Pessimis displicere

 

W Domu Mehoffera w Krakowie (jeśli nie znacie, polecam tak muzeum, jak i kawiarnię w odtworzonym ogrodzie Mehofferów), nad przejściem do sypialni żony malarza, także malarki, Jadwigi, wisi motto - cytat ze średniowiecznego filozofa, Boecjusza, pessimis displicere. Nie podobać się najgorszym. (A konkretniej, hoc maxime propositum est pessimis displicere. Nadrzędną zasadą jest, by budzić niezadowolenie najgorszych.)

Przed Boecjuszem, Seneka stwierdził: to, co nie podoba się najgorszym, zapewne jest dobre. 

- Prawie nie istnieje online - powiedziałam do męża. - Zaczęłam szukać kontekstu na szybko i nikt o tym nie pisze, aż nie chce mi się wierzyć.

- Bo to niepopularne dziś - odparł. - Niepolityczne. Kariery dziś w taki sposób nie zrobisz, wkurzając miernoty. 

(Sam Boecjusz, jako przedstawiciel nurtu filozofii próbującej łączyć tradycję filozofii klasycznej z dominującym i niechętnym innym myślicielom nurtem chrześcijańskim, został potępiony w 1277 roku przez jednego z francuskich biskupów,  co oznaczało dla niego de facto koniec kariery - wycofał się z życia publicznego, by następnie wstąpić do zakonu dominikanów. Jeśli chcecie się dowiedzieć, jak chrześcijaństwo przyczyniło się do zatarcia tradycji pogańskiej, bardzo polecam "Ciemniejący wiek" Catherine Nixey.)

Pessimis displicere. Dobre motto dla szczęśliwego małżeństwa dobrze wykształconych artystów z dobrych rodzin, a teraz i zawsze dla osób prywatnych,  które chcą być zapamiętane jako ludzie porządni. Choć kariery dziś (czy kiedykolwiek było to możliwe?) w taki sposób nie zrobimy.