O herbacie, ajurwedzie i przewrotach dietetycznych

 

Zaczęło się od wyjazdu do Wenecji, gdzie  w pokoju hotelowym czekał na mnie bardzo przyjemny zestaw herbat. Wieczorami, po wczesnej i lekkiej kolacji, pijałam mieszankę kopru włoskiego, kminku i anyżu, i ze zdziwieniem odkryłam, że nie tylko pomaga mi się to zrelaksować po intensywnym dniu, ale też kompletnie nie mam dzięki temu chęci na zjedzenie czegoś więcej. Po powrocie pijałam więc herbaty wieczorami, ale po paru miesiącach przestałam, a raczej: nadal kupowałam herbaty, najczęściej aromatyzowane mieszanki w woreczkach – ostatniej zimy, dzięki romansowi z jogą, także ajurwedyjskie – które piłam przez jakiś czas, a potem o nich zapominałam.

Niedawno, na koniec roku, dostałam od jednej z maturzystek zestaw herbat sypkich, w tym pyszną, aromatyzowaną ananasem senchę i herbaty kwitnące. Pomyślałam, że czas kupić sobie czajniczek, taki w sam raz dla mnie, na dwie filiżanki, 400-500 ml. Przejrzysty, żebym mogła widzieć kwitnącą herbatę, i żeby mi przypominał delikatne szklane filiżanki, które kiedyś miałam i które bardzo mi się podobały. Stanęło na tym.

Potem obejrzałam na YouTube ten film:

x

... i pomyślałam, że byłoby absolutnie miło móc wygospodarować dłuższą chwilę dla siebie na spokojne wypicie dwóch filiżanek herbaty – tacę przecież już mam.  Jeszcze do tego nie doszłam, ale zdecydowanie jest to plan na wakacje.

(Mały wtręt - taca, czajniczek, herbata i pogryzajki do kawy mogą być miłym prezentem np. na Dzień Matki.)

Przesłuchałam też, na fali powrotu do herbaty, audiobook, którego autor twierdził, że większość ludzi pije kawę z przyzwyczajenia, i gdyby przerzucili się ma herbatę, nie zauważyliby żadnej różnicy. Przestałam więc pić kawę, z ciekawości, i zajęłam się niszczeniem zapasów herbat. Wszystko było pięknie, póki znów nie zaczęłam się budzić w nocy, a nie, jak dotąd, bardzo wcześnie rano. 

***

Tego lata, jak już pisałam, wybieram się do Florencji (minus mojego zawodu to wakacje w wysokim sezonie). Daje mi to motywację porównywalną z własnym weselem, żeby zrzucić kilka kilo – nie chcę z obecną wagą spędzić kolejnego lata, o zwiedzaniu rozpalonej słońcem Florencji nie wspomnę.

Wszystko wskazywało na to, że jestem na bardzo dobrej drodze, jeśli chodzi o dietę i ćwiczenia. Znalazłam sensowną dietę, ćwiczyłam i powoli chudłam, czując powracające do ciała mięśnie i przypływ optymizmu; planowałam już nawet po cichu wpis o Cudzie nad Wagą, kiedy znów zaczęłam, dzień za dniem, budzić się około trzeciej-czwartej w nocy. (Dla wyjaśnienia dodam, że dawka leku, który biorę, żeby mi się fazy snu ładnie sklejały, jest taka, że whooooa.)

I to jest ten moment, kiedy – wybaczcie, że pominę szczegóły, ale zwolniłyby tylko tempo akcji – na scenę wkroczył znajomy lekarz Ajurwedy, twierdzący, że ma wobec mnie dług wdzięczności i miło, acz stanowczo proszący o zastosowanie się do jego zaleceń przez najbliższy miesiąc.

(Jestem dziwnie pewna, że to potrwa dłużej,  niż miesiąc. Zawsze tak jest.)

Jego krótkoterminowe zalecenia dietetyczne mają na celu przywrócić moje ciało i układ nerwowy do stanu równowagi, ale mocno odmieniły moje zwyczaje. Mam jeść ciepłe śniadania, pić dużo ciepłych płynów (poza kawą, zwłaszcza rano – jak pisałam wyżej, już z tym eksperymentowałam, więc dramatu nie ma), a do tego wyciąć mięso, ryby, jajka, ser (poza białym, najlepiej twarogiem), wegańskie odpowiedniki mięsa (są zbyt przetworzone) i oczywiście alkohol. Jeśli dodać do tego fakt, że z innych względów powinnam ograniczyć potrawy mączne i póki żyję, unikać tofu, robi się trochę trudno. Westchnęłam i poprosiłam ChatGPT o pomysły na ciepłe śniadania spełniające moje warunki brzegowe.

Wszystkie kawałki tej układanki z osobna są mi w zasadzie dobrze znajome, jedyny problem to stosowanie ich jednocześnie. Mam w końcu Headspace, playlistę na YouTube ze stosownymi sesjami jogi, sensowną książkę z wegańskimi przepisami. Ograniczenia to tylko narzędzie; narzędzie, którego rolą jest też wyrwanie pacjenta z codziennej rutyny, udowodnienie, że można żyć inaczej. Poza tym - głęboko wierzę, że problemy należy rozwiązywać tam, gdzie leży ich przyczyna (i właśnie tego miejsca szukam), a nie tam, gdzie nam wygodnie.

I tylko trochę mnie niepokoi, że być może znowu gonię za czymś nieuchwytnym, i nic to nie pomoże, tak jak nie pomogła relaksacja, leki czy joga (czytam właśnie "Wszystko dobrze" Mony Awad, w której dobrostan jest użyty jako metafora... nie jestem jeszcze w stu procentach pewna, czego, ale chyba niebezpiecznego zapatrzenia w siebie). W razie czego zawsze mogę wrócić do herbaty, jedzenia mięsa (wegańskiego) i przestać gonić za dobrostanem - prawda?

Ale już chyba wszyscy wiemy, że jakość życia to mój Graal.

Zdjęcie tytułowe: Michael Saidov, Unsplash.