Kraina Nigdy-Nigdy

 

Czytamy teraz z uczniami „Opowieść podręcznej”, widząc w niej zupełnie nowe rzeczy. Popatrzcie na fotosy z serialu Netflixa, mówię.  Wygląda na to, jakby jego twórcy uważali, że to, co przydarza się książkowej Offred, nie jest wystarczająco trudne. A teraz pomyślcie: lata bez prywatności, oddzielenie od rodziny i niepewność o ich los. Życie w permanentnym zawieszeniu, czekaniu na ciążę, pewność zsyłki, jeśli przed końcem dwuletniego pobytu u obecnego Komandora nie uda jej się w nią zajść. Brak kontaktu z ludźmi, zakaz komunikacji, brak poczucia więzi z kimkolwiek. Niemożność swobodnego przemieszczania się. Deprywacja sensoryczna, łaknienie dotyku tak głębokie, że na myśl o kucharce zagniatającej ciasto na chleb Offred myśli „pragnę popełnić zbrodnię dotyku”. Konieczność ubierania się w rzeczy uniemożliwiające dotykanie własnego ciała, chodzenie w rękawiczkach, nakryciu głowy ograniczającym pole widzenia, odbierającym możliwość dotknięcia własnej twarzy. Brak luster, i możliwości przejrzenia się; niemożność patrzenia innym w oczy. Przecież to trauma.

Przytakują. W 2021 wszyscy czytamy tę książkę inaczej.

***

W ciągu ostatniego roku wiele pisałam o strategiach dbania o siebie. Wynika to pewnie z tego, że mam wbite w głowę, że moje dobre samopoczucie zależy ode mnie, i że muszę wymyślać strategie pozwalające mi czuć się trochę lepiej w sytuacji, w której nie mam skąd czerpać energii – a jestem tak skonstruowana, czy raczej tak zaprogramowana, że świecę światłem odbitym, ładuję baterie w sytuacjach, które od lat są dla mnie trudne do zaaranżowania (nowe doświadczenia), a od roku niedostępne.

Zeszły tydzień był wyzwaniem, które uświadomiło mi, że mogę robić wszystko, ale nie wszystko naraz; spiętrzenie dodatkowych obowiązków w pracy (w ilościach...), dodatkowe zobowiązania poza domem, obecność w domu męża i córki, co dodatkowo zachwiało moim sensownie już ustawionym grafikiem. 

Nie pomaga to, że w ramach wykorzystywania tego dziwnego okresu w naszym życiu zaczęłam diagnozować córkę (nie dzieje się nic dramatycznego, ale mamy kilka rzeczy do naprostowania). Pochłania to czas – w ubiegłym tygodniu każdego dnia, od wtorku do soboty, byliśmy u specjalistów: raz ja sama, dwa razy ja i córka, raz córka z mężem, raz wszyscy troje – cztery godziny zegarowe samych rozbijających popołudnia wizyt, plus dojazdy przez pół Warszawy. Do tego ileś czasu zabierają nam ćwiczenia, które powinniśmy wykonywać z córką (w dużej mierze w celu wyrównania deficytów wynikających z tego, że nie ma teraz normalnego życia).

Zaczęłam też pracować ze/nad sobą – jakiś czas temu szczęśliwie zwolniły się terminy u dwóch dobrych terapeutek. Minusem terapii online jest jednak to, że po pierwsze, wiąże mnie przed komputerem na kolejne godziny (a moja praca polega w tej chwili w dużej mierze na rozmowie z ludźmi przez komputer...), po drugie, ciężko znaleźć na nią czas i przestrzeń, jeśli w mieszkaniu przebywają córka i mąż.

***

Reasumując: zdałam sobie sprawę z tego, że jestem zagoniona, żyję według listy rzeczy do zrobienia, ciągle coś popycham. Mam wrażenie, że albo wykonuję niekończącą się sekwencję ruchów, albo siedzę przed komputerem lub nad książką, próbując się „zrelaksować”. Kiedyś przeczytałam – i kierowałam się tą zasadą długo i szczęśliwie – że, w uproszczeniu, należy robić albo rzeczy bardzo produktywne, albo bardzo przyjemne. W tym samym artykule sprzed dziewięciu lat pada zdanie, które czytane dziś wręcz boli: „I’m against that zombie neverland of time in which you’re not getting anything done, but also not enjoying yourself.” (Stąd tytuł dzisiejszego wpisu.)  

Nie odpoczywam, nie jestem dla siebie dobra, nie karmię siebie, a jeśli karmię, jak w przypadku terapii, to kosztem odpoczynku. (Co jest tyle niepokojące, że moi znajomi zaczynają mieć poważne problemy zdrowotne – podejrzewam, że przynajmniej częściowo uruchomione przez długotrwały stres.) Przestałam być dobrym towarzystwem. Relację ze światem nawiązuję głównie przez robienie zakupów.

***

Nie mam siły, by wymyślać kolejną strategię dbania o siebie, ale czuję, że muszę dać sobie pozwolenie na to, by zwolnić, jeśli mam sensownie dotrwać do maja (odejście maturzystów) i lata. Pozwolenie, by robić jogę jin, spróbować ograniczyć wizyty u specjalistów, pić więcej płynów i więcej leżeć. Użyć mocniejszych perfum, obejrzeć romans albo komedię, przejść się po Bielanach. Nie oczekiwać szybkich efektów.

Rozumiem, że wszystkie dostałyśmy mniej bądź bardziej różniące się rozdania, ale czasem dobrze jest porównać karty. Czy jesteście w podobnym miejscu, czy w zupełnie innym – trzymajmy się. 

 

Zdjęcie: Kinga Cichewicz, Unsplash.