyczy ten film – potrzeby samorozwoju, próby rozwiązania problemów rodzinnych, pogodzenia ze sobą różnych dziedzin życia, potrzeby osiągnięcia spełnienia zawodowego, rozwiązania jakiejś tajemnicy?

• Jaki jest moment filmu, w którym Twoja bohaterka-Ty jest najszczęśliwsza? Co jest tego powodem, gdzie by była, jakby była wtedy ubrana? Chciałaby to przeżywać sama, czy z ludźmi?

• Jaki jest moment filmu, w którym jest najmniej szczęśliwa, przechodzi kryzys, dochodzi do ściany? Co jest tego powodem, gdzie by była, jakby była wtedy ubrana? Czy chciałaby te emocje przeżywać sama, czy z ludźmi? Jak by wtedy zareagowała – szukałaby pomocy, czy i co by zrobiła, żeby zmienić tę sytuację?

• Jaki jest punkt zwrotny filmu? Jakie wydarzenie, wybór, akcja są w jego centrum?

• Po czym poznamy, że film się kończy? Co Twoja bohaterka-Ty osiąga, jak się z tym czuje?

• Jak wyglądają jej spotkania z innymi bohaterami filmu? Gdzie się odbywają, są zaplanowane czy przypadkowe, wynikają z potrzeby popchnięcia fabuły do przodu czy służą temu, byśmy się o niej więcej dowiedzieli dzięki rozmowie?

• Jaka jest energia miejsca, w którym rozgrywa się akcja? Energetyczny Nowy Jork, romantyczny Paryż, ogłuszający wielokulturowością Londyn, powolne południe Europy, pełne tajemnic małe miasto, anonimowa metropolia, położony z dala od wszystkiego i wszystkich dom na wsi?

• Jak rozmawia z innymi – rodziną, przyjaciółmi, kolegami z pracy, nieznajomymi? Czy w którymś z tych kontekstów jest zupełnie inna, niż w pozostałych? Co to o niej mówi? 

• Jak lubi spędzać czas, sama, w przyrodzie, ze zwierzętami, z ludźmi? Jeśli w pomieszczeniach, to jakie pomieszczenia by ją relaksowały?

• Jak wygląda jej mieszkanie (elementy stałe, kolory, faktury, ozdoby)?

• Jaka jest jej relacja z duchowością? Czy chodzi do kościoła, medytuje, próbuje nawracać innych, modli się za nich? Może załatwia ten aspekt życia działaniem na rzecz innych, udziałem w akcjach charytatywnych czy wolontariatem?

• Jakie ubrania nosi w pracy? Jakie przy najbliższych? Jakie wtedy, kiedy nikt jej nie widzi? Co to o niej mówi?

• Jeśli Twoja bohaterka przygotowuje napoje albo jedzenie dla innych, to w jakiej sytuacji i jakie?

• Jeśli kamera towarzyszy jej przy poruszaniu się (po mieście, w przyrodzie) – jak się przemieszcza? Samochodem, piechotą, na rowerze, komunikacją miejską? Co wtedy robi? Myśli, próbuje pracować, rozmawia przez telefon, przegląda media społecznościowe, czyta, obserwuje, słucha audiobooków? W jakim tempie chodzi – przechadza się czy truchta, romantycznie rozwiana?

• Jaki środek wyrazu sprawia jej najwięcej przyjemności – aktywność fizyczna, uczenie innych, czytanie dzieciom, gra w teatrze amatorskim, taniec, rzeźbienie w glinie, malarstwo? Gdyby miała przekazać komuś zaszyfrowaną wiadomość, to w jaki sposób?

• Jakie są przekonania Twojej bohaterki na temat przeszłości i przyszłości? Jak traktuje stare rzeczy – wyrzuca, ulepsza, naprawia? 

• Jeśli Twoja bohaterka musi oderwać się od rzeczywistości, żeby coś przemyśleć, gdzie idzie – do muzeum, do kina na stary film, na zakupy, pobiegać, na biwak do lasu? Jakie miejsce ma dla niej znaczenie, jest symboliczną „jaskinią”?

Kiedy już przemyślałam, co robiłaby moja bohaterka, zdziwiłam się (nie pierwszy raz) tym, jak łatwo jest na co dzień ignorować to, co robi nam dobrze i źle, i zapomnieć o obowiązkach wobec siebie. A czasem samo odnalezienie się w energii konkretnej historii może sprawić, że zaczniesz odbierać to, co robisz, jako spójną, satysfakcjonującą całość.

Mnie szukanie odpowiedzi na te pytania sprawiło dużą przyjemność i pomogło trochę uporządkować głowę. Dajcie znać w komentarzach, czy Wam się podobało:-)

Zdjęcie tytułowe – Henri Meilhac, Unsplash